AKKUŞ-AKPINAR’DA, AK VEFÂ…

O zamanlar Akkuş ilçe olmadığı için, doğduğu belde KUZKÖY, Ünye sınırları içerisinde olduğundan, Ünyeli olarak bilinen Ömer ÇAM Hoca için, dün, şimdi Akkuş’a bağlı olan ve adı AKPINAR olarak değişen beldede, AKPINAR BELEDİYESİ ÖMER ÇAM 1. KÜLTÜR ETKİNLİKLERİ programı yapıldı. Bu vesîleyle biz de, İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü’nde 4 yıl dersimize giren ve rahmetli olana kadar irtibatımızı sürdürdüğümüz hocamız için, daha sağlığında yazdığımız bir akrostiş şiiri paylaşmak istiyoruz sizlerle bugün. Merhum Hocamıza buradan sonsuz rahmetler, vefâlı hemşehrilerine de hayırlı uzun ömürler, faaliyetlerinde de, gerek kendileri, gerekse çevreleri için bereketli istifâdeler diliyorum. 

YILLAR, ASIRLAR GİBİ GEÇTİ

                    -Muhterem Ömer Çam Hoca’mıza sevgi ve saygıyla-

Ömür boyu şafakları gözledim hep, sürgün ufuklar ötesinden

Merdivenler kurdum çıkmak için, kara bulutların üstüne

Ellerimle toplamak yıldızları ve serpmek ülkeme

Rûhumu titreten fırtınalara karşı, ateşler korlaştırdım içimde

Çocuklarımı, gözlerimin aydınlığında, kâlbimin sıcaklığında büyüttüm

Ağlayan mâzîmin gözyaşlarında hayat buldu baharlar

Merhamet sancağını dikmeye çalıştım burçlara, yeniden…

***

Hey gidi Çanakkale ve O’nu destanlaştıran koca Şâir!

Ordularımız, o atlılardı hep; küfre, zulme geçit vermeyen

Cilveler gördüm; çiçekler filizlendirdi kader, aysbergler üstünde

Ağlayan gözlerimde kristâlleşti ümitler; “Şu Boğaz Harbi!” seanslarında

Mısrâlarında eridim SAFAHAT’ın ve geleceğe döktüm özümü

Işıksız, zifiri gecelerde, aydınlıklara diktim hep gözümü

Zâlimler, zulümleriyle zulmet perdelerini sahnelediler; dursuz-duraksız

Ağladım, içime döktüm göz yaşlarımı; çağlayanlar köpürdü gönül steplerimde

***

Ezanlar bile soyuldu rûhundan; örneği olamaz ne geçmişte, ne gelecekte

Bir gün minâreler, gerçek dilini konuştu; ben yine ağladım, yine ağladım

En müstesnâ çiçekler döküldü o sabah avuçlarımıza; şerefelerden

Daha çok, ama çok yol vardı alınacak, geçit vermez dağlarda

Îmânımın dili çözülmüştü, fakat yoktu elimde bir şey

Sâdece, kötü hâtıralar vardı, kesiyordu yolları gece-gündüz

Akkuş diyarlarından kanatlanan ak güvercin, çınarlara koştu, en son; İstanbul’a

Âhıyla, vâhıyla geçti günler; ilden ile, okuldan okula…

Devirler değişti; değişmedi, doğruyu söyleyeni dokuz köyden kovmak!

