|
|
KENDİNE İNCİ, GAYRIYA SADEF…
Sevgili öğrencim; 19 Nîsan 1994
Öncelikle defterinizde ayırdığınız sayfa için teşekkür ediyor,
Söze, âdetimiz olan akrostişle başlamak istiyorum:
-AKROSTİŞ-
İmam-Hatipli olduk, sonsuz şükür Rabbimize
Niçin geldik dünyâya, bilmek nasîp etti bize
Cennet gibi vatanımız; uğruna fedâ canımız
İlimle, irfanla ancak, bir memleket çıkar düze
Emeksiz yemek olmaz, olsa da tadı bulunmaz
Lâyık olmak için hakka, tembellik gelmeli dize
İslâmiyet dînimiz; aydınlıktır hep önümüz
Bağlanmazsak gönülden, nasıl bakarız yüze?!
O hâlde bilmek gerek kadrini nîmetlerin
Lûtfa liyâkat için, katmalı geceyi gündüze!...
***
Evet değerli öğrencim İnci;
Yüce Rabbimizin lûtfuna ve rızâsına ermek, daha doğrusu lâyık olabilmek için, bunalımlarla dolu şu dünyâda çok çalışmakla mükellefiz. Işık yakmak sûretiyle karanlıklarla mücâdele edilecektir. Sözlerimizle, tavır ve edâlarımzla, hayat kompozisyonumuzla içimizdeki ışığı çevreye yayacağız.
Yüce Mevlâmız bizlere İslâm’ı öğrenmeyi nasîp etmiş. Bu bir emânettir. Onu yakından tanımak, her gün her gün bilgilerimizi yenilemek ve artırmak, bunları anlatmak, hem de uygulamak sûretiyle başkalarına tanıtmak üzerimize düşen bir borç ve kaçınılamaz bir görevdir. Unutulmamalıdır ki, ünlü yazar ve fikir adamımız Râsim ÖZDENÖREN’in ifâdesiyle:“En güzel tebliğ, yaşamaktır!”
İnsan başıboş yaratılmamıştır çünkü. Akılla donatılmış bundan dolayı. Hareketlerini ölçüp-biçmek durumundadır.
İşte biz, bu okula gelmekle, bu ilâhî ölçüyü tanıma mazhariyetine erdik. Okul bizim için bir sadef oldu. Bizler de birer inci! Bize düşen; bu özellik ve güzelliği fark edip, değerini bilmektir. Ona göre ve bu şuurla yaşamaktır.
Bizler de bizden sonrakiler için birer sadef olabilmeli, ve bizden sonra gelenler bizim incilerimiz olarak, hem kendileri, hem ülkeleri, hem de bizim adımıza, geleceğimizi ve sonsuzluğu süsleyebilmeli. Ancak böylece hayâtımız da, memâtımız da anlam kazanabilir.
Zîrâ, insan sâdece mîde ve bedenden ibâret değildir! Akıl var, kâlp var, ruh var, vicdan var. Hayat var, var ama, bir de ölüm var! Hesap var, kitap var, mîzan var sonra. Bunlar çok uzakta değil. Zamânı gelince hepsi oluverecek biz anlayamadan.
Günler, haftalar, aylar hatır-gönül dinlemeden geçip gidiyorlar işte. Günler geçerken, tabutlar da geçiyor önümüzden bir bir. Ama, kimse kendisinin de bir gün, hattâ her an gidebileceğine inanıyor gibi değil! İşte gaflet bu olsa gerek! Şâir bunu ne güzel ifâde ediyor:
İNANMAZ
Minârede, ölü var diye, bir acı salâ;
Er kişi niyetine, saf saf namaz; ne âlâ!
Böyledir de ölüme kimse inanmaz hâlâ!
Ne tabutu taşıyan, ne de toprağı kazan!..
Necip Fâzıl KISAKÜREK
Evet, ibret alan yok! Elest Bezmi’nde verdiği sözü hatırlayan yok! Hâlbuki bize yakışan Allâh’ı unutmadan yaşamaktır. Bunun adı ibâdettir, taattır, itaattır, zikirdir.
Bu anlamda, her zaman uyanık olmalı, hayrı gözetmeli ve hayır peşinde koşmalıyız ki; hep duâ ettiğimiz hüsn-i hatîmelere, güzel sonuçlara ulaşalım.
