SEVİYENİN BÖYLESİ!

Geçen hafta sonu yapılan ve bir önceki yazımıza konu ettiğimiz KUR’ÂN TİLÂVETİ yarışmasına katılan bir öğretmen arkadaş vardı; adı önemli değil. Öğrencisiyle berâber aynı yarışmaya katılma olgunluğunu sergilemişti.

Kişiliği, duruşu ve okuyuşuyla başlı başına bir değer olan arkadaşımız, yarışmaya bir ilgi ve seviye katma adına oradaydı. Hakîkâten, öyle de oldu. Kendisini buradan tekrar tebrik ediyor, takdirlerimi sunuyorum.

Ne yalan söyleyeyim; yarışmacılar okurken, keşke ben de okuyabilseydim diye geçti içimden zaman zaman. Ama, acabâ, yaş haddi müsâit olsaydı ben de katılır mıydım? Böyle bir durumla karşı karşıya gelmeden bir şey söylemem zor. Ancak, bu arkadaş gibi olup katılabilmeyi çok isterdim! Neden mi; bu bile başlı başına bir yiğitlik istiyor da ondan?!

BİR TAKDİR, BİR TEKDİR…

Nitekim, aldığı eğitimin bu öğretmen arkadaşdan daha yüksek olamayacağını tahmin ettiğim bir meslekdaş ise, kendi seviyeleriyle mütenâsip görmediklerini söyleyerek yarışmaya katılmaktan imtinâ etmişler. Arkadaş, sözünün de eriymiş ki, o gün o civarlarda yağmur altında dolaşıp durduğu hâlde, yarışmayı izleme lütfunda dahî bulunmamış! Tenezzül buyurmamışlar yâni! Ordu’da neler varmış da, haberimiz yokmuş! Belki bu yazı vesîlesiyle görüşmek nasîp olur da, kendileriyle teşerrüf ederiz!

Demek ki değerli okurlar, yarışmaya katılmak sâdece bir tilâvet ve kâbiliyet meselesi değil; her şeyden önce bir terbiye meselesidir. Arkadaş, efendice bir mâzeret belirtip kenara çekilmiyor da, girmedikleri ve de izlemedikleri yarışmanın seviyesinden dem vuruyor!

Ancak, o arkadaş(öğretmendir, imamdır, müezzindir, ya da Kur’ân eğitimi almış esnaf bir arkadaşdır, her kimse) bu noktada haklı gibi. Daha önce bir çok birincilikleri olan ve gerçekten güzel okuyan arkadaşlar arasında dereceye girme şansları olamayabilirdi. Bu seviyeli kardeşimize de 2.lik, 3.lük yakışmazdı ve seviyesi de bayağı düşerdi! Sonra halkın gözünden de düştüğünü düşünür, hafakanlar basar, en son da kafa karışıklığından, merdivenlerden yuvarlanabilirdi günün birinde!

“Yanılıyorsunuz, mesele öyle değil! diyorlarsa, kendilerinin seviyesine uygun hiç mi yarışma olmuyor memlekette; oralarda girsinler de bir görelim seviyelerini?! Türkiye’de yoksa, Dünyâ’da da mı yok böylesi yarışmalar acabâ?!

AYIP MI, GÜNÂH MI?

Kusura bakma kardeş, din, diyânet, Allâh, peygâmber deyip, ilk ve en büyük günâhın kibir, gurur olduğunu bilip de, Allâh’ın verdiği imkân ve kâbiliyetlerle, O’nun kullarına havalanmak hangi kitapta yazıyor, söyler misiniz?

Belki şaka kabîlinden söylediniz bu cümleleri. Ama, şakası bile güzel değil! Bizim câmiada, bu ve benzeri tavır ve hastalıkları olanlar olabiliyor zaman zaman ama bu bize, -hele hele birbirimize karşı olunca- hiç yakışmıyor! “Çok ayıp!”ın ötesinde, çok çok günâh!