Elimden geleni ardıma koymadım hiçbir zaman, yanlışlar karşısında

Tevfîk’ini umarak Hakk’ın, özüme yâd Fikret’lerle savaştım; kelâm ü kalemle

Lâkin, düşmanla dost, bizimle düşmandılar; ve hâlâ, sarmaş-dolaşlar el-âlemle

“Eğer Rûmun Revân’ında, görürsem ben dilârâyı” diye diye büyüttüm gayretimi

“Revânına revân edem, Semerkand ü Buhârâ’yı!” dercesine güttüm dâvâmı

***

Dolmadı çilesi coğrafyamızın; yıllar asırlar gibi geçti

İstanbul’un başı dönmüş çılgınlıklardan; fetih garip, Fâtih garip

Lâle Devri’ni, Bizans’ı bastırdılar; kanıyorken memleketimin her yanı

“Ey Yüce Rabbim! Sen acı bize, bu millete, bu ümmete!” diye, duâlar ettim hep

Gurbet şimdi bize öz yurtlarımız, doğrar gibi çizmişler sınırları

İnşâllâh bir gün, Safâ ile Merve arasında koştuğu gibi Hacer Ana’mızın

Yarınlarımız birbirine koşacak ve yepyeni bir dünyâ kuracaklar el ele

Lütufsuz kalmaz; Ömer’lerin, Nasûhî’lerin, Mâhir’lerin, Runyun’ların, Sadak’ların emekleri…

Geçen ay içerisinde köye gittiğimiz bir gün, yıllar yılı çatılarda, bırakıldıkları yerlerde ümitsizce, el atılacakları günleri bekleyen kitap, dergi, gazete, eski evrak poşetlerini merdiven başlarına kadar indirmiştik. Hafta sonu, son gidişimizde o kolileri açtık. Hepsini de şöyle bir elden geçirerek, en azından havalandırmış olduk. Fazla ayrıntıya girmememize rağmen, bizi çok önceki zamanlara götüren kitaplar, kupürler ve yazılarla karşılaştık. İleriki zamanlarda, kâğıt yumaklarını çözdükçe, kitapları, dosyaları açıp karıştırdıkça içlerinden neler çıkacak kimbilir?

Kitaplar, yalnızca zaman içerisinde çoğaldığından değil, biraz da meşgâlelerimiz gitgide artıp, kitaplara olan ilgilerimizin de doğal olarak azaldığından dolayı yavaş yavaş çekiliyorlar hayâtımızdan. Bunu, kitapların başını alıp gitmesi olarak değerlendirsek suçu onlara yıkmış oluruz. Çünkü, sonuçta onları yalnızlaştıran bizleriz. Üstüne üstlük, kendimizin de yalnızlaştığını akl’edemeden.

Televizyon derken, ardından bilgisayar ve dijital teknoloji, kitabı daha bir kovdular hayâtımızdan. Hem görsel anlamda, hem fizikî olarak, hem de genel çizgi îtibârıyle kitaptan, defterden uzaklaştık. Çocukları onlardan uzaklaştırmaya çalışırken, kendi ilgilerimizin mantığı ve sonucunun da onlarınkinden çok farklı olmadığını göremedik. Artık kendi hayâtımızı değil, sanal bir hayâtı yaşadığımızı, bunun dışında kalan bölümleri de, oraların kurgularıyla şekillendirdiğimizi bir türlü düşünemedik. Düşünemiyoruz. Bir rüzgârın önünde savrulup gidiyoruz.

Paketlenmelerine, kaplanmalarına, onca sarılıp-sarmalanmalarına rağmen, hemen hemen hepsi de sararmış-solmuş, değişikliğe uğramışlar. Durdukları yerde bir şey olmayacaklarını düşünmek büyük bir yanılgı. Hiçbir şey yerinde durmuyor. Hiçbir nesne aynı kararda kalmıyor. Değişikliğe direnmek mümkün değil. Devletler arşivlerini korumak için ne yatırımlar yapıyorlar ama, her şey bir yere kadar olabiliyor sonuçta.

Yöremizdeki her ev gibi, buradaki evimizin de çatısı var. Zaman içerisinde problem olmaya başladı. Su sızdıran yerler var. Yarım balkon şeklinde olduğu için, çatı katının bir kısmı doğrudan yağmur alıyor. Damdaki kiremitlerde kaymalar olmuş. Saclar çürümüş. Anten bakımı, ısıgün bakımı derken kırılmalar olmuş. Derzler, zaman içerisinde kimyasal değişime uğrayınca fonksiyonlarını yitirmişler. Sâdece kitaplar değil, onlar da, tüm sertliklerine rağmen, ne güneşin sıcak bakışlarına, ne de yağmurların yumşak akışlarına dayanabiliyorlar. Bir gün bakıyorsunuz teslim olmuşlar. Ve bizler, usta çağırmak durumunda kalmışız!