Yüce Mevlâ cümlemize bunu başarmayı nasîp etsin. Lûtf u inâyetini eksik etmesin üzerimizden…
Sevgili öğrencim;
Buradan sizleri hayâta uğurlarken, çizginizin sonsuz güzellik yurduna paralel seyretmesini diliyor, her iki âlemde de, sevdiklerinizle berâber, mutluluklar temennî ediyor
selâm ve sevgiler sunuyorum. Allâh (CC) dâimâ iyilerle karşılaştırsın.
Hayır yolunuz ve bahtınız açık olsun. Fî emânillâh…
Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi
ORDU HAYAT GAZETESİ
10.11.2008 |
|
|
DEPRESYON DEĞİL; RESEPSİYON!
Aslında, “TESK Mİ, KESK Mİ?”, “TESK’in Mİ, KESK’in Mİ?”,“TESK’in KESKİNİ!” , “TESK’in ARSLANI” veyâ “BİZİM ZÂLİMİMİZ ARSLANDIR!”, “EN BÜYÜK ARSLAN BİZİM ARSLAN!” ya da “KAHRAMAN ARSLAN!” gibi başlıklar atmak da mümkündü bu yazıya. “ÜZÜM YİYEN KİM, BAĞCIYI DÖVEN KİM?” Hepsi de uyuyordu ve biz de, tercihde zorlanmadık değil doğrusu.
Mâlum, geçen haftaya damgasını vuran bir hâdise var: Mümtaz’er TÜRKÖNE’nin, ZAMAN Gazetesi’nde yer alan ve Ordu’daki Cumhûriyet Resepsiyonu’na da atıfta bulunulan HERKESİN CUMHÛRİYET’İ adlı yazısı.
3 Kasım Pazartesi günkü yazıdan bâzı cümleler şöyle:
“29 Ekim Cumhûriyet Bayramı münâsebetiyle, “Cumhûriyet ne zaman herkesin olacak?” başlığıyla bir yazı yazmıştım. Bu yazıya gelen yorumların okunmasını yazıdan daha çok öneririm.
Benim söylediğim, hepimizin bildiği basit bir şeydi. Cumhûriyet erdemdi, ama bir türlü halkın hissesine bu erdemden bir pay düşmüyordu. Cumhûriyet birilerine âitti ve bu birileri, oluşturdukları tekelle kimseyi Cumhûriyet’in yanına yaklaştırmıyordu.”
“Cumhûriyet Bayramı kutlamalarından aladığım tek şey var. Birileri kafamıza vura vura bizi terbiye ediyor. “Terbiye” kelimesini üzerine basa basa kullanıyorum. Bize bu terbiye yoluyla, neden herkesin Cumhûriyet’ten uzak durması, sahiplerine saygı göstermesi gerektiği anlatılıyor. O kadar sahtelik, o kadar klişe sadece yabancılaştırmaya yarar.
Ordu valisinin köylüleri de dâvet ettiği Cumhuriyet resepsiyonu, bu yabancılaşmanın eksiksiz bir karikatürü oldu. Elinde şarap kadehi tutan iki köylünün yüzündeki şaşkın ifâde, aslında 85 yıllık maceranın özeti… demek ki Cumhuriyet sadece resepsiyonlarda kutlanabilir. Onun ölçüsü de elinizde şarap (veya rakı) kadehi, ayakta poz vermektir…”
“Galiba Cumhuriyet’in özü de bu resepsiyonlar. Sadece seçkinlerin, ileri gelenlerin, imtiyazlıların katıldığı Cumhuriyet resepsiyonları. Ordu’daki fotoğraf bize aykırılığı anlatan bir karikatürden ibaret.
Bu sahteliğin, bu mesafenin, bu yabancılığın olduğu bir ülkeden hangi sorunu çözmesini, hangi başarıyı göstermesini beklersiniz?”
Yazının, özde anlatmak istediği belli. Cumhûriyet resepsiyonlarının kimseyi dışlamadan, herkesi kucaklayan, milletin tüm kesimlerine aynı mesâfede duran bir formata sâhip olması gerektiği vurgulanmaya çalışılıyor. Yazar, öteden beri gelen teâmülden aldığı hızla düşüncelerini çalakalem dile getirirken, önüne düşen Ordu fotoğrafını yanlış okuyor. Öyle ki, 85 yıllık resepsiyon gelenekleri hüsnüzan göstermesine fırsat vermiyor. Yazar burada, suçladıklarının tavırlarına benzeyen şekliyle fildişi kuleden değerlendirmeler yapıyor.
