LİBYA’NIN HATIRLATTIKLARI…
Başbakanımızın performansının farkındasınız. Neredeyse, her ayrıntıyla ilgileniyor. Herkese lâf yetiştirmeğe çalışıyor. İçte, dışta, doğuda, batıda, güneyde, kuzeyde; dünyânın her yerinde. İnandığı gerçekleri ve medeniyetimizin koordinatlarını dosta-düşmana, herkese duyurmağa ve öğretmeğe çalışıyor. Konuşuyor, görüşüyor, anlatıyor, açıklıyor. Her yerde, her zaman; durmak yok, yola devam. Allâh yardımcısı olsun…
Geçen hafta Arabistandaydı. Yöneticilere konuştuğu kadar, üniversite çevrelerine ve gençlere de hitap etti. Geçmişimize, medeniyetimize, değerlerimize, kardeşliğimize, birliğimize ve geleceğimize vurgu yapmağa çalışıyordu. Çok da haklı. Gerek içimizde, gerek komşu ve kardeş ülkeler olarak dışımızda, kısaca hinterlantımızda birlik oluşturamadığımız sürece, dirliğe ulaşmamız mümkün değil.
İşte, hep birlikte görüyoruz Libya’da olanları. Biz gerçekten kenetlenebilsek, kendi müessese ve dinamiklerimizi harekete geçirip otoritemizi kendimiz oluşturup Kaddafi ile halkın arasındaki meseleyi kendimiz çözümlemeğe çalışsak, elâleme kapı açmasak olmaz mıydı? Onların şu anki politikası; “Ayağıma yer edeyim, gör sana neler edeyim?!” öyle değil mi? Çık şimdi işin içinden çıkabilirsen?!
Bizim, görevdeyken staj için gönderildiğimiz Cezâyir’de karşılaştığımız Yemenli bir arkadaş söz arasında Yemen’in MAKBERETÜL’ETRÂK, yâni TÜRK MEZARLIĞI olduğunu söylemişti. Bundan da sanki bir övünç payı çıkarır gibiydi.
Aynı şeyi Libya da yapmıyor muydu? Hattâ, KADDÂFÎ, orada Türk işçileri çalıştırırken, Osmanlı’nın evlâtlarını maraba görme niyeti güttüğünü saklamıyordu. Hattâ, şu son olaylarda bile, “biz gidelim de, Akdeniz’de Barbaros’un korsanları mı dolaşsın?” anlamında sözler sarfedebiliyordu.
Buralara nereden gelinmişti? Mâlum, 1. dünyâ savaşından sonra Osmanlı Devleti yıkılmış, onun eyâletleri mesâbesindeki bölgelerde, o zamanların moda akımı sol krallıklar oluşturulmuştu. Adları da hep demokratik cumhûriyetti. Hepsinin de ortak karakteri geçmişe sövmek, üzerine de sünger çekmekti.
Süper güçler tarafından, bu, sözüm ona devletler üzerinde, Osmanlı etrafında yaşanmış birliğin tekrar gerçekleşmemesi için diğer yandan sinsi politikalar da uygulanıyor, aranın kapanmayacak şekilde açılması için olmadık propagandalar yapılıyordu.
Nitekim bizler de, staj için oralarda bulunduğumuz günlerde, çok yerde kendimizin Müslüman olduğunu ispat için Fâtiha okumak, Kur’an açıp tilâvet etmek durumunda kalıyorduk. Zîrâ, oralarda, Türkiye’nin artık İslâm’dan ayrıldığı fikri kasıtlı olarak yayılıyordu. Ve nitekim, bu propaganda tutmuştu da!
Çünkü, görüntü de bu politikayı destekliyordu. Bir zamanlar ezanın bile Türkçe okunduğu bir ülkenin Müslüman olduğunu dışarıdaki bir insana anlatmak elbette kolay değildi. İslâm Ülkelerinde, Türkiye adına Dışişleri bakanlığına bağlı Büyükelçiliklerce düzenlenen Türk günlerinde yapılan tek şey bol bol Türk rakısı ikram etmekten ibâretti!
İslâm Ülkeleri’yle arada gidiş-geliş de yok. Her anlamda uzağız. Soğutulmuşuz. Ticârî anlamda bile bir irtibat yok. Biz oradayken Arap gazetelerinde merhum Turgut ÖZAL’ın bir Cumhurbaşkanı olarak cumâya gitmesi geniş yankı bulmuştu.
Biz, o Yemenli arkadaşa, “ya şimdi hâlinizden çok mu memnunsunuz?” Anlamında şeyler söylemiştik. Ancak, sol kültürle yoğrulmuş bir gence birlik olmanın, İslâm kardeşliğinin önemi kavratılmadıktan sonra, mevcut durumun vehâmetini nasıl anlatabilirsiniz ki?! Nitekim, Yemen bile Yemen olarak kalamamış, Kuzey, Güney diye bölünmüştü. Bir çok islâm ülkesinde bölünmeler hâlâ devam ediyor. İşte SÛDAN, işte IRAK. Şimdi LİBYA konuşuluyor. Demokrasi(!) katliâmı başladı bile. Libya bölünsün, halk ölsün ve de yaşasın demokrasi! Bakalım iş nereye varacak?
O zamanlar, Yemenli arkadaşın değerlendirmelerini garipsemiştik ama, şunu da düşünmüştük: Benzer düşünen bir çok insan bizim kendi içimizde de yok muydu? Hattâ, biz devlet olarak bilhassa o günlerde Osmanlıya herkesten daha çok düşman değil miydik?
Bayramlarda yapılan törenlerde tüm geçmiş alaya alınmıyor muydu? Bu vâdîde, onlara kızmaya çok hakkımız da yoktu. Çünkü, “YOKTU BİRBİRİMİZDEN FARKIMIZ; HEPİMİZ OSMANLI KAÇKINIYDIK!” Sizce de öyle değil mi? Daha yeni yeni geçmişimizle, çevremizdeki kardeşlerimizle barışmağa, onların da bizim gerçeklerimizin bir parçası, hattâ ayrılmazları olduğunu görmeğe başladık. Elhâmdülillâh…
Sevgili okurlar. Tüm bu süreçlerin sebep olduğu soğukluk ve uzun ayrılıklardan sonra yeniden kardeşliğin teessüsü kolay olmuyor. Alışkanlıklar ve tereddütler işi zorlaştırıyor. Rabbimize yalvaralım da yardımcımız olsun. Hepimize akıl, fikir ve kolaylıklar ihsan eylesin. Aksi takdirde bu kâfirler, son örnekte görüldüğü gibi, bizi yutmak için bahâne arıyorlar. Niyetlerini bozmasınlar yoksa, bahâneye ihtiyaç ta duymaya bilirler, Allâh korusun…
Kardeşler olarak bir bayram gibi idrâk edeceğimiz cumâlarmız mübârek olsun.
Gönüllerimiz din kardeşlerimiz ve tüm insanlık dünyâsının sevgisi, saygısı,
zulme, çirkinliklere, haksızlıklara karşı birlik-dirlik rûhuyla dolsun ves’selâm…
ORDU HAYAT GAZETESİ
24.03.2011