Elbette kalacağız. Herkese bir şekilde iş düşecek, herkes bir şeyler yapacak bu sebepler dünyâsında. Nitekim ustamız bir-kaç günlük gecikmenin sonunda geldi. Çatı katına geldiğinde ilk tepkisi;

Bu ne kadar kitap? Peki aradığınız kitabı nasıl buluyorsunuz? şeklinde oldu.

Aslında öyle abarttığı kadar bir kitap ta yoktu. Her neyse; çatıyı gözden geçirme faslında oluklara bakarken, normal akan yerlerde değil de, en art kısımlarda ve akarının tersine, bayık yapıldığı için normal çalışmayan bölümlerde toz yığılması olmuş. Bir çamur hâline dönmüş. Usta, burada da gösterdi ustalığını, tabiî burada söz konusu olan söz ustalığı;

-     Hep okumakla olmuyor. Arada buralara bakmak gerekli!

      Doğru söze ne denir? Ustamız haklıydı. Aslında, sâdece çatılarımız değil, sâhip olduğumuz her şey zaman zaman şöyle bir gözden geçirilmeli. Hem maddî olanlar, hem de mânevî. Her anlamda kendimizi murâkabe altında bulundurmalıyız. Nasıl ki, çatımızdaki ufak bir akıntı döşemenin, döşemenin çürümesi de tüm binânın çökmesine sebebyet verirse, aynı şekilde, îmân binâmızda, ibâdet hayâtımızdaki ihmâlkârlıklar da tüm hayâtımızdan öte, mânevî âlemimizin de çökmesine sebebiyet verebilir Allâh korusun.

            Bu anlamda, haftada bir, topluca kılınan namazlar toplumsal bünyemizin takviyesine, dostlukların gözden geçirilip tâzelenmesine imkân vermektedir. Hele bir de, özel çevre kuranlar, haftada bir akşam olsun bir araya gelerek millî-mânevî eksenli sohbet cemiyetleri oluşturabilirlerse, Allâh’ın izniyle, sapasağlam temeller üzerine kurulu millet binâmızın çatısının nem almasına, bünyesinin hastalanmasına engel olmuş, îmânımızı, irfânımızı, memleketimizi, vatanımızı her türlü zâfiyetten korumuş oluruz.

Ekrem Ustamız çok haklı. Her şey bakım ister. Titizlik ister, temizlik ister. Evlilik için bile aynı şeyi söylerler. O bile derken, başta asıl o özen ister, dikkât ister, yenilik ister, tâzelenme ihtiyâcı duyar. Çocuklarımızla, dostlarımızla, komşularımız, akrabalarımız ve bizimle ilgili herkesle olan diyaloglarımızın tâzelik ve canlılığı çok önemli. Her ne ki; canlı ve heyecanlı olsun, parlak olsun istiyorsak, onun üstünün tozlarla kaplanmasına, bayatlamasına, paslanmasına ve durağanlaşmasına müsâade etmemeliyiz. Tıpkı, olukların akan kısmı temiz olduğu hâlde, arkaya bakan durgun kısmının çamur kütlesi hâline, dolayısıyla akışa geçit vermez hâle geldiği gibi.