Her şeye rağmen yazar burada hatâlı. Bunu kabul etmek gerekir. Kızı milletvekili. Sonra, gazetenin Ordu temsilciliği var. Konuyu ânında araştırabilirdi. Nerden bakılırsa bakılsın, gelinen nokta ve ortaya çıkan tablo hoş değil. Nitekim, Ordu’nun arslanları da tepkilerini koymakta gecikmediler:
GRAND TESK HOTEL Yönetim Kurulu imzasıyla kaleme alınan ve yazarı, “bir bardak meyve suyu ve kolada fırtına çıkartma çabası”ndan dolayı kınayan bir BASIN DUYURUSU yayınlandı. Tüm basın-yayın câmiasına ulaştırılan duyuruda;
“Keşke hayatında ilk defa Cumhuriyet Resepsiyonu’na katılan ve bundan sonra katılabilecek çiftçilere de cesaret verecek olan davranışı baltalamasaydı.” denilen cümleler aslında yazarın söylemek istediğiyle örtüşüyordu. Ancak, duyurunun devâmında;
“Cumhuriyet ne zaman herkesin olacak” diye yazılar yazarken, Ordu’da valiliğin girişimi sonucu herkesin çağrıldığı resepsiyon hakkında olumsuz fikir beyan edilmesini SAÇMALIK olarak değerlendiriyoruz. Yazarın amacının, üzüm yemek değil bağcıyı dövmek olduğu ortaya çıkmıştır.”
Asıl kükreme, duyurunun son bölümünde. Sadece yazar dövülmekle kalınmıyor, fırsat bu fırsat kabîlinden, ilk dönem tek parti CHP’si tarzında, tüm onun gibi düşünenler ülke dışına itiliyor:
“Türkiye’nin tamâmında, Ordu’lu çiftçilerin resepsiyona katılması ayakta alkışlanırken, Cumhuriyet kutlamalarını kabullenemeyen ve zoruna giden Mümtaz’er TÜRKÖNE’ye selam olsun. Biz ülke olarak onun gibi düşünenlerden değiliz. Valiliğimizin almış olduğu ve uyguladığı kararın sonuna kadar destekçisiyiz.
Kamuoyunun bilgisine arz olunur.” GRAND TESK HOTEL Yönetim Kurulu
İlgililerin tutumu tebrîke şâyan. Duyarlılık güzel. Fakat, yazarın Cumhuriyet kutlamalarını kabullenemediği, hattâ zoruna gittiği nereden çıkarılıyor? Ayrıca, kendilerini “ülke” olarak görüp, istemediklerini dışarıda bırakma hakkını kim veriyor onlara?
Yazarın tavrını ben de onaylamıyorum. Onun yaptığının da varsayımlara göre ahkam kesmekten öteye geçmediğini düşünüyorum. Ancak, bizim yaptığımızın da, tenkit ettiğimiz tavırdan geri kalır yanı olmadığının görülmesini istiyorum. Hattâ, sanki birilerinin içinde bir birikim, bir dert varmış da, böyle bir olayı bekliyormuş; fırsat gelince de eteğinde ne varsa dökmüş kabîlinden bir uslûp var gibi ortada. Peki sizce, bu BASIN DUYURUSU’nda üzüm mü yeniliyor, yoksa bağcı mı dövülüyor? Bence, bağcı dövülmekle kalınmıyor, aynı zamanda, âilesi, çevresi ve tüm sevenleriyle berâber ülke dışına çıkarılıyor bir bakıma!
“TESK Mİ, KESK Mİ?” derken bir sendikal tarafgirlik türü hırçınlığı ifâde etmeye çalışıyoruz. “TESK’in Mİ, KESK’in Mİ?” başlığıyla da, teskin, yâni sakinleştirme mi, yoksa keskinleştirme mi ikilemine dikkât çekiyoruz. “BİZİM ZÂLİMİMİZ ARSLANDIR!”la da, “el bize zulmederse zâlim olur, ama bizimkiler yaparsa arslan olur!” çelişkisini gözler önüne sermeye çalıştık. Bir nevî değil, aynen ÇİFTE STANDARD yâni!
