ORDU’NUN; HAVASINDAN MI, SUYUNDAN MI?

Biliyorsunuz, bir dönem yazılarımıza yasak konulmuştu. Evet, öyle şeyler de olmuştu bir zamanlar Ordu’da. En çok anlaşabileceğimiz kişiler, çevreler ve makamlar, “arkadaş derdin ne, sıkıntı nerede?” diye sorma ihtiyâcı bile duymadan, hem de en müsâit diye değerlendirilen ve de özgürlük söylemlerinin ayyûkta olduğu bir süreçte yazılarımızın yayınını süresiz durdurmuşlardı. İktidar sâhibi arkadaşlar dâhil kimseciklerin de sesi, gıkı çıkmamıştı. Konuyla ilgilenmemişlerdi bile yâni!

“Arkadaş, bu şık olmaz. Biz neyin mücâdelesini veriyor ve de ne yapıyor gözüküyoruz? Bu bize zarar verir. Misyonumuzu zedeler. Bir konuşalım, işi tatlıya bağlayalım. Ama kesinti hoş olmaz!” falan diyen olmadı. O sıralar müftü pazarı vardı. İstenen alınıyor, istenmeyen milletin paralarıyla yapılmış binâlara, millet adına sokulmuyordu. Bizim de suçumuz, bu ve benzeri tavır ve haksızlıkların şık olmadığını söylemekten ibâretti.

Belki de, birilerinden aldıkları direktiflerle yapıyorlardı bunları ki, sonraki süreçte, asgârîsinden olayı yatıştırması, bu ters gidişe dur demesi gereken kişilerin bile kılı kıpırdamadı. Sanki, “iyi oldu, bize rağmen, bize sormadan, onayımızı almadan yazmak, -velevki doğru bile olsa- neymiş görülsün!” der gibi bir tavır sergilendi. Sonuçta 5-6 ay kadar bizi yazma konusunda dinlendirdiler sağolsunlar.

Sonra, zamânın vâlisi Ali KABAN Bey, o bize yapılanlara göz yuman, o başkalarının da mı nasırına bastı ne olduysa, Ordu’dan gitmek, vâlilikten ayrılmak durumunda kaldı. Şimdi Ankara’da yaşıyorlar mâlumunuz. Başbakan danışmanı olarak görev yaptığını yazdı gazeteler.

Her neyse; yasaklı olduğumuz sıralar bir vesîleyle Ankara’ya gittiğimizde, işlerimizden arta kalan zamanlarda mecliste bulunan tanıdıklardan bâzılarını ziyâret etmek istedik. Kendisi milletvekili, İstanbul Yüksek İslâm Enstitüsü’nden bir hocamızın bekleme salonundayız. Orada başka bekleyenler de var. Bir yandan muhabbet ediliyor.

Derken birisi daha geldi. Duruşundan önemli bir bürokrat olduğu belli. Ordan-burdan konuşurken, biz yasak konusundaki ızdırâbımızı da dillendirdik. Doğrusu, bu dönemde re’sen, böyle bir muâmeleye mâruz kalmak zoruma gitmişti. Başka dönemler olsa neyse ne! Tersliği gözler önüne sermek, bilhassa şu dönemde, böylesi garipliklere son verdirmek adına derdimizi yanmaya çalışıyorduk.

O kişi, adını ve görevini de söyledi ama unuttum. Kendisi Cumhurbaşkanlığı danışmanlığı falan da yapmış. Bizim söz konusu ettiğimiz kişileri iyi tanıyor.

ŞU ORDU NASIL BİR YER?

- Şu Ordu nasıl bir yer arkadaş, anlayamadım. Samsun’u öte dönene bir şeyler oluyor! Said Vakkas Bey iyi bir arkadaşımızdı. Ordu’ya gitti, hep şikâyetler gelmeğe başladı. Çok sürmeden görevden alındı. Şimdi de Ali Kaban’ı anlatıyorsunuz. O da aslında hizmet etsin diye gönderildi ama, her ne olduysa! Bu Ordu’da bir şey var gâlibâ! Havasından mı, suyundan mı, neyin nesi?

