| - BABAM ve DEDELERİMİZ, (babama dâir ÇOK ELİMDEN TUTTU:
İnce, uzun, normal şapkalı bir amca girdi içeri. Selâm verdi. Yaşı 80'in üzerinde. Arayan gözleri babamın fotoğrafına odaklanıp da şöyle bir bakınca;
- Allâh nur gölünde yatırsın. Çok elimden tuttu o adam. Sen oğlu musun?
- Evet. Sizin isminiz ne amca?
- Ömer, Ömer İnan. Babanı yıllardır tanıyorum. Çok alışveriş ettik. İyi adamdı. Allâh rahmet eylesin.
1 Aralık 2014
ÇOK KOMŞULUK YAPAMADIK Ben buraya yeni geldim. Sâlim Amca’yla çok komşuluk yapmak isterdi. Kendisi mahallemiz için büyük bir değerdi. Hatta, yöremiz için. Hiçbir şey yapmasa da şurda otursa yeterdi. Şu an şurda kavga olsa, hey n’apıyorsunuz diyecek, müdâhale edecek adam yok. Zâten cenâzesi de onun hakkında yeterli kanaat oluştruyordu. Mâlum, bir defâ çok kalabalıktı. Kıyıda-köşede ağlayan insanlar gördüm. Demek ki gariper için çâre kapısıydı. Allâh rahmet eylesin, mekânı cennet olsun. 13.08.2014 Hacıbey Varol, Yeni Mahalle MAPUSÂNEDE TANIŞTIK Buralarda daha önce gördüğümü hiç hatırlamadığım bir amca dükkânı anlaklaya anlaklaya içeri girip, arkadaki fotoğrafa bakaraktan selâm verdi: - Selâmün aleyküm; - Aleykümselâm! - Demek Sâlim Ağa Bey öldü ha. Benim cezâ evi arkadaşımdı. İlk orada tanıştık. Ağırdı. İyi bir insandı. Kafası çalışıyordu. Girişkendi. Gözü pek bir adamdı. - Hiç hâtıranız var mı? Orada günler nasıl geçiyordu? - Sene 56-57. O fazla kalmadı. Silâh yakalatmaktan gelmişti. Silâha çok meraklıydı. Çok anlıyordu. Bu işin piyasasını biliyordu. Ustalarını tanıyordu. O sıralar hapishâne müdürü silâh satın alacakmış. Tabii, mahkumlar anlar diye bizlere sordu. Ben de yardımcı olurum dedim ama bu işleri rahmetli baban iyi biliyordu. Silâhı onun vâsıtasıyla bulup müdüre yardımcı olduk. Onun da bize yardımı oldu mu bilmiyorum ama, şöyle bir şey var: O sıra benim mahkum olarak madene nakledilme durumum var. Tabiî, bu istenecek bir şey değil. Maden işi ağır. Sonuçta bu gerçekleşmedi. En son İmralı’ya nakledilip, cezâmın kalanını orda çekerek dışarı çıktım. Cezâ evine düşmek iyi bir şey değil. Oradaki şartlar ağır. Devamlı kavga olur. Ortam hep gergindir. O sıralar sık sık elektrikler kesilir, karanlıkta, karambolde millet birbirine vuran vurana olurdu. Allâh kimseyi düşürmesin. O günler daha da zordu tabiî. - Siz neden oradaydınız? - Cinâyetten! - Hiç de öyle biri gibi görünmüyorsunuz? - Ama, oluyor işte. Kaderde varsa başa geliyor! - Her neyse, daha ilerisini sormayacağım. Geçip gitmiş zâten. Babamla aynı yaşta mısınız? - O benden büyüktür. Ben 36’lıyım. - Babam sizden küçükmüş. O 38’liydi. Biz de anlayamadık nasıl oldu. Hastalığını hiç ölüme yormamıştık ama sizin dediğiniz gibi mukadderât. Peki, arkadaşlığınız daha sonra devam etti mi? - Elbette. Ben zaman zaman buraya gelirdim. Hattâ o benim oğlanın düğününe de geldi köye. Bir şarjör de mermi attı. Evet, gördüğüm kadarıyla babanın işini yürütüyorsun ama mâlum ticâret zor iş. Hele bu manavlık en zoru. Çok dikkât etmek gerek. Fiyatlar çok oynuyor. Karar tutturmak zor. Ama temkinli olmak gerekiyor. Hoca bile hutbeye çıkarken ağır ağır çıkıyor ve bir yandan okuyor. Her şeyi böyle yapmak lâzım… - Çok doğru söylüyorsun. Teşekkür ederim. Her zaman beklerim, güle güle, Allâh’a emânet ol… 11.06.2014 Dursun ZENGİN, Gülyalı,Gülistan’dan… BİR FOTOĞRAFINI VERMEDİN! - Selâmün aleyküm. – Aleyküm’selâm… - Babanın bir fotoğrafını vermedin bana yâhu. Ben, sevdiğim arkadaşlardan ölenlerin fotoğraflarını toplar, ayda bir şöyle bakarım. Sâlim de çok sevip saydığım iyi bir adamdı. Allâh rahmet eylesin. Cenâzesinde ben de hastanedeydim. Ameliyat olmuştum. Gazeteler yazdı, televizyonda gördüm. Ağladım. - Çok çalıştı, çok çile çekti. Nûri Ağa’nın, Rasim Ağa’nın yanlarında. Rasim nesiydi Nûri Ağa’nın, kardeşi mi? - Yok, oğluydu. Babamın da dayısı. - Evet. O hep oralarda dönüyordu, köyde, çarşıda, yaylada. O günün şartları da mâlum, yollar-izler, kar-boran… DÜĞÜNÜNDE BULUNDUM DA… - Ben, cenazede bulunamadım ama düğününde vardım. Ta o günlerden tanıyorum. Kayınpederi Veliefendioğlu Abdullâh Efendi babamın çok arkadaşıydı. O vesîleyle katılmıştık. Çok anlı-şanlı düğün oldu. O sıralar düğünlerden yemek çeşitleriyle söz edilirdi. O zamanlar falan ağaların düğününde 27 çeşit yemek varmış diye konuşuluyordu meselâ. Babanın düğününde de yemek çok boldu. Çok büyük düğün oldu. - Doğrudur. Dedesi babamı 2,5 yaşında anne-babasından isteyip yanına almış. Bütün işleriyle o ilgileniyor. Tek oğlu Rasim Ağa çarşıda oturuyor. Bütün köyün, yaylanın ot, yem, alaf, yulaf, inek-dana-koyun, at, köpek, enik, çoban, sürü, arpa, mısır, fındık, tarla, bağ-bahçe, ekme, dikme, ölçme, tartma, pay etme işleri, çarşıya nakliyelerle, satma, satın alma, Ulubey-Ordu tüm resmî muâmelelerle o ilgileniyor. Dolayısıyla, köyün ve o civârın anlı-şanlı Nûrâ’sının ve işlerine bakan, tüm bu işleri çekip-çeviren torununun farkı olacak tabiî ki! - Haklısın. İşte, o zamanlar böyle, ağaların düğünleri bol çeşitli olurdu. Herkes de katılmak isterdi. Hatırladığım kadarıyla babanın düğününde et yemeği, keşkek, su böreği, kış kabağı tatlısı vardı; bol bol ikram edildi. - Başka neler hatırlıyorsun Mustafa Amca! - Katılım çoktu. Diğer köylerin ağaları da gelmişlerdi. Yanında da diğerleri. Çok büyük düğün oldu. Barut doldurulup doldurulup bol bol tüfek atıldı. O zamanlar dinamit pek yaygın değildi. Sonraları arttı. Başköylü Mustafa KOÇ HEY GİDİ “Hey gidi; buraya fındık getirirdim. Benimle bizzat ilgilenir, fındığı kendi elleriyle hâllederdi. Kimseye bırakmazdı. Tartar, randımanını kırardı. Bir yandan da anlatırdı. Çok cana yakındı. Muhabbetimiz çok iyiydi. Adamla çok güzel konuşur, lâf ederdi. - Sen onun oğlusun daha? Ona pek benzemiyorsun. - Benzetenler de var ama, doğrusu, kardeşim daha çok benziyor, Fâtih; yurt dışında. - Doğrudur, her neyse; bir defâsında hastâneye düştüm. Felç olmuştum. Ziyâretime geldi. Bir isteğin var mı diye sordu. Çok sevinmiştim. Gerçekten, çok iyi adamdı. Çok insanlara iyilik etmiştir. Allâh rahmet eylesin… Bayramlı’dan Kemâl AKSOY 12 Mayıs 2014 BABA ADAMDI Para isterdik, yok derdi. Sonra eder-edemez verirdi. İnsandan vaz geçemezdi. Gerçekten baba adamdı. Toplum için bir değerdi. 30. 04. 2014 Sezgin BİNTAŞ Hey gidi rahmetli. Beni tanırdı. Yüzü de güleçti. Bize çok iyi davranırdı. Sen de ona çok benziyorsun. Otur yiyenim diyordu bana, çok lâflaşıyorduk. Sen de babana çok benziyorsun. Onun gibi güleryüzlüsün. Burayı devam ettir. 02.11.2013 Alembey’den Hacıağalardan Emine Teyze Kim ne derse desin, iyi adamdı. Çok merhametliydi. Randımanları âdildi. Sen de baban gibi yap. Gelsin, gelmesin; müşterinin yüzüne gül. Yaşlı Bir Amca ALABALIK GÜNLERİ Ey gidi rahmetli. Çok becerikliydi. Hayat doluydu. Biz Çambaşı’na yaylaya gittiğimiz sıralarda, 50-60 yıl öncesi, onlar da Karagöl’e, Yaslıyurt Obası’na gidiyorlardı. Ben de, akrabamız diye onların yanına gidiyordum. O zamanlar çok genciz. Daha çocuğuz. Kıra koyun yaymaya giderken yanımıza tava ve yağ alıyoruz. Rahmetli dereye, suya elini sokuyor, nasıl yapıyordu anlamıyordum, öyle balık tutuyordu; alabalık. Onları kızartıp yiyorduk. Koyunlar bir yandan yayılıyor. Ama çok zorluk çekiyorduk. Odun nerde? Oralarda öyle çalı falan da yok Çambaşı tarafları gibi. Olsa tutuşturmak zor. Tutuştursan çalı-çırpı, ot-çöp yetiştirmek zor. Dere içlerinden yakacak kırıntılar toplamaya çalışıyorduk. Hey gidi günler!... 31 Mart 2014 Necâti CAFAROĞLU MAHALLENİN AĞABEYLERİ “Ben dostluğa çok önem veririm. Hiç kimse Salim Kahraman’ı tüccar diye addetmiyordu. Onu bir insan olarak seviyordu. Salim Kahraman, bir de Cevat Şaşmaz beklenmedik bir şekilde gittiler. Buraları boş bıraktılar. Rahmi Şahin vardı, Ali Kemal Başar vs. bunlar mahallenin ağabeyleri idiler. Bizi öksüz bıraktılar. Mekânları cennet olsun… 19.3.2014 Nihat KONDAK VECÎZE “Bir insan, en çok kimin yanında susuyorsa, en çok onunla konuşmak istiyordur.” Chuck Palahniuk MUSTAFA M. KÜÇÜK’TEN *** 28 Şubat 2014. Günlerden Cumâ. Semiha Abla: Her şeyin farkındaydı. Kuş uçmazdı *** 2002’de beni hacca göndermişti. Ayrıca hem uğurladı, hem de dönüşte görmeye geldi. Çok insana yakın, candan adamdı. Allâh râzı olsun… Kâzım Akçay (Cemil Yılmaz’ın dayısı) Daha önce de gelmiştim. Şimdi hatırlamayabilirsin. Kendimi sana şöyle tanıtayım; ben senin arkadaşın Cemil Yılmaz’ın dayısıyım… Hey gidi Sâlim. … İkimiz de aynı yaştayız. Tâ eskilerden arkadaşlığımız var. Çok alışveriş ettik. 