Herkesin birbirini kendi cumhûriyeti ile dövmeye çalıştığı bir cumhûriyette hiçbir bağcının ağız tadıyla üzüm yiyemeyeceği, hazırlarının da elden gideceği bilinmeli. Herkesin olduğu gibi, cumhûriyetin de hüsnüzanna ihtiyâcı var. Yazar fotoğrafa, fotoğrafçılar da yazara önyargıyla bakmasaydı ortada her hangi bir nizâ sözkonusu olmayacaktı. Gül gibi geçinilip gidilecekti.
İnşâllâh, birbirimize tahammülü öğreneceğiz. Ufak hatâları, -sebebini ve birbirimizi anlamaya çalışmadan- kılıç-kalkan meydana atılma vesîlesi yapmayacağız. Özellikle birbirimize karşı sâkin olacağız, soğukkanlı olacağız.
Sözün özü, fikirler örtüşmese de, kardeşler olarak kucaklaşmayı becerebilmeliyiz. “Biz” olmanın, birlik olmanın, düşmanlara karşı diri, güçlü ve caydırıcı olmanın başka yolu yok. Ordu ölçeğinden, yurdun herkesine ve her kesimine sevgi ve saygıyla arz olunur ves’selâm…
ORDU HAYAT GAZETESİ
09.11.2008 |
|
|
SU GİBİ AKAN ZAMAN…
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
Değerli Öğrencimiz;
İşte, koskoca yedi yıl geçti ve sizleri hayâta uğurluyoruz.
Belki, ne çabuk geçti diyeceksiniz.
Evet, öyle. Çünkü burada günleriniz güzel geçiyordu.
Nasıl geçtiğini anlayamadınız. Çünkü huzurluydunuz.
İyi arkadaşlarınız vardı. Öğretmenlerinizle diyaloğunuz iyiydi.
Bir gün, hayâtın da nasıl geçtiğini anlamayacaksınız;
çünkü hayâtınız da mutluluk üzere sürecek,
ve, bilinçle yaşadığınız bir hayâtın sonunda
sonsuz mutluluklara da ereceksiniz inşâllâh…
“O kimseler ki, îmân ettiler ve sâlih amellerde bulundular;
onlar için Firdevs cennetleri elbette konak olmuştur.” Kehf:107
Yüce Rabbim tüm mü’minleri istikâmet ve samîmiyet üzere yaşatsın.
Gaflete ve dalâlete düşenlerden eylemesin.
Firdevs cennetlerine hidâyet eylesin.
Sana da bu anlamda başarılar diliyorum.
Bu vesîleyle, sen değerli talebemiz Elif AKÇAY’a
hayırlı, uzun ömürler, bereketli yıllar,
sonsuz saâdetler dileğiyle
âdetimiz gereği olan akrostişimizi sunuyoruz:
-AKROSTİŞ-
Eninde-sonunda işte, geldiniz son durağa
Lüzum yoktur dünyâda, aslâ hiç tumturağa
İçimiz emel dolu; köy-köşk, arsa, araba
Fakat, engel olamazlar; gitmemize ırağa
Aklı başında olan, emel taşır ukbâya
Kapılıp gitmez aslâ, “gerçek” varken hülyâya!
Çeyizini hazırlar, öteyi unutmadan
Aşkla göz yaşı döker, kâlbini uyutmadan!
Yolcularız hepimiz; kâh biner, kâh ineriz
Akşam olur gün gelir; ufuklarla söneriz
Elifle başlar hayât, sonra “LâmElîf” olur!
Bu ise “Lâ” demektir; yâni, hayât son bulur!
Elvedâsı var mutlak; selâmın, merhabânın
Dünyâya aldanmaktır, en büyüğü hatânın!
Îmânla îmânsızlık, Cennet, Cehennem farkı
Su gibi akan zaman, döndürür hangi çarkı?
Allâh demeli diller; hem çalışmalı ellerimiz
Âbisten-i vefâyı döndürmeli sellerimiz…
Dokuz köyden kovulur derler doğru söyleyen
Evet ama, pişman olmaz; hakka hizmet eyleyen!
Tâlib-i hakkım diyen, Hakk’a eyler can fedâ
Lezzeti kullukta bulur; eyler rüknünü edâ
Elif kulunu Rabb’im, erdir sonsuz nîmete
Rızânı nasîp eyle, dâhil olsun Cennet’e…
Âmin…
Değerli öğrencimiz;
Bir âbisten, yâni değirmen misâli dönen bu dünyânın
elbet bir gün sonu gelecek.