Ne demişler; “Çalışan demir ışıldar.” , “Akarsu yosun tutmaz!” ves’selâm…

 ORDU HAYAT GAZETESİ

16.07.2010

SÜNNET AYNASI

            Yaz mevsimi deyince akla daha çok merâsimler geliyor. Söz, nişan gibi haberci olaylar diğer mevsimlere serpiştirilse de, sünnet ve düğün gibi bağlayıcı olaylar daha çok yaz aylarına, bir nevî sıkıştırılıyor. Öyle ki, çoğu merâsimler birbiriyle çakışabiliyor. Bunun sebebi, yaz aylarının tâtil ve hasat dolayısıyla, bir araya gelmelere daha müsâit bir zaman dilimi olması, iklim şartlarının da daha elverişli olması elbette. Lâkin, sonuçta her kes, nasîp olana katılıyor.

Güzel milletimiz, tüm bu hayâtî safhaların altını kalın çizgilerle çizmek adına, yaptığı merâsimleri günbegün daha bir boyutlandırıyor. Nikâhı bereketlendirmek, sünneti hareketlendirmek gâyesi etrafında işi neredeyse isrâfa ve lüzumsuz masrafa kadar vardırabiliyor. Sünnet işliyoruz, bak işte dînin bir güzel tavsiyesini yapıyoruz diyerek çıkılan yollarda yapılan bâzı hareketlerle bu güzel niyetler gölgede kalabiliyor. İş haramlara varabiliyor ve mâsum yavrularımızın hayat çizgilerinin köşe taşları su yerine başka şeylerle harçlandırılıyor maalesef. Rabbimiz, kaş yapayım derken göz çıkarmaktan korusun hepimizi. Âmin.

Yalnız, şunu kabul etmek gerekir ki, milletimizin, ötedenberi gelen çizgisinde gerçekten güzel hareketler ve âdetler var.  Zamanla dejenerasyona uğramış olsa da, bunlardan birisi SÜNNET merâsimleridir hiç şüphesiz. Âileler, her erkek çocuk için, kendisini çocuğu ve çevresi adına bunu yapmaya mecbur görür. Tüm bunlar sebebsiz de değil. Çünkü, Sünnet merâsimleri, yine sünnete dayanıyor sonuçta. Zîrâ, Efendimiz(SAV) buyuruyorlar ki;

“Beş şey fıtrattandır: Sünnet olmak, kasıkları temizlemek, tırnak kesmek, koltuk altını temizlemek, ve bıyık kısaltmak.”

Şâmil İslâm Ansiklopedisi’nde verilen bilgilere göre, Sahabe-i Kirâm Efendilerimiz sünnet olayına önem atfederler, onun için ziyâfet verip eğlenirlerdi. Hattâ, eğlenceye iştirak konusunda titiz olan Abdullâh bin Ömer, sünnet yemeklerine iştirak ederlerdi.

Biz de, geçtiğimiz Pazar günü EMİRÂLP’in böylesi bir sünnet dâvetine katıldık. Komşular da yardımlaşmış, dâvet sâhibi evin bir üst katını da erkekler için açmışlardı. İşin ilginç tarafı, evin belirli yerlerinde küçük yapıştırmalarla notlar vardı. Meselâ aynanın köşesine yapıştırılmış, buna benzer olarak, evin giriş kapısında, mutfakta da etiketler göze ilişiyordu. Oralarda da eve giriş-çıkış duâları, yemek duâsı gibi peygâmberimizin yaptığı duâların Türkçeleri yazıyordu.

"Bismillâh. Allah'ın ism-i şerifini zikrederek evimden çıkıyorum. Bütün işlerimde Allah'a tevekkül ediyorum. Allah'ım, doğru yoldan sapmaktan, başkalarını saptırmaktan; hataya düşmekten, başkalarını da düşürmekten; haksızlık etmekten, haksızlığa uğramaktan; hürmetsizlik ve cahillik etmekten, yahut bunlara maruz kalmaktan sana sığınırım."

"Allah'ım! (Evime) her giriş ve çıkışımda senden hayır ve iyilik dilerim. (Hayırlı bir şekilde girmeyi ve hayırlı bir şekilde çıkmayı istiyorum) Allah'ım senin mübarek adını anarak (Bismillâh diyerek evimizden) çıktık. Rabbimiz Allah'a dayandık. Ey Rabbimiz sana tevekkül ettik (Sana dayanıp, sana güvendik)."