2002’de beni Hacc’a göndermişti. Tâ köye, Kuvanca’ya ziyâretime de gelmişlerdi. Hem gönderdi, hem gö(nde)rmeye geldi yâni. Allâh rahmet eylesin, iyi bir arkadaştı. Herkeste iyiliği vardır. Mekânı cennet olsun… 8.1.2014 Kâzım AKÇAY ÇOCUK NEDEN GİTMİYOR? Bizim Ümit anlatıyor. “Bilmem farkında mısın, bir gün birileri geldi. Yanlarında bir de çocuk var. Hoş-beş, çay derken işleri bitti, kalktılar. Çocuk da kalktı ama, masanın etrafında dönüyor. Elinden asılıyorlar, dönüp geriye bakıyor falan. Çocuğun hareketlerinden durumu anladım. Çocuk, Sâlim Amcam’ın her gelişinde kendisine şeker vermesine alışmış. Yine bekliyor ama, hareket yok! - Yavrum, o dede öldü! Dedim. Öyle gittiler” Ben de bunun üzerine, yine burada yaşadığımız bir şeyi anlattım. Bir gün yaşlı-başlı bir amca. Dede diyebileceğimiz bir amca hem de; - Sâlim Ağa çok iyiydi. Çok hoştu. Güleryüzlüydü. Hoş sohbetti. Tanımadığı adam, gitmediği yer yoktu şu civarda. Çok da bilgiliydi. Buraya gelen insanlarla da çok ilgilenirdi. İşi lâfta bırakmaz, mutlakâ ikramını da yapardı. İşimiz acele olsa, çay içmeye zaman olmasa şeker, çikolata bir şey verirdi muhakkak. Allâh da ona ikram etsin. Ganî ganî rahmet eylesin… gerçek şu ki, yeri dolmaz… İşte böyle evlâdım… YAYLADAN TANIŞIYORUZ Nûri Hocam, biz sizinkileri ta yayladan tanıyoruz. Hem de Yaslıyurt’tan. Bizimkiler çok peynir yaparlardı orada. Mâlum, o zamanlar yaylalarda hayvancılık çoktu. Annem ayrıca ilaç da yapıyordu papatya çiçeğinden. Kaynatıp yaralara sarıyor, iyileştiriyordu. Bundan dolayı “doktor” diyorlardı anneme. Baban çok anlatırdı o günlerden. Hey gidi diyerek başlar, eskilere dalar giderdi. Sanki o yayla günlerini tekrar yaşıyor gibi anlatırdı. İnsanları bir bir sayar, hâtıralarını canlandırırdı. Annem-babam orda; babanlarla birlikte çok komşuluk yapmışlar. Biz de çok alışveriş ettik burada. Birbirimize hep güvendik. Güzel sohbetler ettik. Burada da çok iyi komşuluğumuz oldu. Biliyorsun, Cemâl Usta ağabeyimdi. Onunla da, özellikle Çambaşı’ndan çok hukukları vardı. Çok iyi dostlardı. Şimdi her ikisi de öte dünyâda. Allâh ganî ganî Rahmet eylesin… Âmin… 25.02.2014 Hüsnü Bayraktar OKULDA DA ÇOK SEVİMLİYDİ Kurban Bayramı’nın 3. Günü.(17 Ekim 2013) Dükkânda oturuyoruz. Bir taksi durdu. Bir parça fındıkla berâber tanıdık-bildik bir amca indi. Selâm verip içeri girdi. Bayramımızı tebrik etti. Kucaklaştık. Bir yandan fotoğrafa bakıp iç geçirirken diğer yandan konuşuyor: - Hey gidi arkadaşım; okuldayken de çok sevimliydi. İlkokulu beraber okuduk. - Adınız neydi amca? - Hüseyin Özmen. Bize Gandazoo derler. Babam da Gandazooo Hüseyin olarak Gacaroo Ahmet Efendi, Karaağaçlı Abdurrahman Efendi gibi civarın hocalarından. Tokat medreselerinde beraber okumuşlar. Bir yandan çayları yudumlarken İrfan Abi soruyor: - Siz hangi köydensiniz? - Ben Yeşilyurt’tanım. Eski adıyla Artık derlerdi. Ama o zamanlar bizim oralarda okul olmadığı için ben Eymür’de okudum. Ablamlarda kalıp oradan köyün okuluna devam ediyordum. Tabii yürüme. O zaman yol bile yok. Adam yürüyesilik, at geçesilik yollar. O da çamur, taşlı, batak. O Gulduras boğazlarında, çamur-çorak ne günlerimiz oldu. Öğretmenimiz Abdullah Demirtaş’tı. Şimdi profesör. Bildiğim kadarıyla hayatta. Bir de Şayıp’tan Ahmet Efendi vardı öğretmen olarak. Onları biliyorum. Baban bir yaş büyüktü, ben 39’luyum. Hüseyin Özmen: 0 5366169113 BABA NOTLARI *Yerlerin tapulandırılması, etrafının çevrilmesi, peyi, duvarı, teli, germesi, ekilmesi, dikilmesi, ocaklanması, hendek vurulması gibi îmâr işlerinin %80’i bizzat kendisi tarafından yapılmıştır. *Akkuş’ta görev yaptığım 80’li yılların 2. Yarısında daktilomu babam almıştı. Dolayısıyla yazarlık motivasyonumuzda büyük payı var. * Köyde evimizde ramazanda namaz kıldırır * Ezan okununca hemen namaza koşardı. Mescide odaklanırdı. Her işte olduğu gibi onda da titiz, tâkipçi ve pratikti. (Hattâ biri anlattı; bir gün Sâlim Amca’yı gördüm sokakta. Bayağı hızlı, acele bir hâli vardı. Önüne baktım, kovaladığı kimse de yoktu. Meğer ezan okunmuş, mescide gidiyormuş!” * Evde, ikisi de olsa annemle cemaat yaparlardı * Araba ve şoförlükte ilk nesilden olması dolayısıyla gözdelerdendi *Kim söyledi bilmiyorum ama çok yakın birisiydi: “Kendi çevresinde en merhametlisi budur. Yüzü güler. Seni de boş çevirmez.” TELEFON GELMİŞ Kaynatamın fındığını gelip almışlar. Saymışlar, götürüp tartmışlar. Hesaplaşmışlar, helâlleşmişler. Bizimkiler eve dönmüş. Sonra, gece telefon gelmiş. Bir çuval unutulmuş. Sabah gelip parasını alsın diye. Helâl olsun. Dürüst bir adamdı. Hey gidi. Biz onların elinde büyüdük. Annemi arayıp söyledim Almanya’da. O da, biz de çok üzüldük. Allâh rahmet eylesin. 29.8. 2013 Sultan AYDIN HEY GİDİ ADAM! Boztepe, Orhâniye Köyü’nden Tarakçıoğlu Kemâl YILMAZ Amca düştü yazıhâneye bu sabah. “Hey gidi adam. Allâh rahmet eylesin. Geçen sene kim derdi ki ölecek. Buraların tadı-tuzu kaçmış. Boşalmış buralar. Allâh rahmet eylesin. Ağırbaşlı, oturaklı bir adamdı. İyi bir insandı. Titizdi, prensipliydi. Çok da kalabalığı vardı. Ortalık insanla tutuşmuştu. Arkasında boşluk bıraktı. Mekânı cennet olsun…” Kemâl YILMAZ, 27 Ağustos 2013 BALAK ve BELEK HİKÂYESİ Babam rahmetliyle M. Esad Kılıçkaya Bey iyi sohbet ederlerdi. İkisinin de ortak tanıdıkları vardı. Babamların yaylası Yastıyurt, Teyneli Sıldıroğulları sülâlesininki ise, hemen bitişiğindeki Keşkaya. Her iki yayla da Karagöl eteklerinde. Ta oralardan ortak tanıdıkları var. Bir de, ikisi de anekdot ve gözlem zengini bir dağarcığa sâhip. Ben de hatırlıyorum konuştukları şeyleri; ama kâğıda dökmeye gelince netleştiremiyorum. Nitekim bugün Esad Hoca’m, ziyârete geldiğinde, babamın fotoğrafına bakıp o sohbetlere atıfta bulundu. Konuştuklarından bölümler tekrarladı. İyi de oldu. Bir BALAK hikâyesi var bir de BELEK. Babam rahmetlinin anlattığına göre onların gençliğinde, dedesi Nûri Ağa’nın da sağ olduğu ve hatırı sayılır hayvan sürüleriyle birlikte Yastıyurt’ta yayla yaptığı yıllarda, onların büyükbaş hayvanları arasında, yabancı bir BALAK peydâ olmuş. Bizim PALAK olarak telâffuz ettiğimiz bu hayvandan babam bir yerde söz etmiş. Hayvanın özellikleri, rengi, boyu-posu hakkında bilgiler vermiş. Bir zaman sonra, hırsızlığıyla meşhur biri çıkagelmiş. Şöyle şöyle şöyle bir BALAK kaybettim. Acep bilen, gören, duyan var mı diye saymış-dökmüş. Duyan insanlar doğal olarak, sürüde kayıp bir BALAK olduğu ve de sâhibi çıkmadığı bilinince saklayamamış ve mecbûren gerçek sâhibi ortaya çıkınca durumu haber verir yardımcı oluruz düşüncesiyle ve de bir nevî bile bile BALAK’ı o adama teslim etmişler. Gerçi, daha BALAK arayan falan da olmamış. Böyle bir olay yaşanmış ve de acabâsıyla berâber nisyân deryâsına doğru savrulmuş. BELEK HİKÂYESİ de şöyle. Bu arada, BALAK’la BELEK de benzer kelimeler olarak nasıl peş peşe geldi gördüğünüz gibi. Güzel bir tevâfuk değil mi? Efendim, babam hep anlatırdı. Bizler de o gergin günleri iliklerimize kadar hep hissede geldik; tâ, 12 Eylül Darbesi’ne kadar. Çünkü bizim için, çocukluğumuzdan bu yana hep duyup ta irkildiğimiz silâhlar o târihten sonra sustu. Hattâ silâhlar resmen toplandı. Memleket anarşiden kurtulduğu kadar, her düğünde mutlakâ yıkılan bacalar, savrulan kiremitler, darmadağın edilen çatılar da kurtuldu. Ortalık her anlamda sükûnete kavuştu. Bizim yaşlarda olup da o günlerin dehşetini yaşamayan yoktur. 