ÂBİSTEN-İ VEFÂ

Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm

Değerli Öğrencimiz;

İşte, koskoca yedi yıl geçti ve sizleri hayâta uğurluyoruz.

Belki, ne çabuk geçti diyeceksiniz.

Evet, öyle. Çünkü burada günleriniz güzel geçiyordu.

Nasıl geçtiğini anlayamadınız. Çünkü hzurluydunuz.

İyi arkadaşlarınız vardı. Öğretmenlerinizle diyaloğunuz iyiydi.

Bir gün, hayâtın da nasıl geçtiğini anlamayacaksınız inşâllâh.

Çünkü hayâtınız da mutluluk üzere sürecek inşâllâh.

Ve, bilinçle yaşadığınız bir hayâtın sonunda

Sonsuz mutluluklara da ereceksiniz inşâllâh…

Yüce Rabbim tüm mü’minleri hidâyet ve istikâmet üzere yaşatsın.

Gaflete ve dalâlete düşenlerden eylemesin.

Sana da bu anlamda başarılar diliyorum.

Bu vesîleyle, sen değerli talebemiz Elif AKÇAY’a

hayırlı, uzun ömürler, bereketli yıllar,

sonsuz saâdetler dileğiyle

âdetimiz gereği olan akrostişimizi sunuyoruz:

-AKROSTİŞ-

                                   Eninde-sonunda işte, geldiniz son durağa

Lüzum yoktur dünyâda, aslâ hiç tumturağa

İçimiz emel dolu; köy-köşk, arsa, araba

Fakat, engel olamazlar; gitmemize ırağa

Aklı başında olan, emel taşır ukbâya

Kapılıp gitmez aslâ, “gerçek” varken hülyâya!

Çeyizini hazırlar, öteyi unutmadan

Aşkla göz yaşı döker, kâlbini uyutmadan!

Yolcularız hepimiz; kâh biner, kâh ineriz

Akşam olur gün gelir; ufuklarla söneriz

Elifle başlar hayât, sonra “LâmElîf” olur!

Bu ise “Lâ” demektir; yâni, hayât son bulur!

Elvedâsı var mutlak; selâmın, merhabânın

Dünyâya aldanmaktır, en büyüğü hatânın!

Îmânla îmânsızlık, Cennet, Cehennem farkı

Su gibi akan zaman, döndürür hangi çarkı?

Allâh demeli diller; hem çalışmalı ellerimiz

Âbisten-i vefâyı döndürmeli sellerimiz…

Dokuz köyden kovulur derler doğru söyleyen

Evet ama, pişman olmaz; hakka hizmet eyleyen!

Tâlib-i hakkım diyen, Hakk’a eyler can fedâ

Lezzeti kullukta bulur; eyler rüknünü edâ

Elif kulunu Rabb’im, erdir sonsuz nîmete

Rızânı nasîp eyle, dâhil olsun Cennet’e…

                                                        Âmin…

Değerli öğrencimiz;

İşte böyle, günler, hatır-gönül dinlemeden geçip gidiyor.

Ufuklar zamânı sayıyor. Hayat her an, her sâniye ayağımızın altından kayıyor…

Günler geçerken, her gün her gün tabutlar da geçiyor önümüzden.,.

Ama, kimse kendisinin de bir gün,

                    hattâ her an gidebileceğine inanıyor gibi değil!

Şâir bunu ne güzel ifâde ediyor:

İNANMAZ

Minârede, ölü var diye, bir acı salâ;

Er kişi niyetine, saf saf namaz; ne âlâ!

Böyledir de ölüme kimse inanmaz hâlâ!

Ne tabutu taşıyan, ne de toprağı kazan!..

Necip Fâzıl KISAKÜREK

Evet, ibret alan yok! Elest bezminde verdiği sözü hatırlayan yok!

Hâlbuki bize yakışan gafletten çok, Allâh’ı unutmadan yaşamaktır.

Bunun adı ibâdettir, itaattır, zikirdir.

Bu anlamda, her zaman uyanık olmalı, olan-bitenleri iyi gözlemlemeli,

her şey üzerinden, güzelliklere doğru bir yöneliş seyri çıkarmalı,

her şeyin hayırlısını istemeli,

hayrı gözetmeli ve hayır peşinde koşmalıyız ki;

hep duâ ettiğimiz hüsn-i hatîmelere ulaşalım.

Sana bu vâdîde güveniyor ve başarılar diliyorum.

Selâm ve sevgiler sunuyor,

Allâh’a emânet olunuz diyorum…

Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN

Ordu İmam-Hatip Lisesi

16.01.1994

ORDU HAYAT GAZETESİ

            03.11.2008