TABUT-NÂME

Her gün bir tabut omuzlar

İbret almayı bilmezsin

Ne hak-hukuk gözetirsin

Ne bir gözyaşı silmezsin

Çarşılar pazarlar aynı

Zevklerden geri kalmazsın

Minâreler dâvet eder

Hâlâ ciddîye almazsın

Akraba aramaz-sormaz

Yaraya merhem çalmazsın

Para yok, menfaat yoksa

İnsan yüzüne gülmezsin

Evi-barkı önemsemez

Bir kere erken gelmezsin

Çoluk-çocuk yolun gözler

Aklını eve çelmezsin

Âlemi ellerle yapar

Yokluğuna üzülmezsin

Sensiz sofra açtır evde

Tokluğuna üzülmezsin

Varlığın ayrı problem

Sıkıntısın, çekilmezsin

Lâf-söz anlamaz, dinlemez

Kabalıktan bükülmezsin

Boyuna-bosuna bakar

Sanırsın ki yıkılmazsın

Kâlp kırmaktan, hakâretten

Utanmazsın, sıkılmazsın

Edep, hayâ, ar, nâmus yok

Câmi, Cumâ takılmazsın

Perîşân her neyin varsa

Bir, “yüzüne bakılmaz”sın!

Düşünmezsin hesap-kitap

Sayfalara çakılmazsın

Bir muammâ yumağısın

Hiç içinden çıkılmazsın

Akıllı ol behey kardeş

Niye sen adam olmazsın

Bu gidişle ne bu dünyâ

Ne ukbâ, felâh bulmazsın

Nûrânî der bundan sonra

İnşâllâh böyle kalmazsın

Saâdet yolunu bulur

Ateşlere yakılmazsın

Çiçekler açar yüzünde

Usanılmaz, bıkılmazsın

Baharlara ulaşırsın

Kışlarda bırakılmazsın