12 Eylül yıldönümlerinde radyo ve televizyonlar o günlerin siyâsî ve ideolojik tezâhürlerini bol bol anlatıyorlar. Tüm bu anarşik durum her yönüyle her şeye yansıyor, tüm toplumu her yönüyle etkiliyordu. Her neyse, ondan önceki 10-15 yıl bizler için sıkıntılı yıllardı. Köylerde yer nizâları, şehirlerde şuralı-buralı hikâyeleri, her yerde sen-ben kavgaları, siyâsî kutuplaşmalar almış yürümüştü. Babam da, bir ağa torunu olarak geldiği yer, bulunduğu konum, zengin hâtıralarla dolu birikim ve hareketliliği îtibârıyla bu piyasanın aktörleri içerisindeydi. Ağa torunu olması, geniş bir arâziyle irtibatlı bulunması, köy içi sürtüşmelerin, yer-yurt nizâları, siz-biz kavgalarının ortasında bulunması ve kendisinin âileden gelen, ayrıca kişisel yönlerinin getirdiği özellikler dolayısıyla namlunun ucunda bir durumu vardı. Ortada kiralık kâtillerin cirit attığı hemen her gün söz konusu olan bir ortamda, kendisiyle ilgili sık sık “satış” söylentileri dolaşırdı. Zaman zaman kendisi buna dâir hâtıralara yer verirdi. Meselâ bir gün yolda yürürken, o zamanın meşhur kiralık kâtillerinden biriyle karşılaşır. Onu uzaktan görür. Çünkü, onları tanımaktadır. Kendisinin mapusâne hayâtı da vardır. Bu piyâsayı iyi bilir. Anlatanlardan dinler, öğrenmeye çalışır ve de bir şekilde ilgilidir. Adam da onu görür ama, babamın eli arkasında ve tetiktedir. Adam pozisyonu görünce yüzünün rengi tamâmen kaçar. Babam onun niyetini bu heyecanından anlar. Adam çâresiz, “Ooooo, n’aaaber, nasılsın?”la işi geçiştirir gider. Bir-kaç gün sonra da, su testisi su yolunda kırılır sözünün gereği olarak, katlettiği bir başka kişinin yakınlarının mârifetiyle pusuya düşürülüp öldürülür. Babam, kendisiyle ilgili anlattığı benzer hâtıralar kadar, başkalarına dâir de çok sayıda kiralık kâtil hikâyeleri ve bu olaylarla ilgili detayları, sülâle ve kişi adlarına kadar bilirdi. Çevresindekiler de merakla dinlerlerdi. Yalnız aklımda genel hatlarıyla kalan bu kadarı. Keşke daha fazlası kalabilseydi. SALİM AMCA’YI ÖZLÜYORUM… Daha önce gördüğümü hatırlamadığım, 35-40 yaşlarında bir genç içeri girdi. Tebessümle selâm verip bir sandalyeye oturdu. Daha biz bir şey söylemeye fırsat bulamadan o, babamın, arkaya astığımız fotoğrafına doğru bakarak kelimeleri sıralamaya başladı: “Yeminle söylüyorum; Salim Amca’yı özlüyorum. 10 senedir alışveriş ediyoruz. Ondan öte, gelirdim, bir insan olarak sohbet ederdik, çay içerdik. Muhabbet ederdik. İşlerden fırsat buldukça gelmeyi arzulardım. Sıcak bir insandı. İlgiliydi. Heybetli görünümü yanında beklenmedik bir sevecenliği vardı. Alçak gönüllüydü. Sizi muhatap alır, kişiliğinize göre güzel güzel hasbihâl ederdi. Hâl-hatır sorardı. Büyüklerimiz ya da bizim oralardan tanıdıkları hakkında bilgi alırdı. Selâm söylerdi. Pastafla işim yok. İhtiyâcım da. Ama, gerçekten onu özlüyorum. Dağ gibi adamdı. Güven veren bir hâli vardı. İnsan inanamıyor. Sanki resimden çıkıp gelecek. Ama bu, elbetteki mümkün değil. Rabbim ganî ganî rahmet eylesin. Mekânı cennet olsun…” Ulubey Uzun Mahmut Köyü’nden Nâzım ÇAKIR, 20 Ağustos 2013 EYMÜR’ÜN DAĞIYDI Abi, İstanbul’dan bu gün geldim. İlk sana uğruyorum. Babana çok üzüldük. Eymür Köyü’nün dağ gibi adamıydı. Hepimizin büyüğüydü. Yerlerinde-yurtlarında, ev yanlarında, harmanlarında çok çalıştık. Çok fındık topladık. Bağda-bahçede çalıştık. Çok ekmeğini yedik. Aylarca çalışırdık. Bir sürü kapsül çıkardı harmandan. Sonra onları bahçeye aktarırdık. Ne günlerimiz vardı. Kendisi de çok çalışırdı. Köyün büyüğüydü. Allâh Sâlim Amca’dan râzı olsun. Ganî ganî rahmet eylesin… Enver Karaca 22 Temmuz 2013 YERİ ÇOK AYRI 1 Temmuz Pazartesi günü belediye anonsundan duyduk Bülent Yıldırım’ın adını. Bizim köyden emekli öğretmen Mürseloğlu Zeki Yıldırım’ın büyük oğluymuş. Belediyede çalışan mühendis Levent Yıldırım’ın ağabeyi yâni. Sabaha karşı kâlp krizi sonucu vefat ediyor. Müdâhaleler sonuç vermiyor. Cenâzede konuşulanlara göre, arkadaşlarının kendisini biraz zayıfça görüp de uyaranlarına; “Benim başka problemim yok. Yalnızca biraz şekerim var.” dermiş. Kâlp hiç gündeminde yokmuş. Yaş 48. Neyse, bunlar mukadderât. Allâh(CC) rahmet eylesin. Benim asıl anlatacağım, orada baktım Fevzi hocamız da var. O da emekli öğretmenlerden. Fevzi Akçay. Bilindiği gibi yıllar önce ağaçtan düştü. Ondan beri felç. Ayağa kalkamıyor. Tekerlekli sandalyesinde oturuyordu. Yanına vardım. Ordan, burdan derken konuyu kendisi açtı: “Sâlim Amca’ya çok üzüldüm. Hâlâ yanıyorum. Onun benim yanımda herkesten çok farklı, ayrı bir yeri vardı. Neden derseniz, ağaçtan düşüp yatağa bağlı kaldığımda ziyâretime gelmişti. Zâten o, böyle şeyleri hiç ihmâl etmez. İki eli kanda olsa gelir. Neyse, epey hoş-beş ve sohbetten sonra en son ayrılırken; - Fevzi Bey, çok üzüldük. Eğer yapılabilecek bir şey varsa, yurt içi, yurt dışı, ne gerekiyorsa, her türlü katkıyı elimden geldiğince yapmaya hazırım! - Siz olsanız böyle bir insanı unutabilir misiniz?” TEMİZ ADAMDI “ O mâvi araba duruyor mu? Ona asılabilmek için can atardık. Az mı koştuk peşinden! Az mı asıldık, az mı bindik? Hey gidi günler! Sâlim Âbi temiz adamdı, iyi adamdı, hoş adamdı; Allâh rahmet eylesin!” Mehmet Öztürk 25.06.2013 Civil Mezarlığı HEY GİDİ SÂLİM ÂBİ! “Hey gidi Sâlim Âbi. Onunla son burada görüşmüştük. Sonra ezan başladı. Mescide birlikte gidiyoruz. Babayit adam, gâyet iyi görünüyor, şöyle bir sorup fikrini alayım dedim: - Nasılsın Sâlim Âbi, kendini nasıl hissediyorsun? - İyiyim Ahmet Hoca, ama beni ille de kesip öldürmek istiyorlar! - Neden öyle, sen kendinde eskisine göre bir değişiklik hissetmiyor musun? - Tabiî. Daha önce merdivenleri hep yürüyerek, bir çırpıda çıkıyordum. Şimdi iki basamak çıkınca hemen iş değişiyor. Hep asansörü kullanıyorum artık. - Yâ, demek ki bir sebebi var! - İşte böyle. Zaman gelince gidiliyor. Allâh rahmet eylesin…” Ahmet ŞİMŞEK 22.06.2013 DOĞRU BİR ADAMDI “Doğru bir adamdı. Bir kötülüğünü, hak-hukuk dışı hareketini duymadık, görmedik. Bizim, Turnasuyu Yaylacık Mahallesi’ne Mehmet Çiçek’lerin oraya düğüne gelmişti. Misâfirimiz oldu. Bizim evde oturduk. Çay ikram ettik, kahve içtik. Çok iyi adamdı. Adam canlısıydı. Hoş sohbetti. Makamı cennet olsun…” Veyis Soysal 22 Hazîran 2013 BİR EV ADAMI GİBİYDİK “Tanıştıktan bu yana bir ev adamı gibiydik. Babamla çok iyi arkadaşlardı. Yaylaya falan gelip giderken selâm vermeden, sormadan geçmezdi. Babamı da alıp götürmek isterdi. Bizi de öyle. Yolda-izde görse alır, lâf, muhabbet bizimle konuşurdu. Latîfe ederdi. Çok hoş insandı. Babam da o da kâlpten gitti. Ona sten takılmış, idâre etmeye çalışıyordu. Baban da ameliyat sonrası rahmetli oldu. Mekânları cennet olsun. Onların üç arkadaş yaylada kırda çekindikleri bir fotoğrafları var. Bir tek Necati Âbi kaldı o fotoğraftan. Allâh (CC) ona hayırlı uzun ömür versin…” Ömer Maraşlı 16 Hazîran 2013 Rüyâ Düğün Salonu SİZ DEDEMİ HİÇ ÖRNEK ALMIYORSUNUZ! Dün îtibârıyla karneler dağıtıldı. Misâfirimiz olduğu için ve diğer yoğun işlerden dolayı ne kendimiz gittik, ne de Yûsuf’u gönderdik. Geç vakitte aşağıya, mağazaya geçtim. Akşam döneceğim sırada Yûsuf aradı; okula gidip karnesini almam için. Ne de olsa kendinden emin. Biz, bir takdir beklerken, bir de resimle ilgili bir özel hastâneden başarı ve teşekkür belgesi geldi. Her neyse. Aferin falan o akşam öyle geçti; her zamanki hâli gibisinden yâni. Sabah kahvaltı edeceğiz; içindekini o zaman dışarıya vurdu: - Dedem olsa çoktan hediyemi vermişti. Siz onu hiç örnek almıyorsunuz? İş bu kadarla kalsa iyi. Daha öncekilerden de ona borcumuz varmış. Dedesinden falan aldığı, Kur’andır, duadır, ezandır vs. hediyelerini bize emânet etmiş. Başak parası da varmış. Bayağı bir yekun çıkardı önümüze. Bakalım nasıl yapacağız?! 15 Hazîran 2013 HEY GİDİ SÂLİM AAA! “Hey gidi Sâlim Aaaa! Dün akşam, bir yerde konuştuğumuz gibi. O kadar tüccarla çalıştım. O çok farklıydı. Hep yüzü gülerdi. Kapıdan aştımıydık hemen tebessüm eder, espiriyle karşılardı. İnsanla güzel güzel konuşurdu. Bol bol hasb-i hâl ederdik. Eskilerden yenilerden anlatırdık. Bâzı insanlar dünyâyı biz yarattık havasında olur. Onda öyle bir şey yoktu. Aynı, bir köylü gibi muhabbetimiz vardı. Birbirimize itimadımız çoktu. Alırdık, verirdik, emânetler bırakırdık. Hiç endişe taşımazdık. Allâh rahmet eylesin.” Ahmet Fedâkârtürk 12.6.2013 HİÇ BOŞ DÖNMEDİK Biz bu kapıdan hiç boş dönmedik. Allah (CC) râzı olsun. Aldık-verdik, geldik-gittik; çok hukûkumuz oldu. Toplum için faydalı bir insandı. Mekânı cennet olsun. Hasan ENGİN ÇOK GÜZEL BİR DEDE! Mustafa Yüksel’in kızının düğünü için Samsun yolcusuyuz. Sâlim Ensar’ı aradık. Atabeyoğlu’nun oraya dolaştı. Arabamızı hazırlayıp bizi uğurladı. Kucaklaştık. Biraz da fırsat bilerek duygusal davranınca, o da soğuklaştı. “Abartmayın, gidip geleceksiniz işte!” gibisinden doğal bir hareket tarzı sergiledi. Onun olgun ve pratik hâlleri hepimizin hoşuna gitti. Arabada bacanakgil de var. Nevin; - Ne güzel, aynen dedesi gibi. Adı da Sâlim. - Bu da öbür dedesi, Hoca dedesi gibi olur, ona benzer. - Hayır, istemiyorum. O benim çok güzel bir dedem! Onun gibi olucam! Yusuf Kerem’in bu umulmadık tepkisi üzerine hayretle sordular; - Hoca deden iyi değil mi? - İyi ama, o adama hep kızıyor. Benim dedem beni çok nazlıyordu! - Bak şuna, görüyor musun? Çocuklar her şeyin farkında! 