İHÂLE GANÎ, GAZETE ÇOK;

DERGİ YOK? NEDEN?

Çünkü biz, öncelikle Ordu halkı ve de onun çocukları olarak dedikoduyu seviyoruz da ondan! Yukardaki önerme, bunun açık bir göstergesi. Başta, bu acı gerçeği kabullenmek durumundayız maalesef. Şöyle bir düşünürseniz bu düşünceye hak vereceksiniz. Belki garip karşılayacaksınız ama, bu başlıktaki soru aklıma doğup da, kendi kendime bir çırpıda cevaplandırınca, sonradan kendime de hak verdim!

Çünkü bizler, ciddî işlerde, ciddiyette ve de gerçekte yokuz. Hep, günübirlik işler peşindeyiz. Kalıcı, köklü meşgâle ve icraatlar bize göre değil. Şöyle bir gözleyin kamuya hitap ve hizmet eden işler yapanları. Topluma karşı sorumluluklarını mı ön plâna alıyorlar, yoksa kendi paşa gönüllerinin keyiflerini mi?

Bunu daha çok kültür, sanat, edebiyatla, okumak-yazmakla meşgûl, ya da bir şekilde bu ve benzeri çalışmalarla mânen veya madden ilgilenmek durumunda olan çevreler için söylüyorum. Gerçi onların içerisinde, biyografilerinde bile memleketlerini yazmayı dar alana hapsolmak olarak algılayacak kadar kendisini vilâyetler, hattâ ülkeler ötesi küresel yazarlar olarak görenler var. Yaşadıkları kentin ölçeğinde bir dergiyi karizmalarına yediremiyorlar. Aşanı da yaşanır kılabileceklerini düşünemiyorlar. Sonuçta kent dergisiz kalıyor. Bu, bir nevî okulsuz kalmak gibi bir şey eğer düşünülürse.

ÜNİVERSİTE ve DERGİ

Sonuçta her öğrenci İstanbul, Ankara, Konya gibi büyük ve elverişli şehirlerdeki üniversitelere gidemeyebilir. Kimi, Ordu misâli, daha yeni açılan, işin çok başında olan üniversitelerde okur, mezun olur. Yarın bu çocuk, bir bakarsınız ülkenin en ileri üniversitelerinde, hattâ, dünyânın en ünlü yerlerinde akademik çalışmalar yapar ve de zirveleri zorlayabilir. Demek istediğim, buradaki üniversitenin gereksiz olduğunu söyleyemeyiz.

SANAT ve KİBİR!

İşin, aslı ve de, daha da açıkçası; burada, azlığından mı nedir, edebiyatı olanların da bir kısmında kibir olduğu gerçeğidir. Ayrı havalar, farklı silüetler, hareket tarzları, edâlar falan. Helâli hoş olsun. Hakları vardır belki de. Rabbim onlara üstün yetenekler vermiştir. Ama, herkese kendileri ölçüsünde kâbiliyetler vermemişse, ya da onları diğerlerinden farklı yaratarak ayrıcalıklı konumda kılmak hikmetine binâen, diğer insanlara da başka kulvarlarda kâbiliyetler vermişse, bu diğerlerini hor göreceksiniz, şâirleri yazarları göğe, diğerlerini dibe göndereceksiniz anlamında mı algılanmalıdır?

EDEBİYAT ve -ÇILAR!

Maalesef bu tutum, edebiyâtın rûhuna, edeb ve âdâbına uymasa da, bir kısım arkadaşların, kendi konumlarının gerisinde olduğunu düşündükleri her kesimden insana karşı küçümser mâhiyette baktıkları bir gerçek. Eğer öyle olmasaydı, geriden gelecek gençlere zemin teşkil etmek ve yol açmak adına bir imkân sayfası açabilirlerdi. “Bizim kâbiliyetimiz var. Başkalarına ne hâcet? Biz çalar biz söyleriz. Bu piyasa bize âit ve bizden sorulur!” kabîlinden davranmazlardı.

Maalesef, iş, ticâret, siyâset piyasasındaki durumumuz neyse, kültür-sanat, edebiyattaki manzaramız da bu. Tekçilik, tekelcilik. Ortaklık, birlik-berâberlik, kardeşlik-birâderlik gibi derleyici-toparlayıcı  kavramlara ve durumlara yer yok bu vâdîde.

ORDU KÜÇÜK, ONLAR BÜYÜK!

Dolayısıyla burada, hiçbir şey, kendileri dışında yazılanlar-çizilenler, olup bitenler kimsenin umurunda olmadı. Kendilerinden başka kimselerin bir şeyler yapabileceklerine inanmadılar. Yolları ve bahtları açık olsun. Ne diyelim! Elimizden ne gelir?

Ordu küçük yer. Onlar büyük! Tüm ülkeye ve hattâ tüm dünyâya sesleniyorlar. Buralar bir şey duymadan, nasıl da ulaştırıyorlar seslerini bilmem taaa nerelere! Hayret doğrusu ve bravo doğrusu.

DERGİ Mİ, SERGİ Mİ?

Bizim dergiden kastımız, elbetteki, kültür, sanat, edebiyat eksenli olanlar. Yoksa, adı dergiye çıkmış bir sürü yayın var piyasada. Bir görünüp bir yok oluyorlar serap misâli! Ya da, bir batıp kayboluyorlar. Sonra bir başka gün, bir başka isimle tekrar ortaya çıkıyorlar bir yerlerden. Onlar daha çok maddî ya da siyâsî kaygılarla çıkan, birilerinin reklâmı ve yâ birilerinden aldıkları reklâmlarla kendilerinin nemâlanması adına çıkmış, bir nevî SERGİ mâhiyetinde şeyler. Bunların lokal anlamda ilgililere arzuları istikâmetinde katkıları olabilir ama, burada çizmek istediğimiz çerçeve ve değerlendirmenin dışında yer alıyorlar.

Sözün özü, Ordu'da eli kalem tutan ehl-i insaf insanlar, uzak duranları kendi kibirleri ve yüksek seviyeleriyle başbaşa bırakıp, ilk mektep seviyesinde de olsa bir başlangıç yapma, gençlerine bu mânâda bir edep ve edebiyât sayfası açma durumundadırlar.

İHÂLESİZ İŞ, İŞ DEĞİL Mİ?

Beyler, Ordu hâlâ bunu başaracak bir ehl-i hizmet ve gayret insanı yetiştiremedi mi? İş ve siyâset adamları nerede? Onca binâlar, tesisler, siteler, ihâleler! Îmâr ve mîmar işleri tam gaz mâşâllâh! Benim merak ettiğim; hâlâ bir dergi parası kazanılamadı mı? Barajlar yapıldı, tüneller, köprüler; saymakla bitmeyecek ihâleli hizmetler! İhâlesiz hizmetleri kime ihâle ettiniz? Bu yönde gayretler ne zaman başlayacak? Sizce, böyle bir noksanlık yok mu yoksa?

Sevgili okurlar! Belki de böyle bir şey yoktur! Olsaydı, bu kadar işleri yapan, yürüten, tünellerde, kanallarda, dağlarda, derelerde ömür çürüten, ihâle ihâle ayak sürüten insanlar bunu illâki görürlerdi! Bizimkisi bir hüsnü kuruntudan, halisünasyon mu ne diyorlar, belki de onun gibi birşeyden ibârettir yalnızca! Sizler ne dersiniz?

Gerçi, sizler ne derseniz deyin, bizler ne dersek diyelim; öndekiler daha iyi bilmeselerdi,

önde olmazlardı. Geride kalan câhiller de böyle âh ü efgân dolu günde olmazlardı ves'selâm!..