            EMİRÂLP’in sünnet merâsimi KİTAP-SÜNNET’e uygun icrâ edilmek istenmişti. Bunun için KUR’AN tilâvet edildi. İlâhiler okundu. Sohbetler edildi. Konuşan Hoca efendiler sünnet hakkında bilgi verdiler. Nasîhatten de geri durmadılar:

            “Değerli müminler, SÜNNET sâdece EMİRÂLP ve benzeri yavrularımıza yapılan işlemden ibâret değil. Bütün hayâtımızı kapsamalı. Nitekim, bakınız şu bulunduğumuz evde aynada yazanlara bakınız; aynen okuyorum:

“Peygâmber Efendimiz(SAV) aynaya baktığında şöyle niyâzda bulunurdu:

Allahım! Yaratılışımı güzel yaptığın gibi ahlâkımı da güzelleştir!

Sevgili kardeşler. Hâne sâhiplerini kutluyorum. Düşününüz ki, her aynaya bakışımızda bu duâyı yaptığımızı ve bu şuuru tâzelediğimizi düşünelim, hayâtımız baştanbaşa güzelleşmez mi? yüce Mevlâ hepimizi sünnet şuuruyla yaşayanlardan eylesin. Bu noktada bayanlarımıza çok görev düşüyor. Nitekim, böyle ayna kenarlarına iliştirilen notlar da daha çok kadınların işi oluyor. Bundan dolayı, yuvayı, yâni dünyâ evini dişi kuş yaptığı gibi, âhiret evini de yapacak onlar gibi gözüküyor. Belki, biraz da bundan dolayı; “CENNET ANNELERİN AYAKLARI ALTINDADIR”

EMİRÂLP’e, yüz bin kere MÂŞÂLLÂH! Sâdece Sünnet’ten dolayı değil. En sonunda kendisine verilen mikrofona; “SÜNNETİME KATILDIĞINIZ İÇİN HEPİNİZE TEŞEKKÜR EDİYORUM!” sözünü, dedesinin ve diğer bir sürü büyüklerinin de bulunduğu o ortamda, takılmadan ve de sesi titremeden söyleyebildiği için. Neme lâzım, şimdiki çocuklar bizim gibi değil. Onlar bambaşka zâhir. Rabbim nazardan, kötü çevre, etki ve arkadaşların şerrinden esirgesin.

Biz de sizlere teşekkür ediyoruz, SÜNNET’e uygun bir SÜNNET merâsimi düzenlediğiniz ve bizleri böyle ölçülü, güzel bir ortamda buluşturduğunuzdan dolayı. Yüce Mevlâ siz yavrukarımıza, daha nice güzel merâsimleri sevdiklerinizle berâber yaşamayı nasîp eylesi inşâllâh.

            Cumâmız mübârek, tüm işlerimiz ve dâvetlerimiz bereketli olsun.

Hayât çizgilerimizin her safhası SÜNNET motifleriyle dolsun ves’selâm…

ORDU HAYAT GAZETESİ

15.07.2010

GÜZEL-NÂME

Ey güzel, sokaktan geçip giderken

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Gözlerden günâhı içip giderken

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Çapa gelmez, edeplere uymazsın

Âyet, hadis, öğüt, îkaz duymazsın

Ne büyüğü, ne sözünü saymazsın

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Örtülesileri açıp nereye?

Ahlâktan, hicaptan kaçıp nereye?

Neyin var neyin yok saçıp nereye?

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Giyimciler, hep çıplaklık satıyor

Moda deyip ateşlere atıyor

Gönüllerde cehennem mi yatıyor?

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Kötü örneklik var bir de ayrıca

Günâhı katlamak çok mu kârlıca?

Deliliğe verip, hem efkârlıca

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Nedir şu burunlar, edâlar öyle?