Adam haklı mı, değil mi, bilmiyoruz ama; değil mi ki, Ordu’nun dereleri bile yukarı akıyor, bir takım terslikler olmasa kurtarmaz! Ordu’da bir şeyler mutlakâ ters gitmeli! Onun şânına yakışan budur!

Bir de, adı Ordu ya; Ordu deyince akla mantık dışı hareketler gelir. Bu anormâl bir şey de değil! Ordu mantığı, mantıksızlık mantığıdır. Şu anlamda; bir komutan size emir verse, o emirin sizin aklınıza yatıp yatmaması hiç önemli değildir. Onu o an sorgulama lüksünüz de yok. Siz onu düşünürseniz emrin yerine gelmesi mümkün olmaz. Dolayısıyla emir-komuta zincirinde kopukluklar meydana gelir ve işler yürümez. Askerde emre uymanın güzelliği de buradadır. Taşa selâm vereceksin deyince vermezsen bu emre itaatsizliktir. Bugün bunu mantıksız bulup karşı gelen, yarın bir başka emre de karşı gelir. O zaman o, askeriyeden başka bir şey olur!

KILIÇDAROĞLU MU, KILIÇ VAR OĞLU MU?

Nitekim, Ordu’ya gelince, o halim-selim görünen KILIÇDAROĞLU’na da bir şeyler oluyor. Âdetâ her defâsında kükrüyor! Burada daha önce bir konuştu; mahkûm oldu. Başbakan’a tazminât ödeyecek. Bundan ders almadı. Şimdiki gelişinde de kükredi; “BENDEN KORK!” buyurdu. İşte Ordu böyle bir yer. Adamı sivillikten çıkarıyor!

Evet sevgili okurlar. Kültürel anlamda da bu böyle. Bir başka yazıda ona da değineceğim inşâllâh. Geçmişinde gazete, dergi, yazma-çizme bulunanlar Ordu’ya gelince dut yemiş bülbüle dönüyorlar! Sessizliğe bürünüyorlar. Bizim başımıza gelen yasaktan öyle oluyor desem, yasaktan önce de bir numaralarını görmedik. Ya da, buradayken sesi-soluğu çıkmayanlar, merkezden ayrılınca kültür yağmuruna dönüşüyorlar!

Havasından mı, suyundan mı? Örnekleri biz vereceğiz, kararı da siz!

Pek yakında ve de çok çok az sooora, ves’selaaam!…

OCAK SÜRPRİZİ; “İŞTE BU!”

Ocak ayı Ordu’da iyi başladı; iyi bitti elhamdülillâh! Son günde, kar da gösterdi kendini Boztepe’nin neredeyse eteklerine kadar. Bizim Yûsuf’un BEKLENEN KIŞ GÜNÜ kapıda. Bir de tabana indimi, oturur da, bir daha ne zaman kalkar; Allâh bilir. Mevlâ, neylerse güzel eyler. Her emrine şükürler olsun! Kış kışlığını bir şekilde yapacaktır elbet. Bizim sürpriz dediğimiz daha farklı bir şey.

            Mâlum, özellikle son haftalar dolu dolu geçti Ordu’da. Dil ve Edebiyat Derneği Ordu Şûbemizin programının ardından, Ordu Sivil Düşünce Plâtformu’nun Mustafa ÇALIK konferansı, son hafta ise Vehbi VAKKASOĞLU, Hâlit ERTUĞRUL gibi eğitimci-yazarların konuşmaları, Prof. Dr. Numan KURTULMUŞ ve Kemal KILIÇDAROĞLU gibi parti başkanlarının ziyâretleri ilk aklımıza gelenler. Ordu, tüm bu misâfirlerini ilgiyle ağırladı.

            Zamanlama îtibârıyle çakışmalar olsa da, tüm bunların hepsini tâkip etmeye çalıştık. Ocak ayı ve belki de bu yılın olayı diyebileceğimiz oranda bizi mutlu eden şey ise, bir akşam önce bir başka program dolayısıyla bulunduğumuz TESK OTEL’de, Ordu İmam-Hatip Lisesi’nin düzenleyip, Hâlit ERTUĞRUL’un sunduğu Âile ve Gençlik Eğitimi konulu konferansa gittiğimizde, dâvetlilere dağıtılan ORDU ANADOLU İMAM HATİP LİSESİ  adlı bülten oldu.

