Geçen yazımızda belirttiğim gibi, bu Sultân hikâyesini birkaç yerde paylaştım. Sizlerle de paylaşmadan geçemezdim. Bu hikâyenin beni çeken bir tarafı da, kahramanın Tlemsanlı olmuş olmasıydı herhâlde. Çünkü oraları görmek nasîp oldu.

Hattâ, orada çektiğim çocuk fotoğraflarından bâzıları o zamanların Çocuk dergilerinde yayınlanmıştı.    

Tlemsan, Cezâyir’in batı tarafında bizim Bursa’mızı andıran 1 milyon nüfuslu güzel bir şehir. Burada önceleri müslüman Muvahhidler hüküm sürüyorken, sonraki zamanlarda İspanyolların eline geçti. 1517’de Oruç ve Hızır reisler Haçlı hâkimiyetine son vererek Cezâyir’le birlikte Tlemsan’ı da Osmanlı topraklarına kattılar.

1990 yılında arkadaşlarla oralara gittiğimizde tâ o zamanki hâtıraların bereketini gördük. Bizlerle çok ilgilendiler. Gezdirdiler, barındırdılar. Oralarda Osmanlı dönemi Hanefî Mescid’ini görmek nasîp oldu. Dedelerinin Osmanlı dönemi türkü olduğunu, hattâ içlerinde İstanbul adı taşıyanların var olduğunu söylemişlerdi. Bizleri farklı bir hayranlık ve duyarlılıkla ağırlamışlardı. Sizler gelmeseydiniz bu bölge hâlâ hristiyan hâkimiyetinde olabilirdi minnettarlığı ile davranıyorlardı. Onların bu kadirşinâs ve kardeşâne tavırlarından çok etkilenmiştik. Allâh hepsinden râzı olsun. Her neyse, biz bugünkü asıl konumuza dönelim.

“PÂDİŞÂHIM ÇOK YAŞA!”

Bir dönemlerin Tlemsan pâdişâhı Sultân Yahyâ, saray erkânı ile birlikte şehri dolaşmaya çıkmıştı. Onun ve etrafındakilerin debdebe ve ihtişâmı karşısında gözleri kamaşan halk da, Sultân’a hürmet için korkuyla ayağa kalkıp, “Pâdişâhım çok yaşa!” diyerek alkışlamaya başladılar. Ancak sultânın gözüne bu kalabalıktan ziyâde az ilerde, yalnızlığı tercih etmiş, kayıtsız, nûru etrâfını parıldatan bir kimse ilişti. Yanındakilere o nûrlu yüzlü garîbin kim olduğunu sorunca:

“ –Sultânımız, o, meşhûr Tunuslu Şeyh’tir. Bir mağarada inzivâ hâlinde yaşar.” dediler. Sultân, merak içinde atını Tûnuslu Şeyh’in yanına sürdü ve ona sordu:

İPEK ile NAMAZ?!

“ Üzerimdeki şu ipek elbise ile namaz kılmak câiz midir?”

Tûnuslu Şeyh, bu suâle cevap vermek istemeyip, onu sarayındaki ulemâya sormasını istediyse de, Sultân’ın ısrârı üzerine şöyle dedi:

“ –Bir köpek düşününüz ki, bir hayvan ölüsü bulmuş ve onu tıka-basa yeyip, içini-dışını pisliğe bulaştırmış olduğu hâlde, bevlederken kirlenmemek için ayağını havaya kaldırmak sevdâsındadır!...”

Sultân; “Ne demek istiyorsunuz?”

“ –Şunu demek istiyorum ki, sizin mîdeniz ve cisminiz en ağır haram yükleri ve kul hakları ile doludur. Böyleyken, siz tutup, ipekli elbise ile namaz kılmanın câiz olup olmadığını soruyorsunuz?!”

Bu derûnî sözler, Sultân’ı derinden etkiledi. Gönlünü titretti. Bu te’sir bereketiyle üzerindeki sırmalı elbiseleri derhâl çıkarıp attı. Sonra, belindeki kılıcı fırlatıp atarak, kendisine şaşkınlıkla bakan halka;

“ –Müslümanlar! Haklarınızı helâl ediniz ve kendinize bir pâdişâh bulunuz!” diyerek Tûnuslu Şeyh’in peşinden gitti. Artık onun sâdık bir talebesi oldu.

Hikâye burada da bitmiyor sevgili okurlar. Bundan sonraki kısım da ibret verici.  Dışta değişim yaşayamasak da, iç âlemimizde bâzı dönüşümler sağlayabiliriz. İçimizdeki, çevremizdeki ve kapsama alanımızdaki kötülüklerle mücâdele edebiliriz. Bir takım iyileşmeler sağlayabiliriz. Yeter ki o niyette olalım. Dengeyi ağdırmayalım. Söylenmek istenen bu. Yoksa, her şey hemen terk edilsin denilmek istenmiyor.

BEN OLSAYDIM YAPAMAZDIM!

Nerde kalmıştık? Sultân Yahyâ, Şeyh hazretlerinin mânevî terbiyesinde o derece büyük bir makam elde ediyor ki, Tûnuslu Şeyh, halkın kendisinden duâ tâlebi olduğu zaman:

“ –Duâyı Yahyâ’dan isteyiniz; zîrâ, onun yerinde ben olsaydım, onun yaptığını yapamazdım!.. Eğer, dünyâdaki diğer sultanlar, onun eriştiği saâdet hazînesini bilselerdi, onlar da Yahyâ gibi her şeylerini fedâ ederlerdi.” dedi.

Nitekim, kaynaklara göre; Cennet nîmetlerine kavuşan herkes, kulluğunda niye titizlenmediğine ve niye daha çok ibâdet etmediğine hayıflanacaktır. Hafta başında kopardığımız iki küçük takvim yaprağından devşirdiğimiz bu anlamlı, güzel hikâye sizlere armağan ve hepimize ders olsun.

Adım adım daha iyiye gitme niyet ve gayretleriyle erişeceğimiz daha güzel günlerde buluşmak dileğiyle, cumânız mübârek olsun; gönüllerimiz her türlü kirlerden arınarak, efendimizin öngördüğü tertemiz duygularla dolsun ves’selâm…

ORDU HAYAT GAZETESİ

21.01.2010