GEÇEN HAFTA GEÇERKEN…

Süreçlerin getirdiği gündemlerle bir haftayı daha geride bıraktık.

Cennet ülkemizin kâlbi mecliste attı. Milletin kâlbi Güneydoğu’da

Milletin rağmına işler sürüp gidiyordu memlekette, ara vermeksizin.

Çileler ve milletin önünde sergilenen hîleler bir türlü bitmiyordu.

Katsayı yeniden katlanıyordu. Aldırmazlık kanatlanıyordu.

Kentlerde düğmelere basılıyor, terör şiddete asılıyordu.

Bölgemiz bu tür aşırılıklardan uzakta, ama olanları izliyordu.

Şehrimiz ayrıca bildik gündemleriyle meşgûldü beride.

Alt geçitler, yeni otogar, otopark, teleferik, soyanın satışı, ORGİ vs.

Öte yandan, fiyat düşüşü fındıkta umulmadık bir hareketlilik getirdi.

Ümidini, Aralık ve Ocak ayının bilinen özellikleri dolayısıyla

önümüzdeki bahara erteleyen vatandaşlar sabrı göze alamayınca

yapılacak şeyin en iyisinin satmak olduğunu düşündüler herhâlde.

Ülke ve bölge trafiğindeki bu hâl bir kasvet olarak bize de yansıdı.

ANNENİN İYİSİ KÖTÜSÜ OLMAZ

Gazete olarak bizim gündemimizde öne çıkan ise İsmail İşleyendi.

Her sabah koltuğunun altında gazete tomarlarıyla bir huzur meltemi gibi

sokağınızı erkenden ziyâret eden sessiz tebessüm, annesini kaybetti.

Ve onunla birlikte, kâlbindeki efiltiyi, gözlerindeki ışığı da.

20 günlük sürecin 15 günü kıpırtısız geçmişti hastânede.

Son günlere doğru beklenmeyen ümitler yeşerdi. Gözler ışıldadı.

Derken 20. günde hep birlikte cenâze namazını kıldık.

Demek ki o iyileşme, “son anlar” iyileşmesiymiş.

Allâh rahmet eylesin. Mekânı cennet olsun.

Yüce Rabbim, peşinden ağlayanlarla cennetinde buluştursun.

Tüm İşleyen âilesine ve yakınlarına sabr-ı cemîller diliyoruz.

O gün Orta Câmi’de iki katı yaşta bir 2. anne cenâzesi daha vardı.

Fakat, annelerin gidişiyle en çok çocukların boynu bükülüyordu.

Yaş ne olursa olsun fark etmiyordu. O gün bunu görmek mümkündü.

Hepinizin çok sevdiğini bildiğim bizim sevgili İsmail’imizle

tıpkı ona benzeyen kardeşi İbrâhim’i o gün görmeliydiniz.

Fotoğraflara bakınca da fark etmek mümkün bu gerçeği!.

Şöyle bir söz var: “Annenin iyisi kötüsü olmaz;

En kötüsü annesiz olmaktır!”diye. Tüm, annesini kaybedenlere

Ve İŞLEYEN âilesine bu vesîleyle tekrar sabır ve metânetler diliyor,

buraya uygun düşecek bir şiirle sözümü bağlarken,

hepinizi sevgi ve saygıyla selâmlıyorum ves’selâm…

AĞLA SEVGİLİ YILDIZIM

Annem yok

Onun için çok ağladım

Ama bu değil

Size söyleyeceğim

Bir yıldızım vardı

Annemin öldüğü gün benim olmuştu

Her gece buluşur

Annemden söz ederdik sessizce

Dün gece görünmedi yıldızım

Söz vermişti geleceğine

Artık daha hüzünlüyüm balıklardan

Daha güçsüzüm

Anladım sonra

Aramızda uydular var

Ağla sevgili yıldızım

Yeryüzündeki dostun da

Ağlıyor bak burada

Mevlânâ İdris

(Kuş Renkli Çocukluğum)

ORDU HAYAT GAZETESİ

18.12.2009