            Hattâ, bülteni görür-görmez alıp bir köşede okumayı tercih ettim. Bir yandan konuşmalara kulak kabartırken, diğer yandan Ordu ME Müdürü Yılmaz UZUN Bey’le yapılan röportajı, Gazel Hayallerinin Peşinde adlı hikâyeyi ve Kültür-Sanat-Eğlence sayfalarını ilgiyle okudum. Târihçeyi, okul içi ve dışı, fakat okulla ilgili olan haberleri inceledim. Hepsi de şirin ve güzeldi.

                                 TERCİH ÖNCELİĞİ GÜZEL!

            2009-2010 Öğretim yılı sonunda Üniversite kazanan öğrencilerin fotoğrafları ve kazandıkları fakültelerin adlarının yazdığı GURUR TABLOMUZ sayfasını gurur ve heyecanla temâşâ ettim. Okulumuz, yavrularımız, Ordumuz ve yurdumuz adına sevindim.

            Orada ayrıca, öğrencilerimizin ağırlıklı olarak İlâhiyât Fakültelerine gittiklerini gördüm. O da sevindirici. Çünkü, bu saha, kim ne derse desin her anlamda ayrıcalıklı bir saha. İnsan olarak kendimizin, âilemizin, sevdiklerimizin, toplumumuzun ve de tüm beşeriyetin muhtaç olduğu öncelikli saha.

            Şunu söyleyebilirim ki, bizim gibi böyle güzel güzel konuşanlar, ahkâm kesenler dâhil, çoğunluk, bulundukları nîmetin ve taşıdıkları sorumlulukların farkında değiller. Bu yavrularımıza gelince, inşâllâh onların, bunun şuurunda olarak hem kendileri, hem de ülkeleri ve insanlık için güzel yetişip, güzel hizmetler vermelerini, sorumluluğunu yerine getirmiş insanlar olarak Mevlâ’nın huzûruna çıkabilme husûsunda başarılı olmalarını dilerim. Yüce Allâh, cümlesinin yol ve bahtlarını açık etsin! Âmin.

                                    SANKİ, BİR BİZDE YOK!

            Asıl dikkâtimi çeken ve sizlerle paylaşmak istediğim bir husus daha var ki, o da şu: O tabloda, Ankara, İstanbul, Samsun, Sivas gibi büyük yerler yanında Bayburt, Rize, Iğdır ve Ağrı gibi nispeten küçük yerleşim birimlerinde de İlâhiyât olduğunu gördük. “Neden Ordu’da da bir ilâhiyâtımız yok?” diye sormaktan kendimizi alamadık!

            Öyle ya, burada Üniversite yok mu? Bu konuda karar mercii kim? ODÜ rektörlüğü mü? YÖK mü, Hükûmet mi? YÖK se, oraya anlatmaya, hükûmetse kabineye dinletmeye adam yok mu? Ordu’da, halkın arasında göremediğimiz vekiller Ankara’da da mı görünmez oluyorlar? Ne işle meşgûller?

            “Şu köprü, şu baraj, şu tünel, şu köy, şu kasaba!” demeyin lütfen. Onlar zâten yapılıyor. Siz olmasanız da yapılır onlar. Siz asıl, özel gayretinizle, Ordu’nun ekmek-su kadar ihtiyacı bulunan hangi işi dert edinip, baş koyup ta başardınız? Onu söyleyin! İşte İlâhiyât konusu. Ordu’nun bana göre en âcil ihtiyâcı. O olmadıkça, kimse bana hizmetten söz etmesin. Her şeyi biz yapıyoruz havasında olanlar, hadi ispat edin!

                                                       “İŞTE BU!”

            Her neyse; biz bültene dönelim. Maalesef ayrıntılara değinemiyeceğiz. Sâdece, yazıları, haberleri, fıkraları, şiirleri ve verdiği bilgilerle tam bir âile gazetesi olmuş, onu söyleyebileceğiz. Bunlar sır olmayan, tüm toplumla paylaşılmasında fayda olan şeyler. Zâten, İmam-Hatip toplumun tâ kendisi değil mi? Diğerlerinde olduğu gibi burada da halkın çocukları okumuyor mu?