Önemli olan değirmeni sele vermeden
işe yarar bir şeyler biriktirebilmek,
“Elest bezmi”nde verdiğimiz ahde vefâ şuuruyla yaşayıp
hakka-hukûka riâyetle, sonsuz saâdeti hak edebilmektir.
Sana bu vâdîde güveniyor ve başarılar diliyorum.
Selâm ve sevgiler sunuyor,
Allâh’a emânet olunuz diyorum…
Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi
16.01.1994
ORDU HAYAT GAZETESİ
07.11.2008
|
|
|
ÂİLE İRŞAD ve REHBERLİK BÜROSU
Evvelki gün Ordu’muz, Diyânet İşleri Başkanlığı’mızın ülke çapında yaptığı atılım ve açılımların en güzel örneklerinden biri olan ÂİLE İRŞAD ve REHBERLİK faaliyetlerini, ilimizde gerçekleştirecek olan ORDU BÜROSU’nun tanıtımına sahne oldu. Ordu İl Müftülüğümüz’ün bu bağlamda TESK HOTEL’de icrâ ettiği programa ilginin büyük olması sevindirici. Bunda, ilgililerin gayreti kadar, âile eğitiminin tekrardan ve çok daha büyük bir ihtiyâç hâline gelmiş olmasının da payı var.
Hükümetimizin bu konuya ayrı bir önem atfettiğini, âile çerçevesindeki tüm pedagojik ve sosyal konulara duyarlı olduğunu biliyoruz. Diyânet İşleri Başkanlığımızı da bu çok önemli faaliyetinden dolayı kutluyorum. Ayrıca, Ordu Müftülüğümüzde bu işi yapacak, çok iyi bir ekip var. Bundan dolayı Ordu’muzu ve halkımızı şanslı sayıyorum. Ancak şans da değerlendirince bir anlam ifâde eder. Bilhassa annelerin ve bayanların Ordu Müftülüğümüz’ün bu bürosuna uğramalarında fayda var. Bu büroları, sıcaklığı kaybolan âile yuvalarımızı hem ışıtacak hem de ısıtacak ümit ocakları olarak niteleyebiliriz.
Âile yuvası için ne denilse az. Oluşumunda hiç de titiz davranılmayan bu yuva, insanoğlunun ,yaratılıştan sonsuza uzanan mâcerâsındaki en önemli dönüm noktalarından biridir. Keşke yuvalar kurulurken, âilenin fizikî mekânı olan evlere vurulacak boyanın rengi kadar hassas davranılabilse.
Bakınız Mustafa İSLÂMOĞLU âile bölümünü 156 madde olarak işlediği TAVSİYELER kitabında bu konuya ilk iki maddede şöyle giriş yapıyor:
“1-Aile meydana getirmek, dünyanın en değerli kurumunu meydana getirmektir. Nasıl ki insan hücrelerden, bina tuğlalardan, okyanus damlalardan meydana geliyorsa toplum da ailelerden meydana gelir. Hücrenin sağlığı bedenin sağlığını etkilediği gibi ailenin sağlığı da toplumun sağlığını etkiler.
2-Ailenin ne olduğunu Arapça bir sözcük olan “aile”nin etimolojik kökeni ele vermektedir. Aile, “karşılıklı birbirine muhtaç olan, birbirine dayanan ve güvenen” demektir. Kelimenin kök anlamı, aile kurumunun, insan dayanışması, güven, ilgi, yardım ve fedâkârlık üzerine kurulduğunun en bariz göstergesidir.”
(Mustafa İSLÂMOĞLU Tavsiyeler-II Denge Yayınları)
Şâirimiz de, bu müessesenin lüzûmunu vurguladığı mısrâlarında vatan, millet, mâbed, mukaddesât kavramları çerçevesinde, âileyi nasıl niteliyor bakınız:
Ne zehirli bir kucak; ne bir yük, ne gâile
Vatan kadar mukaddes, bir mâbeddir âile
Uzak kalmak ondan; hem fenâlık, hem zillet
Doğmuştur sînesinden çünkü asîl bir millet.