Gezersin pespâye sokakta böyle

Uyar mı bu bize, Hak için söyle?

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Yaz dersin, güz dersin; tozar gidersin

Meçhûllere doğru uzar gidersin

Kendine kuyular kazar gidersin

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Dizileri izler, taklit edersin

Rollerin izinden sen de gidersin

Yaprağın dökülür, bir gün gidersin

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Ne kadar şirinsin, ne kadar hoşsun!

Lâyıktır dünyâlar peşinden koşsun!

Akıl yoksa, içmesen de sarhoşsun

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Söyler misin; seni sen mi yarattın?

Kara kaşla, elâ gözle donattın?

Kul iken kullara havalar attın!

Bilmem yaptığının farkında mısın?

“Veren” alsa, görmeleri gözünden!

Akıl uçsa, eyleminden sözünden!

Ne yaparsın, derman gitse dizinden?

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Namazdan, oruçtan uzaklardasın

Yalanda, yanlışta, tuzaklardasın

Yazıkta, yazlıkta, kızaklardasın

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Ne umarsın bu gidişin sonundan?

Haberin yok eteğinden kolundan!

Mes’ul değil midir insan “yol”undan?

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Dedenin, ninenin yok mu hatırı?

Örflere, âdetlere çektin satırı

Nerelere gidip kurdun çadırı? 

Bilmem yaptığının farkında mısın?

“Güzelsin” der el üstünde tutarlar

Zevk ile safâda öne katarlar

Gezdirir-tozdurur; sonra atarlar

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Arzular peşinde hep koşa koşa

Hayâtı tükettin, geldin bu yaşa

Şimdi günâhlarla kaldın başbaşa

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Hâlâ bildiğinden şaşmaz gidersin

Pişmanlık yoluna düşmez gidersin

Bir kez Allâh deyip coşmaz gidersin

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Gelir bir de hep bilgiçlik taslarsın

Biri bir şey dese; hemen küslersin

Fazla sürmez, bir yerlere toslarsın

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Şâir, süslü sözden gelir mi fayda?

N’olur meşhur olsan, dünyâda, ayda?

İstikâmet nasıl, yol hangi rayda?

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Nûrânî bak, sözü yine uzattın

Tam tadında pişmiş aşa su kattın

Gelin kıza kaynanayı arattın!

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Kaynana, kaynata; hepsi latîfe

Hayat değil yalnız; pâzen, kadife

İşin ciddiyeti gelmez târife

Bilmem yaptığının farkında mısın?

Bil ki sözlerimiz kardeşânedir!

Kalıp, kâlptekine bir nişânedir!

Hakîkâtsiz dünyâ bir virânedir!

Bilmem yaptığının farkında mısın?

ORDU HAYAT GAZETESİ

13.07.2010

ÇAVUŞOĞLU DEYİNCE

ÇAVUŞOĞLU deyince akla ne geliyor en başta? Çoğumuza, sanırım Ulubey yolundaki kavşağı hatırlatıyor öncelikle. Burası Karadeniz-Akdeniz yolu dolayısıyla epey zamandır gündemde aynı zamanda. Dün köye giderken ilk defa DEDELİ VİYADÜĞÜ’nden geçtik besmeleyle. Hemen yukarısında ÇAVUŞOĞLU sapağı. Yol oradan Melet tarafına dönüyor. Eymür, Çatalkaya, Dereyolu derken, Mesûdiye üzerinden tâ Akdeniz’e ulaşacak. Çavuşoğlu’ndan

îtibâren de çalışmalar başlamış. Hayırlısı olsun. Rabbim cümlemize yapıldığını görmeyi

nasîp eylesin…

Ancak, bizim sözünü ettiğimiz ÇAVUŞOĞLU, Perşembe’yle alâkalı. Kendisinden,

ölüm yıldönümleri dolayısıyla sık sık söz ediyoruz. Hocamız Dîvan Edebiyâtı Profesörü

olan, dünyâ ilim çevrelerince tanınan seçkin bir ilim adamı. 1987’de Balıkesir-İzmir

karayolu üzerinde geçirdiği bir kazâda hayâtını kaybetti.

