VAY-NÂME

Makam için, mevkî için dostluğu

Ateşe verip de yakanlara vay!

Kurularak, kardeş kanı üstüne

Zafer madalyası takanlara vay!

Büyük-küçük, sevgi-saygı demeden

Hatır-gönül, kuşku-kaygı demeden

Dîn-diyânet, dâvâ, duygu demeden

Güven binâsını yıkanlara vay!

Bir iş yapmış gibi şımaranlara

Ziyâfet verip, dernek kuranlara

Halkın parasıyla kuduranlara

Ağza yetim hakkı tıkanlara vay!

Menfaat olunca ölçü şaşıyor

Hak-hukuk diyen de haddi aşıyor

Lâkin herkes, ölene dek  yaşıyor!

Zâlimlere arka çıkanlara vay!

Yaşayanlar; kulaksızca, gözsüzce

Hükm’edenler asâletsiz, özsüzce

Aldırmadan yaptığına, yüzsüzce

Dağ-taş, köşe-bucak sekenlere vay!

Kan deyip, can deyip taraf tutanlar

Kâlbi hep “yanlar”dan yana atanlar!

Sonra utanmadan tafra satanlar;

Emânete kurşun sıkanlara vay!

Mârifetmiş gibi pişkincesine

Havalı-cıvalı, şişkincesine

Geçtiği yollara, düşküncesine

Fitne-fücur-fesat ekenlere vay!

Bir fânîyim; sonum ölüm demeden

Hak için haklıya gülümsemeden

Halkın hatırını önemsemeden

Nefret heykelleri dikenlere vay!

Ununu elemiş, asmaz eleği

Gezip-dolaştığı avcı yeleği

Davulu yanında, hem dümbeleği

Hırslı sofralara çökenlere vay!

Şâir,  muhâlefet  gider hoşuna

Yazarsın, söylersin; hepsi boşuna

El yaman, bey karıştırmaz işine

Doğrucu Davut’luk çekenlere  vay!

Dilsiz şeytan olmak istemeyenler

Kaleme sarılıp, dile gelenler

Kaç köyden kovulur; bilir bilenler!

Haksızlığa boyun bükenlere vay!

Nûrânî, yazması-çizmesi kolay

Kaç zulmü önledin, hadi bana say!

Bir örnek bile yok; gerisi nanay!

Yapılmadık dili dökenlere vay!

ORDU HAYAT GAZETESİ

13.10.2009