9.6.2013 ÜMİT IŞIĞI 7 Hazîran 2013. Günlerden Cumâ. Verâset, intikâl işlemleri için koşuşturuyoruz. Dolmuşa bindim. Selâm verdim. Şoför tanıdık çıktı. Ben daha sormadan konuşmaya başladı: - “ Baban rahmetliyle uzun yıllar alışveriş ettim. Hiç problemimiz olmadı. Bir sene borçlu kaldım. Çok az bir miktardı ama, o mağazanın önünden geçemedim. O süreçte, bir-kaç defâ çeşitli düğün, cenâze gibi meclislerde karşılaştık. Ben suçlandım ama, o hiçbir şey hissettirmedi. - Şu mahalle için bir güvenceydi. Orada bir ümit ışığıydı. Her gün, en azından yatsıya kadar mağazada dururdu. Zâten üst katta ya; ihtiyacınız olduğu zaman her zaman ulaşmanız mümkündü. Gündüz müsâit zamanınınız yoksa ya da ihtiyaç durumunda rahatlıkla kapısını çalabilirdiniz. Bir hâcet kapısıydı. Allâh rahmet eylesin.” Tanıdığım, âşinâ olduğum bir sîmâ ama, adını bilmiyordum; sordum, Cemâl Savaşkan olduğunu söyledi. İLKELİ BİR ADAMDI Her işi her adam yapamaz. İlkeli, prensipli bir adamdı. Kurallıydı. Adem BACAKSIZ RANDIMANLI BİR İNSANDI Bir gün elimde biraz fındık, manavları dolaştım. 3 yerde kırdırdım, üçünde de 52-53 arası geldi. Bir de Sâlim Âbi’ye gideyim dedim. Fındığın içinden sâdece bir fındık kırdı ve 56 dedi. Ben de şaşırdım. Nitekim, daha sonra randımanı kırınca onun dediği çıktı. Sonra, 1 tona yakın fındığı evden alıp geldik. Fabrikaya döktük. Oradan alınan randıman fındığını da tekrar burada dükkânda kırdık. Yine aynı geldi. Gerçekten, fındığın pîri olmuştu. Ama, daha önemlisi, hesabında-kitabında, randımanda güvenilir bir insandı. Her kes onun bu yönünü takdir eder. Yine bir başka defâsında, bir tanıdığın fındığı bir yerde 49 gelmiş. Köyde arâzilerimiz yakın. Benim fındığım burada 53 gelmişti. Arkadaşa durumu ilettim. Yok canım, olur mu öyle şey dedi. Sonra denemek için onun fındığından bir örnek alıp sizin burada kırdık. Aynen benimki gibi geldi. İşte böyle… 25 Şubat 2014 Nevzat ŞAHİN HASAN ÇEBİ 1, SALİM KAHRAMAN 2 Elinde bir anahtar devamlı arabanın akis başlarını kontrol ederdi. Akis yüksüklüydü. Dolayısıyla sık sık gevşer tekerleğin yerinden çıkmasına sebeb olur, dolayısıyla tehlike arz ederdi. Bir defasında Gölköy’e gelirken şehre inişte fren patlamış. Araba şahlanmadan hemen kenara vurmuş. Çok pratikti. Bize gelmişti. Rahmetli ağabeyim yardımcı olmuştu. Tamirhanesi vardı. Saatçi Osman. Salim Abi, fındıkçılar içinde sayılı kişilerdendi. Bu kulvarda bundan sonra, öyle bir esnaf daha gelmez. Çok çevreli, çok tanınan, hatırlı bir insandı. Halk adamı olarak Hasan Çebi bir, Salim Kahraman iki. İrfan ÖZBİLEN Öteden beri, uzaktan tanırdım kendisini. Sûriye gezisinde daha yakından tanıştık. Otobüste, İrfan Âbi ve onunla arka sıralarda otururduk. Aramızda iyi anlaşırdık. Gezimiz hep birlikte çok güzel geçmişti. Sâlim Âbi’nin inandığına canını veren türden bir dostluk anlayışı vardı. Vefâlı ve fedâkârdı. Prensipliydi aynı zamanda. İnsandan vaz geçmezdi. Zâten, bu duygusallığı ile kendisini dert sâhibi yaptı. Allâh (CC) rahmet eylesin… Selâmi ÇELENK 24.02. 2014 BABA AFORİZMALARI Ne, çiçek açan, ne de meyve veren bir ağaç mı olsaydım; çünkü verimli olabilmenin sancısı, kıraç olmaktan ağırdır; ve eli açık zenginin çektiği acı, dilencinin sefâletinden beterdir… Halil Cibran Sana hizmet edene, altından daha fazlasını borçlusun. O hâlde, ya kâlbini ver ona, ya da sen de hizmet et… Halil Cibran Hiç tasalanma Sâdık; nasıl olsa evlâtlar babalarını hep hatırlamak istedikleri şekilde hatırlarlar! Babam ve Oğlum Filmi’nden Geçti Geçti Necip Fazıl Kısakürek Geçti, geçti mevsimler... Süpürüldü takvimler. Gidenlerden kalan şey; Duvarlarda resimler, Mezarlarda isimler... Geçti, geçti mevsimler... Hani eski iklimler? Has ekmekten dilimler. Hey gidi zamane hey! Tesellisiz ilimler, Adaletsiz taksimler... Hani eski iklimler? 1983 Baban Giderse Baban giderse; Başı dumanlı dağın gider Atan gider, sırtın gider çınar ağacın gider yaslanacak yer bulamazsın... Baban giderse Darda sana yetişen elin gider Aklın gider, canın gider Şu dağlanmış yüreğinde Çocuk kalan yanın gider Baban giderse Öpülecek elin gider Bayram gider... Nâzım Hikmet Babama Dair Ne yazsam diye düşündüm baba,sana ait neler gizli anılarımda...Tek tek çıkardım solgun anıları sandıktan.İlk önce kara kuru bir kız çıktı,kısacık saçlı,incecik bacaklı.Ayağında naylon pabuçlar vardı...Güzel değildi ama çok sevimliydi.Elinden tuttun onun.Adını sordum; 'Emine' dedin.Emine'yi hep gezmelere götürürdün; çünkü o, senin en küçük evladındı.Avuçları yanardı Emine'nin sen elini tuttuğunda.Anlardım ki senin en çok ellerine,uzun ve ince parmaklarına hayrandı Emine.Sesini severdi bir de...Minik el radyonu hiç ayırmazdın yanından.Türkülerle birlikte sen de mırıldanırdın o güzel sesinle.. Seni çok özledim baba. Emine seni çok özledi... Sandıktan koca gözlüklerinle çıkıp geldin baba...O zamanlar Emine daha ufaktı.Akşamcıydın.Bir çay bardağı rakını sofrandan eksik etmezdin.Bunu sevmezdim baba; içtiğin zaman anama bağırırdın çünkü..... Oysa bilirdim ki evlatlarına çok düşkündün.Bizi üzmek istemezdin.Sigarayı severdin bir de.O zamanlar uçsuz sigaralar vardı' Birinci'derlerdi adına ve sen üst üste eklemeler yapardın birinciyle daktilonun başında. 'Ormancı' türküsü çıkmamıştı henüz. Eğer çıksaydı eminim tam senin için söylenmiş olurdu.Yıllar sonra anam o türküyü ne zaman dinlese hep seni anımsayacaktı. Seni çok özledim baba.Emine seni çok özledi... Sandığın dibine kadar soktum elimi,neler bulabilirim diye...Çok derinlerden gelen bir öksürük sesi duydum.Öksürüyordun baba,hem de çok öksürüyordun.Sigarayı da bırakmıştın,alkolü de...Ama neden öksürüyordun? Doktorlar bırakmak için geç kaldığını söylediler.Keşke hiç içmeseydin be baba...Altı tane evlat vermişti anam sana.Altı tane,boy boy...Hepsini okuttun.Kimini doktor,kimini mühendis,kimini öğretmen,kimini uzman,kimini bankacı,kimini de iyi bir ev hanımı olarak yaşama adadın...Bir tek memur maaşınla.Anam sana büyük destek oluyordu; bir yandan dikiş dikiyor,bir yandan da örgü örüyordu dışarıya...Becerikli kadındı anam; güzel kadındı... Seni çok özledim baba.Emine seni çok özledi... Şairliğin vardı,edebiyatçılığın...Güzel yazardın,etkili bir ses tonun vardı,güzel şiir okurdun...Çok kitap okurdun.Anam da sen de okumayı ve yazmayı çok severdiniz.Edebiyatçı yönüm sana çekmiş baba. Adımı sen koymuşsun doğduğumda.Önadımı 'Emine' demişsin ama asıl adımı çok severek okumuşsun kulağıma.'Serap' olsun demişsin.'Bir düş,bir hayal,bir ışık kırılması'.....Nasıl da düşlemişsin Serap'ı baba... Ne güzel de bulmuşsun bu adı.Yakışmış bana. Seni çok özledim baba.Serap seni çok özledi... Bugün babalar Günü ve ben çok uzun süredir sana dair bir şey yazmadığımın farkına vardım.Neden yazmadım,yazamadım bilmiyorum ama seni özlüyorum baba...Serap seni çok özlüyor. Mekanında rahat uyu baba! ... Serap konuk Tepedelen 20.06.2010 (1979 yılında kaybettiğim babamın anısına...) Babama dair… Artık bana mektup yazamayacaksın, Ne acı değil mi? Acı olduğunu ben biliyorum, Sen hiç bilemeyeceksin; Mektupla da olsa; Seninle görüşmek Konuşmak, Güzeldi, Bütün kızgınlığıma rağmen. Hastane odasında Birbirimize son kez baktık. Kapıdan tekrar geriye dönüp baktım. Artık göremeyeceğimi biliyordum. İçim aktı, Gözlerim aktı, Hiç durmadan, Ama yavaş yavaş, Gökten düşen yağmur gibi. Usul usul ıslatıyordu yağmur, Bursa sokaklarını Aldırmadım Islatsın dedim Gözyaşlarım göz pınarlarımı, Yağmur bedenimi temizler. Son bekleyiş, Son bakış, Son sarılmaymış bizimkisi, Nereden bildin diye sorma... Yüreğim, bir sona geldiğini, Anladı. Onun için, için için ağladı, Bursa sokaklarını İki gözü iki çeşme... 