           Dünkü yazımızda belirttiğimiz gibi, Mâhir İZ hocamızın talebesi. Geçen gün

görüştüğümüz, Mâhir İZ’in en yakın talebesi Prof. Dr. Osman ÖZTÜRK’e merhum ÇAVUŞOĞLU’yu sorduk. Kendisini tanıdığını, sık sık hocayla görüşüp sahasıyla ilgili

istifâde ettiğini belirtti:

“Milliyetçilik duyguları ağır basan, heyecanlı bir insandı. O günlerin

şartlarında sahasında otorite sağlam bir kültür adamıydı. İyi bir Eski Türk

Edebiyâtı Hocası, dolayısıyla Osmanlı kültürü âşıkıydı. Osmanlı kültürüyle

yoğrulmuş, Osmanlı muhibbi bir insandı. Mâhir Hoca’ya çok geldi gitti.

Ondan çok istifâde etti. Hocamızın, her sohbetine katılmasa da, bilhassâ

edebiyâtla ilgili sohbetlerine devam ederdi. Hepsine katılabilseydi çok

daha farklı olabilirdi. Hocamız öylesine feyizli bir insandı.

Mâhir İZ Hoca, dîvân edebiyatında otoriteydi. Sâdece ÇAVUŞOĞLU değil,

Avrupa’dan, Amerika’dan gelenler vardı ilim ve feyz almak için. Hamid

ALGAR bunlardan biri meselâ. Ona talebe olabilen herkes bahtiyâr bana

göre. ÇAVUŞOĞLU da bunlardan biri…”

         Ancak, böyle değerli bir hocamızın gözden kaçırılması, gündemimize girmemesi

biraz düşündürücü. Ordumuz bu anlamda çok duyarsız gözüküyor. Bu anlamda,

kardeşi Gürbüz hanımla haberleşiyoruz. Onlar da bu durumdan muzdarip. Son

yazışmamızı gördüğünüzde duygu ve düşüncelerine muttalî olacaksınız. Kendisine

bu ayın başında şöyle bir mesaj gönderdim. O da, hemen akabinde cevaplandırdı. İşte yazılanlar:
       “Gürbüz Hanım,
Ölüm yıldönümünde ağabeyinizle ilgili kendimce, yerel imkânlar ölçüsünde

gazetemizde bir şeyler yazacağım. Konuya dikkât çekeceğim. Ancak sizin bizim

kanalımızla iletmek istedikleriniz varsa değerlendirebiliriz. Her hangi bir yeni

çalışma ve de gelişme var mı? Sizin kaleminizle de olur, ve yâ biz sizden

aldıklarımızı okuyucularımızla köşemizde sizin adınızla paylaşırız. bu konu

soğumasın istiyorum. Bu hep böyle gitmez ya.  Bir gün bir vefâlı çıkar, bir

himmet eden olur inşâllâh. Biz elimizden geleni yapalım da, gerisi ehli insafa

havâle olsun. Ben en azından, bir Mehmet ÇAVUŞOĞLU Biyografisi, ya da

ÇAVUŞOĞLU KİTABI yazılsın, kütüphânelerimizi renklendirsin istiyorum.

Sizler ya da başkaları yapabilir bunu. Ordu'nun buna ihtiyacı var. Mevcutlara

kızsak da, gelecek nesillerin suçu ne? diye düşünüyoruz âcizâne. Ordu'nun

kültürel aktivasyonuna katkı sadedinde yardımlaşmamızda, fikrî teâtîde

fayda var. Tabiî uygun ve de gerekli görürseniz. Takdir sizin...
Durali Ağabey'e selâmlar, saygılar... N.K.
         “Aziz Kardeşim,
Beslediğiniz güzel duygular için ne kadar teşekkür etsem azdır. Çavuşoğlu