            Öğretmen, öğrenci, yönetici; emek veren herkesi tebrik ediyoruz. Başta da Müdür Mustafa AKKOZ Bey’i. Belki konjoktür  denecek ama, öyle olmadığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Çünkü, tecrübeyle sâbit. Yıllarca bu okulda görev yaptık.

Ve çünkü, her şeyden önce bu bir gönül, dert ve kâbiliyet meselesi. Bu da ancak, artıları artı olarak görerek bir araya getirme niyet ve becerisiyle başarılabilir. Nitekim, en olmaz denilen zamanlarda bile bu okullarda neler neler yapılmıştır. Kütüphâneler, o dönemlerin okul dergi, gazete ve bültenleriyle dolu.

            Her neyse, bu hareketin diğer okullarımıza da örnek olmasını, toplumun aynası, yavrularımızın 2. bir mektebi hüviyetindeki bu çabaların artmasını diliyoruz. Yarın bir şeyler yazacaklara, araştırma yapacaklara materyâl olabilecek bu yayınların kıymeti, zamanla daha iyi anlaşılacaktır.

            Son olarak, “İŞTE BU!” diyor, diğer sayıları ve benzer faaliyetleri heyecanla beklediğimizi belirtiyor, bir hasretimize cevap vererek bizi heyecanlandıran bu yayında emeği geçenleri tek tek ve tekrar tekrar tebrikle berâber, hayırlı gayret ve çalışmalarının artarak devâmı dileğiyle selâm, sevgi ve saygılar sunuyoruz ves’selâm…

“BEKLENEN KIŞ GÜNÜ!”

Geçen Cumartesi sabah kalkınca, namazın ardından ilk işim yine bilgisayara yönelmek oldu. Bu sıra, gurbetteki çocuklarımızla yoğun bir mail trafiği söz konusu. Ülkeler ve denizler ötesinden yeni bir şeyler var mı acabâ diye ister-istemez meraklanıyoruz. 

Her neyse, bunda bir de, her gün yazı yazmaya çalışmanın getirdiği bağımlılık da var. Tam ben bilgisayara yönelecektim ki, lebtopta Yûsuf’un olduğunu gördüm. Bir de, hava durumunu bakacak olduğunu söylemez mi?! Ne yalan söyleyeyim, biraz kızdım;

-         Oğlum, bağa-bahçeye mi gideceksin, inek-dana mı yayacaksın; ne hava durumu? bile dedim.

Aslına bakarsanız haksızlık ettim. Çünkü çocuk ne zamandır, her sabah kalkıp dışarıya bakıyor. Derdi, kar! Acabâ kar yağmış mı?!

Bunu anlamalıydım! Ama, anlamadığım, daha doğrusu bilmediğim şey, bilgisayardan geleceğe dâir hava durumuna bakılabildiğiydi. Görüyorsunuz ya; ne kadar geriden tâkip ediyoruz çağı!

Bizim çocukluğumuzda, köylerde hava durumunu dinlemek meşhurdu. En az, o zamanın diğer haberleri kadar ilgiyle dinlenirdi. Hattâ radyolar bahçelere, tarlalara taşınırdı. Sabah 7.30 haberlerinin peşinden verilen hava durumu can kulağıyle dinlenirdi. Ev yanlarında çalışacaklar için önemli değildi o kadar, ama uzağa gidecekleri yolundan döndürebilirdi.

Şimdi, bağ nerde, bahçe nerde, tarla-takan nerde? Öyle olmaya öyle de, çarşıda doğma-büyüme Yûsuf’a n’oluyor böyle? Derdi, sâdece ve sâdece kar; başka bir şey değil.