7 ağustos-2003 Yıldırım Ziya Hatunoğlu Merhum Üstad Necip Fazıl Mehmet Şevket Eygi 12 Mart 2013 Salı 00:54 Üstad Necip Fazıl’ın Büyük Doğusu ile ilk tanışmam 1943’te oldu. İlkokul üçüncü sınıftaydım. Ortaköy’de Galatasaray Mektebi’nde yatılı okuyordum. Rahmetli Hamdune Teyzem cumartesi öğleden sonra okula gelir, beni alır Cağaloğlu’nda Şeref Efendi Sokağı’nda kızı Nermin ablam ve damadı eniştem Nurettin beyle birlikte oturduğu eve getirirdi. Cumartesi gecesini orada geçirir, pazar ikindiden sonra da Aksaray-Ortaköy tramvayıyla okula dönerdim. Hiç unutmuyorum, Tophane veya Fındıklı taraflarında bir direğe yapıştırılmış Büyük Doğu afişini görmüştüm. O zaman pek küçüktüm, Büyük Doğu’yu alıp okuyacak halim yoktu. Lisede Büyük Doğu dergi ve gazetelerini aldım, tiryakisi oldum… Üstad şair ruhlu olduğu için hesap kitap bilmez, çıkardığı dergi ve gazeteler bir müddet sonra kapanırdı. Bir ara Büyük Doğu’yu günlük gazete olarak çıkartıyordu, yıl 1951 mi 52 mi?.. Bendeniz Galatasaray’da okuyorum, sabah kalkış saati altı buçuktu, Büyük Doğu gazetesinin çıktığı günlerde, altıda kalkıp hademenin getirdiği gazeteler içinden gazetemi alır merak ve heyecanla okurdum. Üstadla şahsen tanıştım. Liseden sonra Ankara’ya, Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde okumaya gittim. Üstad sık sık Ankara’ya geliyordu. Onunla bazen Ulus’taki İstanbul Pastanesi’nde buluşurduk. Bir pazar günü birlikte Keçiören’de eski Van Milletvekili İbrahim Arvas’ın ziyaretine gitmiştik. Hâlâ hatırlıyorum, yemekte soğan dolması vardı. Üstad bazen öfkelenir, kızar, darılırdı. Daha sonra gazetecilik mesleğine atıldım. Haftalık Yeni İstiklal, günlük Bugün gazetelerinde üstadın makaleleri, tefrikaları basıldı. Bayramlarda ziyaretine giderdim. Yaşlanınca gözleri görmez, ayakları tutmaz olmuştu. Sıhhatinin bozulmasında dört yıla yakın bir zaman hapishanelerde çile çekmesinin de rolü olmuştur. 1953’te Dönme gazeteci Ahmet Emin Yalman vurulduğu zaman üstadı da tutuklamışlardı. Ankara Asli Cezaevi’nde ziyaretine gider, mahkemelerdeki duruşmaları takip ederdim. Merhum üstadı nasıl bilirim: Ehl-i Sünnet mezhebinden; Allah’a, Peygamber’e (Salât ve selam olsun ona), Kur’ana, Sünnete, Şeriata bağlı bir Müslümandı. Bu memlekette diktatörlüğün en karanlık ve cebbar günlerinde küfre isyan bayrağını kaldırmış; dini, imanı, mukaddesatı, Şeriatı müdafaa etmiştir. Şair edip ve mütefekkir idi. Meşayih-i kiramdan ve kâmil mürşidlerden Seyyid Abdülhakim Arvasî hazretlerinin nazarıyla hidayete gelmiştir. Bid’at cereyanlarına karşı ehl-i Sünneti müdafaa etmiştir. Merhum üstadın kusurları yok muydu? Bir insan olarak hataları, kusurları, günahları olabilir ama Allah’ın geniş rahmetine kavuştuktan sonra bunları konuşmak caiz olmaz. Bazı Müslümanlar Necip Fazıl’ın aleyhindeymişler. Olabilir. Bendeniz onun yazılarından, kitaplarından, sohbetlerinden feyz almış bir kimse olarak hakkında hüsn-i şehadet ederim ve onu tenkit ve yermek hususunda dilimi tutarım. Bâbıâli adlı kitabının birinci baskısında (1975, s. 337-338) bendeniz ve Kadir Mısıroğlu için “…Birer kürsü sahibi, Şevket Eygi ve Kadir Mısıroğlu…” demiştir. Küfre, nifaka, dalalete=sapıklığa karşı en karanlık yıllarda cihat bayrağını yücelten merhum üstad Necip Fazıl’ı rahmetle anıyorum. 12.03.2013 Babasının cenaze namazını kıldırdı Ordu’nun sevilen iş adamlarından Kahraman Gıda Sanayi İşletmesi sahibi, 75 yaşındaki Salim Kahraman, kalp yetmezliği sonucu yaşamını kaybederken cenaze namazını oğlu kıldırdı. 11 Şubat 2013 12:53 Ulubey Eymür köyünden olan Salim Kahraman, kalp yetmezliği sonucu hayatını kaybetti. Kahraman’ın cenaze namazı Orta Camii’nde kılınırken, cenaze namazını İmam Hatip Lisesi emekli öğretmeni oğlu Nuri Kahraman kıldırdı. Cenaze namazına Ordu Belediye Başkanı Seyit Torun, Ordu İl Milli Eğitim Müdürü Nevzat Türkkan, Ordu İl Özel İdaresi Genel Sekreteri Selami Aydın, Ordu Barosu Başkanı Av. Oktay Çanak, çok sayıda vatandaş katıldı. Cenaze namazının ardından Kahraman’ın cenazesi Ulubey’in Eymür köyündeki aile kabristanlığında defnedildi. Memurlar.net MEHMET SAİT EFENDİ (Fettahoğlu) Mehmet Sait Efendi’yi tanımak adına öncelikle sülâle hakkında genel bir bilgi vermeye çalışalım. Başta, kendilerine Fettahoğlu denmesinin sebebi, dedesinin adının Fettah olması ve bundan dolayı da ondan gelen sülâlenin Fettahlar olarak isimlendirilmesi. Sülâlenin daha öncesi ve nereden geldiğine dâir bilgi yok. Kahramanmaraş tarafları olabilir diye tahmin ediliyor. Bilindiği kadarıyla kısaca şecere bilgisi vermek gerekirse, Fettah tek isim. Âile ve kardeş konusunda mâlumât yok. Dede Fettah’ın iki oğlu olduğu biliniyor. Biri İsmail, öbürü Süleyman. Süleyman’ın bilinen tek çocuğunun adı Durmuş. Durmuş’un da 3 çocuğu biliniyor. Onlar da Adem, Süleyman, Lütfiye (Gıntoo Âdem’in eşi). Fettahın Âdem diye meşhur, bizim de tanıdığımız Âdem Kahraman’ın oğullarından büyük olanı Tevfik hayatta. Mustafa(Mıstık) ve Cengiz rahmetli. Tevfik’in çocukları Ergün, Ayla, Hatice ? hayattalar. Mustafa’nın iki oğlu Turgay ve Adnan’ı hepimiz tanıyoruz. Şu anki muhtarımız Haşmet Durmuş Kahraman, Fettah dedenin 2. Oğlundan torunu Durmuş’un diğer oğlu Süleyman’ın en büyük çocuğu. Diğerleri de Birol ve Şenol. Gelelim, Fettah dedemizin öbür oğlu İsmail’e. O’nun da İzzet Niyâzi ve Mehmet Sait adlarında iki oğlu var. Nedîme, Havil(Çüşlüklerde. Fevzi ile Dursun onun çocukları) ve Zeytin(Çongara’da evli, Kocası Kara Salih) adlarında da 3 kızı var. İzzet Niyâzi’nin İsmail Hakkı(Günay, Aydın, Mustafa ve Erol’un babası) ve Mustafa Kemâl (Engin ve Güzin’in babası) olarak iki oğlu, Cemile, Şükriye, Zeynep, Münevver ve Hasret olarak da 5 kızı var. Fettah dedemizin oğlu İsmail’in diğer oğlu babamın dedesi Mehmet Said’in en büyük çocuğu Selâhittin dedemiz. Sonra sırasıyla Nazım, Avni, İfâket, Nezâket ve Sefer Sâlim geliyor. Karabey lâkabıyla meşhur Selâhittin dedemin ilk baştan Şerâfettin ve Vasfi adlarında 2 çocuğu ölmüş. 3. Çocuğa Dursun Ali demişler. Sonra sırasıyla Sâlim, Sâlih(Yılmaz), Birsen, Sultan, Cafer, Zeynep gelmiş. Babamın dedesi Mehmet Said, 1880 doğumluymuş. Ölümü de 1936 Kasım ayında olmuş. Kendisi Rüşdiye mezunu. Civar köyler de dâhil olmak üzere tek mektepliymiş. Koltuğuna tavuk alan, horoz alan ya da eline yumurta alabilen mektup okutmaya, yazdırmaya ve yâ hükümetle ilgili bir işini gördürmeye, dilekçe vs. yazdırmaya gelirmiş. O zamanlar ülke şartlarının gereği, bir okumuş olarak köyün bir çok işlerinde belirleyici rolü olurmuş. Muhtarlar, âzâlar konusunda da kendisine danışılırmış. Mahkemelerde mübâşirlik yapmış. At sırtında uzak, yakın ilçelere, köylere, kasabalara celp yazıları, mahkeme kararları, resmî yazıları götürüp tebliğ edermiş. Bunun adı tebligât memurluğu idi. Köyümüze, 1932 yılında İlkokul açılmış. Okulun yapımına, o zamanın muhtarı, Paşaoğlu Şevki amca rahmetlinin babası Abdurrahman Pala ve Mehmet Sait dedemiz öncülük etmiş. Mehmet Sait dedemizin babası İsmail, genç ölmüş. 1926 doğumlu torunu Nazım Kahraman tanımıyor. Görmemiş. Çünkü çok önceleri ölmüş. Nazım Amca, babası Mehmet Sait’i de çok tanıyamamış. Son hatırladığı, ortaokula kayıt ettirebilmek için yaşını iki yaş büyüttüğü. O süreçten sonra hasta olup İstanbul’a gitmiş. Baba yok. Çocuklar da küçük. İstanbul’a götüren de Palazoğlu Sâlim Öztürk olmuş. Ama, gidiş o gidiş. Bir daha dönmemiş. Orada rahmete kavuşup defnedilmiş. Ama bugün mezarının yerini bilen yok. İstanbul uzak. Yollar çok uzun ve zor. Durumlar elverişsiz. Zaman içinde değişen İstanbul, dirileri olduğu gibi ölüleri de yutmuş. Nazım Amca, babası icrâ memuru olarak görev yaparken ağabeyi Selâhattin’in 1928’de rüşdiyede okuduğunu ve kendilerinin şimdiki Köprübaşı Mevkii’nin alt tarafında Hasan Çebi’ye âit işyerinin arka tarafında bir mübâdilin evinde kiracı olarak oturduklarını hatırlıyor. “Dedemin, daha sonra benim ev yapıp ikâmet ettiğim, Şarkiye Mahallesi’nde, Bülbülderesi’nin kıyısında yeri varmış. Babamlar çocukken, seferberlik yıllarında kayıkçılık da yapmışlar. İsmail Dedem’le hanımı, Hindooo Kızı Zeynep annemiz Hapsamana’ya (Gölköy), Milas’a (Mesudiye) asker için erzak taşımışlar. 