öyle bir meyveli ağaç idi ki, gelen taşladı, geçen taşladı. Şimdi de öbür

dünyadan gelir de bizler birer "Hiç" oluruz diye korkmaktalar. Rahmetli,

adam yetiştirmek için üniversite değiştirdi, orada da rahat bırakılmadı. İlk ve

tek doktora öğrencisi Durali Yılmaz oldu. Sevincini görmeliydiniz. Bundan

sonra seyreylesinler neler yapacağımı, demişti. Ama kader izin vermedi. Durali

de çok şey yapmak istedi Çavuşoğlu için. Ama yoluna engeller kondu. Zor zahmet kitaplarından birini yayınlattı Kitabevi Yayınevinden çıkmıştı. Yayıncı,

Çavuşoğlu adına yarışma açacaktı, "Ödüllü Divan Edebiyatı-Şiir Yarışması."

Buna da engel çıktı. Söylesem şaşırırsınız. Ben bazı yerlerle irtibat kurdum ve

Çavuşoğlun için bir sempozyum yapılmasını istedim. İnşallah şeytanlar

uyanmazlar da yerine getirebilirim. Bunu size ayrıca uzun uzadıya anlatmak

istiyorum meseleyi sizinle paylaşmak istiyorum. Sizin için, yani gazeteniz için

yazı hazırlığına başladım. Ancak tatildeyiz Altınolukta. O yüzden biraz yavaş

ilerliyor. Durali, bir seri göz ameliyatı geçirdi. O sebeple biraz dinlenmesi

gerekiyor. O da size yardım etmek istiyordu... Aslında  Ordu İl Teşkilatına

veya Gençlik Teşkilatına hatırlatmak gerek. Çavuşoğlu adını yaşatacak bir

etkinlik veya bir HATIRA KİTABI çıkartılmalı... Memlekette iki adam

görülüyor, biri Erol Güngör, -ki ona Kırşehirliler sahip çıkıyorlar.- Bir de

Cemil Meriç. Adına sıklıkla sempozyumlar düzenleniyor, anma toplantıları

yapılıyor... Bütün bunlar sevindirici olaylar muhakkak. Ancak başka aydınımız

yok gibi... Bir Mehmet Eröz, Bir Nihat Çetin. Bir Hakkı Dursun Yıldız. Bir

Bekir Kütükoğlu. Ve Erol Güngör'ü yetiştiren Mümtaz Turhan...Bunların

herbiri, sahalarında otorite olan hocalarımızdı. Allah rahmet eylesin...
Bir Hayırhah insan çıktı ortaya ve Çavuşoğlu ve eserleri hakkında mezuniyet

tezi yaptırdı bir öğrencisine. Şimdi o tezi Eski Edebiyattan anlayan bir yiğit

adam çıkıp elden geçirecek ve yayına hazırlayacak. Elbette bu görev

öğrencilerine ve arkadaşlarına düşer...
İşte kardeşim dert çooook, derman yok. Allah Kerim... Allah sizden bin kere

razı olsun. Yolunuz açık, ömrünüz bereketli olsun... Sağ ve sağlıklı olduğum

sürece sizin yanınızdayım. Benden isteğiniz ne olursa elden geldiğince yerine

getiririm... Allaha emanet olunuz...
Baki selamlar Aziz Kardeşim. GÜRBÜZ

         ÇAVUŞOĞLU merhumu, ölümüne ebced hesabıyla târih düşürdüğü

Mâhir Hocasıyla tevâfuk eden ölüm yıldönümünde rahmetle anıyor,

hepimize ve yöremize kültürel hareket ve bereket getirecek, yakınlarının

da gönlünü hoş edecek, kendisiyle ilgili hayırlı çalışmaların bir an önce

gerçekleşmesi dilek ve temennîsiyle bugünkü sözlerimizi de bağlıyoruz

ves’selâm…

ORDU HAYAT GAZETESİ

09.07.2010