O kadar kar ki; geçenlerde, ablası köşe yazısı yazmaya başladı ya, gerçi biraz da oradan kaynaklanıyor olabilir “kar kar kar!” deyişi. Çünkü, ablası yazılarında çocukluktaki kar günlerine çok atıfta bulunmuştu. Hattâ şu sıraki mail yazışmalarında da bol miktarda kar değinileri var. Meselâ, diğer ablasının, kendisine hitâben yazdığı mail var. Onu, biraz da, şu tâtil günleri münâsebetiyle tekrar dikkâtini çekmek adına arz ediyorum:

“sevgili kardeşim Yusuf… inşallah iyiysindir.. elhamdülillah ablacın da iyi… sürekli satranç oynuyormuşsun… canım,biliyorsun ben de sana camdan satranç takımı aldım..

bugün hastaneye gitmedik. hastaneye gittiğimiz günler de bir sürü farklı çocuklar görüyoruz.. zenci,ispanyol,amerikan,afrikalı,türk..burda çok çeşitli çocuklar var ve çok tatlılar..senin gibi! sen neler yapıyorsun satrançtan başka? anecinle babacınla abicinle aran nasıl? burda kar yağsa da çok soğuk olmuyor havalar.. mutlaka güneş açıyor..

biliyorsun burda saat türkiye den 7 saat geri..  yani orda sabah saat yedi iken

burda gece on iki oluyor..ne kadar ilginç de mi?

binalar kocaman burda..  bizim apartmanımız yedi katlı ama, bir katta en az yirmi daire var.. okul servisleri sarı renk ve upuzun aynı tvde gördüğün gibi.. tırlar da bayaa büyükler..

okyanusu da gördüm! atlas okyanusunu! soğuktan donmuş dereler var,  üstünde kayıyorlar...   dün gece de sinemaya gittik arkadaşlarla!  gerçi çok iyi anlamadım ama zevkli geçti.. ingilizce aslında kolay bir dil… sen eminim çok kolay öğrenebilirsin…

dersleriniz başladığı andan itibaren çok önemse…

ablan seni çok seviyor ve çok özlüyor..  dualarını sakın unutma olur mu..

ve cevap da bekliyorum güzelim en kısa zamanda! soranlara selam söyle…

annecini,babacını ve abicini benim için öp… hadi tatlım,Allah a emanet ol!”

Evet, tüm bunların etkisinde kalarak Yusuf Kerem de coştu:
- Baba, ben yazı yazsam, onu da yayınlar mısın gazetede? diye sordu.

“Yayınlarım!” demedim tabiî. “Sen hele bir yaz!” dedim.

Hemen başlamaz mı yazmaya?! İşte üst başlığı, alt başlığı ve kırık-dökük cümleleriyle o yazı; aynen alıyorum:

GÜNLÜK YAZI

BEKLENEN KIŞ GÜNÜ 18.01.2011

“Salı günü bekledim hava durumuna bakıp sonra hayalimde düşündüm: Keşke her gün kar yağsaydı diye düşündüm içimden  sonra akşam olduğunda yattım babam dedi ki:

İyi geceler ve yattım rüyamda güzel bir kış günü yatağımdan  kalktım. Sabah olduğunda herkese rüyamı anlattım ve okula gittim sonradan .sonra okuldan geldiğimde anneme söyledim bir kış gününde yaşamak ister miydin,diye sordum…”  

İşte böyle devam edip gidiyor. Geçen hafta soruyordu, “Baba, 10 gün içinde kar yağar mı?” diye! Ben de, “inşâllâh oğlum, eğer yağmazsa ben seni tâtilde karlı yerlere götürürüm!” demiştim.  

Sevgili, okurlar, sizin anlayacağınız, artık, kaçacak yer kalmadı. Her şeyden önce, yazısına attığı güzel başlığın ve dün Durugöl İlköğretim 3/C öğrencisi olarak birlikte aldığımız başarılı karnenin hatırına, bu tâtilde bir BEKLENEN KIŞ GÜNÜ yaşamaya çalışacağız inşâllâh. Yoksa, nasıl tezâhür edeceği meçhul olan topa tutulma durumları söz konusu olmadan, kar topuna tutulmak en iyisi gibi!..

      Bu vâdîde, son söz olarak, ümit çiçeklerimiz çocuklarımıza hayırlı, güzel tâtiller,

âileleri, yakınları, can arkadaşları ve tüm sevdikleriyle berâber neşeli, tatlı,

huzurlu, bereketli ömürler, bitimsiz mutluluklar dileğiyle ves’selâm….