1939 depreminde âbim (Selâhittin) askerdeydi. Âfet dolayısıyla, Ordu’da da etkileri görüldüğü için askere izin verilmiş. Âbim de geldi. Yılmaz o yıllarda doğdu. GÜMÜŞHÂNELİ NÛRİ AĞA (Odabaşoğlu) Nûri Ağa, babamın anneden dedesi. Şu anda bizim köydeki ev, onun konağının olduğu yerde. Benim ismim de ona ithâfen verilmiş. Çevremiz hâlâ onun hâtıralarıyla dopdolu. Akrabâlarımız, komşularımız, hattâ köylülerimizin dilinde hâlâ anlatılıyor. Dolayısıyla, buralarda onunla ilgili dolaşan her şey aynı zamanda Eymür başta olmak üzere bu civârların geçen yüzyılına ışık tutacak, bugünleri anlamamıza yardımcı olacaktır. Şunu başta belirtmek gerekir ki, ağalık sistemini Eymür’e Nûri Ağa getirmiş değildir. Hattâ bu topraklar Nûri Ağa’dan önce, Ordu’nun kurucusu olarak ünlenen Süleyman Felek’in sülâlesine âittir. Tâbiri câizse Eymür geçmişte, diğer Koşaca ve etrafı köyler olduğu gibi bir Felooo (Felekoğulları)toprağıdır. Ancak, Süleyman Felek’in ölümünden sonra vereseleri buraları bir bir satmaya başlamışlar, Ordu’da ticâretle meşgûlken, Eymürlü dostlarının teklifiyle satılan bu topraklardan Nûri Ağa da bir parça almış, daha sonra da bunun peşi gelmiştir. Kaldı ki, bir kızı da buraya gelin olunca Eymür Köyü artık, Gümüşhâne Torul İlecik’den sonra 2. köyü olmuştur Nûri Ağa’nın. Onun burada mekân tuttuğu ve bizim de şu anda âilece oturduğumuz, Yukarı Eymür’deki bu yere mevkî olarak Harman Boğazı deniliyor. Netîcede, Eymür’le Nûri Ağa âdetâ özdeşleşmiştir. Şunu da söyleyelim ki, son günlerde öğrendiğimiz kadarıyla bu sülâle Gümüşhâne’ye de Kafkaslardan gelmiştir. Bunu da bir ayrıntı olarak belirtmekte fayda var. GÜMÜŞANALI NÛRÂ! Söz konusu ettiğimiz Nûri Ağa, buralarda kısaca Gümaşanalı Nûrâ diye ifâde ediliyor. Kendisi, yukarıda da kısaca belirttiğimiz gibi, babaannemin babası, yâni babamın anneden dedesi. Aslı-asâleti Gümüşhâne ili Torul ilçesine bağlı İlecik Köyü’nden. Bu ismin Eliaçık’tan geldiği de söyleniyor. Gümüşhâne’ye giderken Torul’dan Kelkit tarafına doğru 15 km kadar mesâfede. Nûri Ağa’nın hanımı, Paşalı lâkaplı Zeynep Anamız da İlecik’in karşısında yer alan Macara’dan. Şimdiki adıyla Alınyayla. O civârlarda en verimli arâzilerden, hattâ en önde gelenlerden biriymiş Macara çevresi. Buralar biraz bayırca olmakla berâber, daha yukarılarında düz köyler varmış. Yukarı kısımların yüksekliği bizim Çambaşı yaylamız ayarlarında. 1500 m. falan. Oralar daha çok yayla niteliğinde olduğu için, hayvan yoğunluğu bakımından da atlar ön plânda geliyormuş. Bilhassâ aşağı kesim olarak oralar o zamanlar oldukça verimli yerler. Rençberlik, ziraat ve hayvancılık bölgeleri. Ancak, zamanla ekilip dikilenler geçim için yetersizleşmeye durunca gurbete yolculuklar başlamış. Öyle ki bir zaman sonra ardı-arkası kesilmez olmuş göçlerin. Gide gide topraklar ilgisiz kalıp işlenmez olunca, ormanlık hâlini almış. NÛRİ AĞA ÇOCUKLARI Sâlim Kahraman: “Dedem buraya evlendikten sonra gelmiş. 92 harbini biliyor. Çok akıllı ve dirâyetliydi. Dedemin çocukları Fadime, Nezâket, Ayşe, Sultan ve Râsim. Fâdime Teyzemizin kocası Hacı Mehmet Aydemir’in babası İsmail Eniştemiz. Nezâket Teyzem’in kocası Bolcan Şengül’ün babası Osman Eniştemiz, Ayşe, mâlum, annemiz oluyor. Sultan da Nûri Özcan’ın babası, Nûri Ağa dedemizin bacısının oğlu Beşali İbrâhim’in hanımı. Doğum üzerine vefat etti. Çocuğu yoktu. İbrâhim Abi’nin Eymür’e yerleşmesi Nûrâ Dedemizin kızını vermesiyle oldu. İbrâhim Âbi ayrıca İmam’ın Âsım’ın da kardeşinin oğlu. SÂLİH DEDE NEREDE? Nûrâ Dedemiz’in babasının adı da Sâlih. Büyük Dedemiz dedemiz olan Sâlih’in mezarı Selimiye Mahallesi’nde, Boztepe yolu üzerinde, Taşocak sokak makasında yolun hemen altındaydı. Buranın adı mezarlıkken Çamlık mezarlığıydı. Sonraları, Osmanlıca yazılı mezar taşları ve târihî figürlerin de bulunduğu o mezarlık kaldırılıp yerine semt parkı yapıldı. Babam, dedesi Nûri Ağa’yla birlikte, babası Sâlih Dedemiz’in mezarına gittiklerini hatırladığını söylüyor. Diğer Gümüşhâneliler Rus işgâli sonrasında gelmişler bu taraflara. Köksallar da oralardan gelme ama çok daha önceleri; 250-300 sene kadar evvel. Kürtün’den gelip Turnasuyu havâlisine yerleşmişler. Sonradan gelenler de onlar gibi, her hâlde onların etkisiyle oralarda kalmışlar. Bir ara Saraycık’ta Köksallar’ın geniş arâzisi bulunduğunu öğrenince çok şaşırmıştım. Hattâ Furtun soyadları da var hâlâ. Hâlbuki bu soyadlar Ordu merkezle özdeşleşmiş. Köylerde bu soyadlarını duymak kulağı tırmalıyor. Ama demek ki, ilk yerleşimler Turnasuyu’yla birlikte o vâdinin yukarıları. NÛRİ AĞA’NIN SEMERİ! Bilmeyiz o zamanlarda ve oralarda da ağa diye anılıyor muydu ama, Macara’da kendisine âit bir değirmeni varmış Nûri Ağa dedemizin. Bir değirmen de o günlerin Türkiyesinin bir Anadolu köyünde çok şey ifâde ediyor olacağı bir gerçek. Ordu’ya geldikten sonra da boş durmamış Nûri Ağa. Ticârete atılmış. Yumurta, yağ, arpa-buğday vs. köy ürünleri almış-satmış. Yeri gelmiş hamallık yapmış. Bir yerde tevâfukan tanıştığımız Özlem Ertekin’in de dediği gibi Nûri Ağa fakirlikten gelmiş bugünlere yâni. Ticâreti ilerlettikten sonra fındığa yönelmiş. Onun da önce ticâretini yapmış. İşini ilerletmek adına, o zamanların imkânlarıyla, el değirmenlerinde kırıp fındığı iç olarak satmış. Zâten değirmencilik geçmişi var. Ama, hamallıkta kullandığı sırt semerini ticârethânesinde, geçmişini unutmamak adına şerefle muhâfaza ettiği bir menkıbe gibi merkez köylerde hâlâ anlatılmaktadır. Nitekim, Boztepe Köyü’nde ziyâretine gittiğimiz Dervişoğlu Ahmet amcayla tanışma faslında kayınpederine bizi tanıtıp anlatmaya çalışan Tâlip Can Bey arkadaşımız; - Arkadaşımız Nûrâlardan! diye vurgulayınca; - Yâ, demek öyle. Hey gidi günler. Hey gidi Nûri Ağa. Nûrâyı uzaktan da olsa tanır biliriz. O zamanların namlı adamlarındandı. Sonra çok zengin olmuş. Gümüşhâneli Nûri Ağa derlerdi hattâ. Ama fakirlikten gelme tabi. Hamallık yaptığı sıralardaki semerini ticârethânesinin yazıhânesinde ibretlik olsun diye sergilediği konuşulurdu. RAHMETLİK GOCAMAN… Söz Altun (Öztürk) Teyze’de: “Babam askere gidiyor. Ben daha çok küçüğüm. Onu kelooo kıranına kadar yolcu ettik. Dediğim yer şu karşısı, beri yüze kadar. Babam bana bir elma verdi, habu sağelime. Kıpkırmızı bir elma. Bugünkü gibi gözümün önünde. Bize şöyle bir baktıve “Ağlaman, gidin” dedi. Sonra gitti babacuvazım. Birkaç gün sonra asker elbiselerini giymiş olarak geldi. Son vedâya. Hem onu asker elbiseleriyle görmüş olduk. O gelince, Rahmetlik Gocaman dedi ki, git ooolum dedi babama. Rençberliğini al gel dedi. Babam da gocamanın katırlarını aldı gitti. Mürseloon ordaki tarladan mısır, zalıt, alaf neyimiz varsa tarlayı kaldırıp aldı, kapıya getirip yıktı,yerine yerleştirdi. Bu arada 3 gün kadar daha kalmış oldu. Sonra gitti. Gidiş o gidiş! Babamı ondan sonra daha ne gördüm ne de biliim. Hayâli şurda; gözümün önünde. Yetim geldim, yetim gidiyorum. 6 yaşımdan beri yetimliiinen, hâlâ yetimliiinen sürüşiiim, uğraşiim. Ne diyorduk; Ağa Dayı’nın çok iyiliği vardır. Allah nur içinde yatırsın. Bir eli bizim üzerimizdeydi gocamanın. Allah râzı olsun. Rasim dayının da, Cennet ananın da. Paşalı ana çok durmadı burada. Allah bir hakkı için onların çok iyilikleri oldu bize. Cennet Ana’yı arada huy tutuyordu. Bir defâsında samallığın ordan aşağıya doğru yuvarlandı. Sâlim de işleri takip ediyordu. Ağa torunu olarak çok hareketliydi. Bir defâsında yığınları yaktı. Alevler, dumanlar gökleri tuttu. Tam 1700bağ alaf. Az değil. Hey gidi, sizi gördüm mü Nuuraaaları hep burada saniiiim. Hey gidi, hep onların kapılarında, onların yaaalaşlarıyla büyüdük. 30 baş mal olurdu. 20 tane camış olurdu. Taa Soğuk Pınar’dan, Gürgen’den onlara çok su taşıdım, içme suyu. Çok kalabalıktı onlar eskiden. Buralar şenlikti. Ne dut ağaçları vardı! Pekmezler kaynıyordu. Elmalar vardı. Aşlı töngeller vardı. Ne ağaçlar vardı, bir görseydiniz. Töngel pekmezleri kaynıyordu. Ne tatlı oluyorduki! Rahmetlik Dudu Bibi kaynatıyordu; Ayıdoo Cemâl’in anası. Hep kaynatıyordu onları. Yevmiyesi veriliyordu. Biz elmaları doğruyorduk. Onlar haşıllıyorlardı. Orda ev vardı. Kaynatıyorlardı. Bir güğüm su o getiriyordu, bir güğüm biz. Her şey o çeşmeden bu çeşmeden, ordan burdan taşımayla. İşler böyle ortaklaşa, yardımlaşa lâf-muhabbetle karışık, bir koşuşturmadır gidiyordu.” NÛRÂ’N KAPISI! Burada biraz da Mehmet Karaca Ağabey’in sözlerine yer verelim: “ Nûri Ağa, bahar gelince etrafıyla birlikte yaylaya giderdi. Büyük bir kervan oluşurdu. Koyunlar çok daha önceleri gitmiş olurdu. Kapıda hayvanlar sürüyleydi. Saymak mümkün değil. Koyunları bir yana bırakalım, onların bakımı zâten ayrıydı; çobanları da. Bundan başka, kapıda dâimâ en az 5 at, 2-3 katır olurdu. İnek, dana, camış; bunlar 20-30 arası vardı. Her taraf kelek, çan, hayvan sesi. Bir gürültü gidiyor. 