Bu konuda o kadar çok âyet, hadis, kelâm-ı kibar, vecîze, menkıbe, kıssa, hikâye vs. var ki, anlayana aşağıdaki hadis-i şerif hepsini özetliyor:

“ Bir kimseye günâh olarak mü’min kardeşini hor görmesi yeter!” BUHÂRÎ

Evet, bu yarışmaya hiç olmazsa izleyici olarak katılma inceliğini göstermeliydin sevgili kardeş. Sende tevazûdan hiç mi behre yok?! Bu kadarcık bir lûtfu esirgememeliydin Kur’ân atmosferinden! Ama, olmadı. Olsun! 

İyi niyetlerle ve nice meşakkâtlerle sergilenen gayretlerin ve emeklerin de mi hiç hatırı yoktu? Sizi bu seviyelere getiren, hattâ –anlaşıldığı kadarıyla!- çok ötelere geçiren de bu gayretler değil mi? Herhâlde, iddiâ ettiğiniz bu seviyeye yalnız başınıza gelmediniz!

BEREKET VERSİN Kİ…

Bereket versin ki, herkes sizin seviyenizde değil! Yoksa KUR’ÂN YARIŞMASI öksüz kalacaktı! Ya izleyiciler câhildi, ya da gerçekten seviyeliydiler de, Kur’ân denilince, yağmur-yağış demeden yollara döküldüler! Allâh hepisinden râzı olsun! Yoksa, seviyelilere(!) kalsa gayretlerin yorgunluğu çıkmayacaktı gibi!

Bu insanoğlunun burnu büyüyünce ne oluyor;

cennet kokusunu daha mı çabuk ve kolay alıyor?

SEN ORDU İÇİN BİR NÎMETSİN!

Sevgili arkadaşım, bilmem farkında mısın, bu vesîleyle bir gerçek ortaya çıktı ki; aslında sen yöremiz için bir nîmetsin! Her kim isen çık ortaya ve bir kurs aç da millet seviye kazansın! Mâdem, jüri dâhil, yarışmaya katılan ve daha önceden Türkiye 1.liği olan yarışmacılar ve hâfızlar dâhil herkeste bir noksanlık gördün; sende de bunu giderecek imkân ve meziyet var; o hâlde ne duruyorsun?

Eğer duruyorsan, Hak kelâmının daha iyi okunması için bir çaban yok demektir. Dolayısıyla, mes’ûliyetinin boyutunu sen düşün! Seviyesini ihraz ettiğiniz bu ilim için mutlakâ bir başlangıç yapmalısınız. Aksi hâlde Hak katında da, halk yanında da mes’ûl duruma düşersiniz. Benden söylemesi! Eğer değerlendirmelerinizde samîmiyseniz tabiî!

YARIŞMANIN KAYBEDENİ VAR MIYDI?!

Bu son yarışmada, öğrencisiyle yarışmaya katılan o değerli öğretmen arkadaş en başta olmak üzere izleyenler dâhil herkes kazandı. Tek kaybeden, havalanarak gururistan ve kibiristan semâlarında kanat vurmayı tercih eden, -dolayısıyla yarışmaya katılmamış olduğunuz hâlde- sizdiniz.

Kibir bizi ne kadar uçursa da, en son herkesin

gelip konacağı yer kabir değil mi aziz kardeş!

Ne gerek var kardeşlik muhabbetini bozan havalara;

insan ve aynı yolun yolcuları olarak, aramızda böyle dâvâlara?

Bize düşen, kardeşlerimizi ve faaliyetlerini önemsemektir.

Hattâ, ne tür imkânımız varsa katılıp, destek olmaktır.

Sesimizin güzelliğini köstek havaları çalarak göstermemektir!

Biraz iltifat görünce şımarıp, ne yaptığını bilmez hâle gelmemektir.

***

Sevgili kardeş. Her kim isen, sana yine de teşekkür ediyorum!

Neden mi? Bir hastalığımızı teşrîhe vesîle olduğun için.

Mâlum, dertler paylaşıldıkça azalırmış, ves’selâm…

ORDU HAYAT GAZETESİ

22.11.2009