Kâlbime saklıyorum hasretini gecenin

Bir rüzgâr örseliyor gurbet çiçeklerini

Figân var yankılarda; yüreğin nasıl anne

Kalmış mıdır dallarda o eski şarkılardan

Ses versem alır mı tırmandığım ağaçlar

Bıraktığımız gibi mi o karşıki yamaçlar

Kır çiçekleri şimdi saçlarımıza düştü

Gel gör ki rahat vermez gazâbı bulvarların

Koptuk toprağımızdan, burda taşa tutulduk

Yanılttı bizi vitrinler, ekranlar, sokak lâmbaları

Uçan arabalar; yanıp-sönen ışıklar

Neler hayâl ettik, neler; ve neler bulduk

Gözleri parıldadı, çözülüyor denince

Problem değildi annem, çözülen bağlardı

Düşülen bu hâllere kâlbi olan ağlardı

Bağladıkça kördüğüm oldu her şey

Bağlandıkça bağlarımız dağlandı

Güldü bize elâlem; şaştı Kaf Dağı’nın ardı

Bir bitimsiz utançtır yaşadığımız

Kağnılarla sonsuza taşıdığımız

Sancağın nâmusuyla oynuyor damdakiler

Sitelerin eteği tutuşmuş meçhûllere

Kıvılcımlar düşüyor yoluna çocukların

Zevkine göre değil yapraklar bahçıvanın

Bahar gibi nâzenîn, kelebek gibi nârin

Bir kem bakış değince karışır hayâllerin

Kayıtlardan düşmüşler kanadındaki rengi

Bu cenk kimlerin kimlerle cengi

Nerede şırıltısı sevgi pınarlarının

Dalım-çiçeğim kırık, mevsimlerim rüyâsız

Şebnemlere sığınır, gider gözlerin melûl

Muzdarip karanlıklardan, yalancı ışıklardan

Sorulmasın tutkusu sarmaşıklardan

Korkmasın renkler ışığı sevmekten

Ürpermesin kuşlar konduğu çatılarda

Kâlbime saklıyorum hasretini gecenin

Bir rüzgâr örseliyor gurbet çiçeklerini

Figân var yankılarda; yüreğin nasıl anne?

ORDU HAYAT GAZETESİ

20.01.2008