8-10 köpek. Çoğu da iri koyun köpekleri. Birinin adı Pamuktu; çok iyi hatırlıyorum. İri, bembeyaz, yumak gibiydi. Tavuklar da 30’dan aşağı olmazdı. Tavukların, horozların sesi de ayrı. Artık gerisini siz düşünün. Yaylaya giderken tavukları götürmezlerdi. Tavuklarla birlikte buraları da bize emânet ederlerdi. Hiç unutmuyorum, bir defâsında tavuklardan biri kayıp. Ara-tara bulamadık. Besbelli çakal aldı dedik. Arka taraflar da hep ağaçlık ya, biliyorsun. Karşı taraflar da öyle. İçleri de hep çort; girilmiyor. Akşamları çakal sesleri her tarafı tutuyor. Her neyse; biz tavuktan vaz geçmiştik ki, epey bir aradan sonra peşinde 15-16 civcivle çıka geldi. Meğer arkadaki çortların arasına yumurtlamış, orada gülke yatmış. Sonra da yavrularıyla birlikte çıkıp geldi. İşte böyle; hayvanlar da, ürünleri de boldu. Nûrâ Kapısı’nda önceleri Ömer Emmim (Karaca) katırcılık yapmış. Ondan sonra da Salih Âbimin(Karaca) yaptığını hatırlıyorum. Koyun çobanları ayrı. Bunlar diğer hayvanlarla ilgilenir, taşıma, taşınma işlerine bakarlardı. Yayla yollarına gidip-gelmeler, taşınmalar bunların işiydi. Hayvanların sevk ve idâresi, bakımı onlara âitti. Yaylada 4-5 ay kalındıktan sonra, bir sürü yayla bereketiyle beraber tarlalar toplanmadan kervan hâlinde dönülürdü. Köyün çoğu tarlaydı. Fındık pek yoktu. 3-4 kişide ancak fındıklık vardı. Sizin yerler, evin yanı, buralar öte yüz, beri yüz hep ağaçlık ya da tarlaydı. Köy içi tarafında azıcık bahçe vardı. Biraz Eminooon o tarafta Sülüklügöl denilen yer vardı. Onun az aşağısında Levendooo yeri denen Başkesen vardı. Bir de, bir Ermeni’den satın alınma olduğu için Gâvurun Bahçe denilen büyük bahçe. Millette pek fındığı olan bulunmadığı için herkes Nûri Ağa’nın yerlerinde yevmiye çalışırdı. Fındık sonradan, birden bire yaygınlaştı.” NÛRÂ, BABA ADAMDI… Târih, 30 Temmuz 1998. Bilhassa, nişanlılık, evlilik süreçlerinde, yaylada, cenikte, babam askerde olduğu zamanlarda bacısıyla ilgilenmek adına sık sık Eymür’e gelen-giden ve dolayısıyla Nûri Ağa’yı ve Eymür’ün o günlerini çok iyi bilip hatırlayan dayım Hüseyin Yüksel anlatıyor: “Nûrâ, baba adamdı. Yaşı da bir hayli vardı. Öldüğünde yaşı yüzden fazlaydı. O gelince herkes ayağa kalkardı. Düğünü, cenâzesi olana; - Bir ihtiyâcın var mı oğlum? diye sorardı. Gümüşhâne’den gelip te Eymür gibi bir yerde tutunmak, ayrıca saygı toplamak kolay değil. Eymür o zamanlar vukuatın çok olduğu bir yer. Çok meşhur. O, ağırlığını hissettirmiş. Kendini kabul ettirmiş. Onu görenler; - Ağa dayı! diye hitap edip esas duruşa geçiyorlardı. Tabiî, onun ölümünden sonra, geride kalanlara karşı takınılan tavırlar çok farklı oldu. Durum tamâmen tersine döndü. Bir olay anlatayım.Tabiî, o zamanlar kimsede elde-avuçta yok. Kıtlık desen çok. Biz de öyleyiz. Bir defâsında aç kaldık. Zahra bulamadık ekmek yapmağa. Babam pusula yazıp beni ağa dayıya, yâni Nûrâ’ya gönderdi Eymür’e. Feloo Ambarından 100 kilo kadar mısır verdi. Dünyâlar bizim olmuştu! Biz o zamanlar ekmeksiz pancar çorbası yiyorduk. Şimdi, eve gelen herkes neredeyse bir çuval ekmekle geliyor. Bu nedir? Bunun şükrü nasıl ödenecek? Allah, adama sorar. Bu çöpe atılan ekmeklerin hakkını ödeyemez bu insanlar. Evet, nerde kalmıştık? Sâdece bizi değil, bizim gibi nice insanlar vardı o kapıya başvuran. Yolun altından yukarı doğru diziliyorlardı. Ağa Dayı, azdan-çoktan herkese bir şeyler veriyordu.” Hüseyin Dayı, oldukça muhabbet. Biraz da duygusal, heyecanlı ve ağdalı konuştuğu için ağzına baktırıyor anlatırken. - “O cennetlik olmazsa kimse olmaz! Ne bileyim! - Cömert miydi öyle? - Şu kadarını söyleyeyim ki, kimseyi geri çevirmezdi. Bir hâcet kapısıydı… NÛRİ AĞA ve GAZETE Babamın anlattığına göre, dayısı Râsim (ODABAŞ) Ağa, Nûri Ağa’nın tek oğlu. O günün şartlarında okumuşlardan. Hattâ bir ara Delikkaya Köyü’nde öğretmenlik bile yapmış. Her iki yazıyı da iyi okuyup yazabilenlerden. Ayrıca, o zamanın okumuş çevreleri ve bürokrasisiyle de arkadaşlıkları var. Bir ara belediye encümen üyeliği de yapmış. Her neyse Rasim Ağa; köyde, Eymür’de oturan babası Nûri Ağa’ya çarşıdan babamla gazete gönderirmiş. Dede, rakamları bilmesi ve güzel hesap yapmasına rağmen, okuma yazması olmadığı için, diğer işlerini de büyük ölçüde çekip-çeviren torunu olan babama okuttururmuş. Babam diyor ki, o sâyede biz de okumuş oluyorduk. Alışkanlığımız belki de buradan kaynaklandı. Dedem rahmetliden sonra da ben köye hep dergi gazete getirmeyi adet edinmişimdir. Pikapçılık yaptığım dönemde de durakta iş beklerken onları okur, böylece vaktimi değerlendirirdim. Akşam da sizler okuyasınız diye köye getirirdim. Şöyle şeyler hatırlıyorum meselâ. O zamanlar, yanlış hatırlamıyorsam, adı Mehtap mıydı, gâliba MAYTAP olacak, bir gazete vardı. İşte öyle, adı gibi matrak bir gazeteydi. Yazıları mizah ağırlıklıydı. Oradaki siyâsî yazılar târihî şahsiyetlere uyarlanarak işlenirdi. KÖROĞLU imzalı yazılar bunlardan biriydi. Dedem de, onun adı ekseninde olan uyarlamaları çok severdi. Bir örnek vermeye çalışayım. Tam olmasa da şuna yakın bir şeydi hatırladığım: Karagöz’le Hacıvat her dönemin kahramanı. Her çağa ayak uyduran tiplerden. İşte o zamanlarda da, olacak bu ya, Hacivat siyâsete girmeye karar veriyor. Bunu gelip can-ciğer arkadaşı Karagöz’e anlatıyor. Bir nevî danışıyor. Karagöz de arkadaşlık görevini yaparak ona şöyle bir tavsiyede bulunuyor: Politika pazarıdır bu Hacı Cav Cav sana kazık atarlar Sen kuru ekmek bulamazken, onlar baklava yutarlar YEDİK GAZ ETİNDEN!... Gaz etiyle gazete nasıl da yan yana geldi. Bu bilerek yapılmış bir şey değil. Tamamen tevâfuk. Yazarken fark ettim. Burada gaz etinin ne işi var diyeceksiniz belki. Geçenlerde babam, bir vesileyle; “ Dedem derdi ki; YEDİK GAZ ETİNDEN, DOYDUK LEZZETİNDEN!” Biz bunu, unumuzu eledik, eleği duvara astık gibi anlamıştık. Ancak, öyle değil de, biz öylelerini çok gördük ama sonuçta hayâl kırıklığına uğradık. Veyâ, bir nevi ağzımız yandı gibi anlamlara geliyormuş. O zamanlara âit orijinâl bir deyim. AKIL OLMAYINCA… Dedemin yeri gelince kullanmayı sevdiği sözlerden biri de şöyle: Akıl olmayınca neylesin sakal; Kayışııın dağlara çıkarır çakal! İşini bilmezsen, boyunu aşan yerlere dalarsan, üzerine lâzım olmayan konuları deşelersen, bir yerde başına bir iş gelir. Kim vurduya gidersin. Cesedini de bulamazlar. Çürür gidersin de çakallar kayışını alır götürürler. Onların bile işine yaramazsın anlamına geliyor olmalı bu söz. MÜCEVHER TEYZE ANLATIYOR Mücevher Teyze, Nuuuraaa Dede’nin kızdan torunu. Gün görmüşlerden. Hâfızası da, anlattıkları da berrak ve net. Ayrıca o günleri en iyi bilenlerden. Söz onda: “Nûrâ dedemiz hem çalışkan hem de eli açık bir insandı. Fındıkları değirmende kırdırarak Gümüşanalı kadınlara seçtirerek bir nevî kırma yaparak satıyordu. Siz de gelin, benimle çalışın diyerek Gümüşhânedeki yakınlarına haber gönderip gelmelerini sağlamıştır. Böylece zenginledi. Eymür başta olmak üzere köylerden yer aldı. Ama, sivrisinek var, sıtma oluruz diyerekkimse köylere gitmedi. En son kendisi gitti. Eymür hemen hemen tamâmen onundu. Eli çok açıktı. Kapısına gelen boş dönmezdi. Son zamanlarında bayağı ağırlaştı. Asim Ağa’yı çağırdılar. O anlamış ki durumu oldukça ağır ama bir türlü can veremiyor. Yasin okudular, Fâtiha okudular derken rahatlayıp o arada can vermiş. Başta Asim Ağa olmak üzere, oradaki herkeste, bizlerde feryâdüfigân koptu. Özellikle, dâimâ çevresinde bulunup hizmetini gören köy komşuları hüngür hüngür ağladılar. Mekânı Cennet olsun. Dedem çok başkaydı. Bu arada, onun adını taşıdığından dolayı seni ayrı bir seviyorum Nûri Hoca!” İsmail SELÂHiTTİN KAHRAMAN Civil Irmağı’na geziye geldiklerinde yengemle görüşürlermiş. Ayrıca, evin yanında, oluk başında buluşurlarmış. Sonunda kız kaçtı. Babası kızını mahkeme yoluyla geri aldı. Çünkü kızın yaşı çok küçük. Kız yine kaçtı. Bu bir-kaç kere tekrar edince düğün yapılmaya mecbur kalındı. Bu sefer kız tarafı bizimkilere biraz yüklendiler. O zamanlar çok da gerekmeyen pahalı eşyâlar alındı. Manto vs. o zamanların en lüks mağazalarından biri olan Furtunlardan alındı. Çok borçlanıldı. Âbim ödeyemedi. Hacizler oldu. Yarısını âbim verdi vs. hep sıkıntılar, borçlar, hacizler sürdü gitti. MÜCEVHER TEYZE ANLATIYOR Ayşe Teyze’m çok akıllı, zekî bir kadındı. Bayram Yürür’ün hanımı, rahmetli Hacer Hanımla sağlığında görüşürdük. Ondan çok söz ederdi. Sınıfın en çalışkanı, hem de en güzeliymiş. Ayrıca yazısı da çok güzelmiş. Çok güzel Osmanlıca yazı döktürürmüş. Karadayı’yla aynı sınıftalar. Yâni büyük babanız. O da çok yakışıklı olmalı. Onun babası Said Efendi de Tapu Müdürlüğünde memur. Forslu bir adam. O da oğlunu Rüşdiye’ye vermiş. Teyzemle aynı sınıftalar. Orada tanımışlar birbirlerini. Sonra teyzem kaçıyor. Nûrâ Dedem geri alıyor. Sonra tekrar tekrar kaçıyor. İşte böyle. Teyzemiz çok hanım bir kadındı. Çok severdik. Eniştemizi de severdik. O da bizi sever sayardı. Neler oldu, neler geçti, neler yaşandı. O zamanlar hayat ve şartlar çok farklıydı. Biz yalancı dünyâdayız. Onlar hakîkî yerdeler. Allâh taksirâtlarını affetsin.Nur gölünde yatsınlar. ABDULLAH YÜKSEL (Veliefendioğlu) O. İRFAN IŞIK Bir Babalar Günü Anısı Beş-altı arkadaşım, hep birlikte bana doğru koşuyorlardı… Baban gelmiş… Baban gelmiş diye bağırarak Ortaokul ikinci sınıfta ve o sırada birinci dersin teneffüsündeydik. Ders yılının bitimine birkaç hafta kalmıştı. Ünye’nin, nadir, çok güzel günlerinden birini yaşıyorduk. Babam okula niye gelsindi?... Annem devamlı hastayım diyordu. Gerçi hiç yatmıyor; Bahçemizde sebze yetiştirmekle haşir-neşir oluyor; İneğimizin bakımını, beslenmesini kotarıyordu ama hep hastayım diyordu bu bitmez işleri yaparken. Ablalarım: - Biz varken kendini bu kadar yorduğun için elbette hasta olursun diyorlardı ona: Bize biraz daha çok güvenip işleri bıraksan ya!... Ben, içimde bir sızı, onun sevgi ve korumasından yoksun kalacağım korkusuyla, seviyor, okşuyor, öpüyordum annemi…Hasta olma… Hasta olma diye-diye. Annem hasta olmuştu da babam onun için mi gelmişti okula?..Yoksa.. Yoksa… Ölmüştü de beni almağa mı gelmişti?... Yüreğimin vuruntusunu çatlama durumuna sokan bir korkuyla kilise bahçesindeki kapıya koştum. Onu görünce sevinçle hüngür-hüngür ağlamağa başladım. Çünkü babam, sevgi ve gururla gülümsüyordu bana bakarken. Bacaklarına sarıldım. Düşercesine dizlerimin üstüne çöktüm güçsüzlükten.. O: Bu kadar mı çok istiyordun diyordu ha bire beni yerden kaldırırken. Ne demek istediğini anlayamıyor, gene de ağlıyordum sevinçle. Annem ölmemişti ya!... Doğruldum… Babam gülümseyerek yumulu sağ elini uzattı bana.. Bak dedi. Parmaklarını açmağa gücüm yetmedi. Sonra o açtı parmaklarını. Avucunda güneş ışıklarıyla parıl – parıl ışıldayan, sapsarı, güzel mi güzel bir saat vardı. Nutkum tutuldu. Konuşamadım. Evde, sık-sık bana saat alın diyemiyordum da, bir saatim olsa, yazılılarda-sözlülerde teneffüs ziline kaç dakika kaldı diye ölüp-ölüp dirilmesem diyordum. Annem hasta değildi. Annem ölmemişti. Üstelik bir saatim olmuştu. Bu ne tarifsiz bir mutluluktu. Babam kayış bilezikli, altın parıltılı saatimi bileğime bağlarken yüzüne baktım. Beni böylesine mutlu ettiği için olmalı ki gözleri yaşarmıştı. İkinci Dünya Savaşı’nın kahredici yokluğunu ve yoksulluğunu yaşıyorduk. O gün ömrümün en anlamlı, en değerli armağanını almıştım. O günden bugüne yetmiş yıla yakın bir süre geçti. Ama o anı ne kadar yakın, ne kadar canlı, ne kadar sevgiyle yaşıyorum hala. O yıllarda anneler- babalar günleri yoktu. Ne çocuklara ne anne ve babalara hediye alınmazdı. Alınamazdı ki. Ulusumuzun tümü yoksuldu. Çıkarını bilen küçük bir azınlık hariç. Ben sevgili saatimle liseyi bitirdim. Sonraları birçok saatim oldu. Ama hiçbirini onun kadar sevmedim. Para kazanmaya başladıktan birkaç yıl sonraya kadar ancak birlikte olabildim babamla. Gene sıkıntı, gene parasızlıklar, gene yokluk çekiyordu o birkaç yılda bile ulusumuz. Ben babama birkaç paket kaliteli sigara ve çok sevdiği kahveden birkaç yüz gram alabiliyordum ancak her maaş aldığım ay başlarında. O: Bu pahalı cigaraları alma oğlum. Köylü cigarası içtiğimi biliyorsun ya! Diyordu. Üstelik evimizi sen geçindiriyorsun. Bu bana en büyük hediye değil mi? O günlerde de anneler- babalar günü yoktu. Sonra babam hastalandı. Ayrılık günlerimizin geldiğini hissediyor; Ama onu nasıl mutlu edeceğimi bilemiyordum. Ancak astım krizi anlarında, sarsıla-sarsıla solumaya çalışırken terini silmeye çalışıyordum sadece. Elimden başka bir şey gelmiyor, Acısını bana devret Allah’ım. Bana devret diye yakınıyordum hep, acz içinde. Saatler süren kriz geçince o, halsiz, bitkin, minnetle yüzüme bakıyor; kesik-kesik sözcüklerle; yarın çalışacaksın. Hadi istirahat et. Ben iyiyim diyordu. İyi değildi… Hiç yatırmıyordu astım krizleri onu. Kriz geçtiği halde bile. Altı aydır onu yatağında oturmaya mahkum etmişti. Kaba etleri yara içindeydi. Oturamıyordu bile. Ellerini yumruk yapıp, eriyip bitmiş, çelimsiz kollarını yatağına dayıyor, onların desteğiyle yaralı kalçasını öteki yaralı kalçasıyla değiştirmeye çalışıyordu. Yardım etmek istediğimizde, daha çok acı çekiyordu. Koltuk altları da yara olmuştu çünkü. Böyle acılı bir günde onun, yatak odasının duvarında asılı duran av tüfeğime baktığını gördüm. Kendisinin tüfeğe baktığını gördüğümü anladı: Bu yeni silahların nasıl çalıştığını hiç merak etmemiştim dedi. Öğretsene bana. Korkudan aklım başımdan gitti. Ne düşündüğünü anlamıştım. Ağlayarak ve hışımla: Nasıl dedim. Nasıl böyle düşünürsün. Bizi hesaba katmadan… Senin gibi acı çeken kaç kişinin intihar ettiğini gördün. Sen ki, üç kez hac etmiş, dinini en iyi bilen adam. Üstelik benim sevgili babam. Nasıl düşünürsün intihar etmeyi! Allah’tan da korkmadan. Evet öyle yaptım değil mi dedi. Öyle değil mi oğlum? Günah işledim değil mi? Öyleyse tövbe ver bana hadi dedi. Tövbe ver. Duaları, benden sonra yavaş-yavaş tekrar etmeye çalışırken sesi gittikçe zayıfladı. O zamana kadar hiç yapamadığı şeyi yaparak göğsüme yaslandı. Yatmağa çalışıyordu. Önce sevinçle uyumak istediğini, hem de yatarak uyumak istediğini sandım. Altı aydır hep oturarak uyumağa çalışmıştı çünkü. Arkasından çekilerek onu yatağa uzattım. Dudaklarında, bana saat hediye ettiği günkü gülümseme vardı. Son kez: Tövbe estağfurul…. diyebildi. Nefesi gittikçe yavaşladı. Söndükçe söndü… Gitti… Donuk gülümsemesi kaldı yaprak gibi incelmiş dudaklarında Çılgınlar gibi haykırdım arkasından. Baba gitme… Gitme baba… Gitme… Gitme… Gitme… *** *** *** Onun tövbesini tamamlayamadan öldüğü günden bu yana elli yıl geçip gitti. Heyhat! Ben ona sadece pahalı birkaç paket sigara hediye edebilmiştim bir-iki yıl. Zehirlenmesini istercesine… Bir öğretmen için ne affedilmez hata. Yaşlanıp sona yaklaştığım şu yılların, her babalar gününde, çocuklarım, torunlarım hediyelerle bana koşarken ben babama bunlar gibi bir hediye alamamış olmanın aczi, hüznü ve utancı içinde oluyor, özür gibi bir hasretle onu özlüyorum. Bana tarifsiz sevgi ve güven veren, üstüme titreyen babamı anarak Sessiz gözyaşlarımla… YORUMLAR Sevgili Öğretmenim.. Yazınızı hüzünlü bir duygu halimle okudum.. Unkapanı denilen yerde , İlkokul yıllarımda yaz tatillerinde babamın yaptığı çömlekleri satardım.. Babama klüp sigaraları alır küpleden birinin içine saklar ,geldiğin de ona verirdim..Sonra ki yıllar bırak bunu baba diye çok yalvardım.. SİĞARAYA DÜŞMAN oluşum belki de bundandır.. Babam dan kalan bir çok hatıradan biri de kol saati.. Kancalı iğne ile kordonuna iliştirdiğim ..Nahit Ulvi Akgün'ün şiiri yle çekmecemde ..Ara sıra alır elime bakarım.. O şiiri bir kez bir kez daha okur hüzünlenirim.. BU SAAT YADİĞAR BABAMDAN. NELER YAŞAMIŞ ,NELER GÖRMÜŞ.!! BİR ANIDIR O EVVEL ZAMAN ŞİMDİ HER ŞEY BİR UZAK DÜŞ.. BOŞUNA DÖNER AKREP, YELKOVAN..... Segilerimle sevgili öğretmenim.. SİZİN HİÇ BABANIZ ÖLDÜ MÜ? Aralık 3, 2006 at 7:46 pm (Cemal Süreya) Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü kör oldum Yıkadılar aldılar götürdüler Babamdan ummazdım bunu kör oldum Siz hiç hamama gittiniz mi? Ben gittim lambanın biri söndü Gözümün biri söndü kör oldum Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak Söylelemesine maviydi kör oldum Taşlara gelince hamam taşlarına Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi Taşlarda yüzümün yarısını gördüm Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü Yüzümden ummazdım bunu kör oldum Siz hiç sabunluyken ağladınız mı? ) |