Cemâl Oğuz ÖCAL
Bir batılı düşünür şöyle diyor:
Âile, kralların bile giremediği bir kaledir. EMERSON
Gerçekten âile bir kaledir; daha doğrusu öyleydi bir zamanlar. Lâkin bu gün bu kale fethedilmiş durumdadır. Kapıları, pencereleri, hattâ bacaları da kapasanız uydulara engel olamıyorsunuz. Ekranlar duyguların da, düşüncelerin de mahremiyetini bozdu. Türkülerimize bile sinmiş olan;
A benim bahtı yârim; gönlümün tahtı yârim
Gözünde göz izi var, sana kim baktı yârim?
mısrâları, anlaşılabilirlik kapsamı dışında kalıyor artık!
Âile, toplumun çekirdeği ve özüdür. Onu tahrîbe yönelmiş her şey, toplumun tahrîbine yönelmiş demektir. S.BUTLER
Millî Şâirimiz de bunun farkında olduğu için, bir aydın sorumluluğuyla, uyarı mâhiyetinde olmak üzere o günün ilgili ve sorumlularına şöyle seslenmiştir:
“Âilî bir inkılâb olsun” diyen mey’ûs olur
Başka hiçbir şey kazanmaz, sâde bir deyyûs olur!
Çünkü “çıplak” inkılâbâtın rezâlettir sonu
Ey denî kundakçılar, biz sizde çok gördük onu!
Mehmet Âkif ERSOY
Üstad, bu günleri görse hangi kelimelerle seslenme ihtiyâcı duyardı acabâ? Yoksa, hep mi dili tutulurdu?
Son olarak, günümüz kanaat önderlerinden Üstad Osman Nûri TOPBAŞ’ın nasihatlerine yer verelim. Üstad, Dünyadaki Cennet: HUZURLU ÂİLE YUVASI adlı eserinde, âilenin sağlam olması için, onu kuran eşlerde bulunması gereken özelliklere vurgu yapıyor:
“Yine eskilerin “hüsn-i muâşeret” dedikleri, iyi geçinmek için iki tarafta da şu beş özellik bulunmalıdır:
1-Dindarlık, 2-Fazîlet, 3-Muhabbet, 4-Merhamet, 5-Sadâkât”
Bu sayılan kelimeler bile yaşamıyor artık. Tüm bunların mânâsından soyulmuş çıplak hâlleri var şu anda dillerde. Üstad, sözlerinin devâmında, önemini vurguladığı âilenin teşekkülü için yol gösterme yanında, duâ etmekden de geri durmuyor:
“Bütün dünyada âile yuvalarının ahlâksızlık, ihmal ve muhabbetsizlik depremleriyle yıkıldığı şu demlerde Rabbimiz, âilelerimizi sarsılmayacak kuvvet ve kudrette inşâ edebilmeyi ve yaşatabilmeyi cümlemize nasip buyursun! Hânelerimiz; muhabbet, huzur ve saâdet cenneti olsun! Bu cennetin son kapısı da, cemâlullâha vuslatın tecellî ettiği sonsuz cennete açılsın! Âmin…”
Bu duâya hangi Müslüman âmin demez ki?! Lâkin, yalnızca bunu yapmakla kalmıyalım; bu anlamda, bir âile danışma merkezi görevi yapacak olan bu büroların, maddî-mânevî problemlerle boğuşan âileler için gerçek bir hâcet kapısı niteliği taşıyacağının farkında olalım. Kendimizle birlikte çevremizdekileri de buralara yönlendirelim. Nerelere uğramıyoruz ki! Bir uğrak yerimiz, bir çevremiz, sohbet durağımız da burası, yâni ÂİLE İRŞAD ve REHBERLİK BÜROSU olsun.
Millete can veren hücreleri yenileme görevini yapacak ve vatanın, birlik-berâberlik ve dirliğimizin temellerine güç katacak olan ÂİLE İRŞAD ve REHBERLİK BÜROSU’nun Ordu’muz, yurdumuz ve hepimiz için hayırlı olmasını dileyerek sözlerimi bağlıyorum ves’selâm…
ORDU HAYAT GAZETESİ
06.11.2008 |
|
|
ÂBİSTEN-İ VEFÂ
Bismillâhir’Rahmânir’Rahîm
Değerli Öğrencimiz;
İşte, koskoca yedi yıl geçti ve sizleri hayâta uğurluyoruz.
Belki, ne çabuk geçti diyeceksiniz.
Evet, öyle. Çünkü burada günleriniz güzel geçiyordu.
Nasıl geçtiğini anlayamadınız. Çünkü hzurluydunuz.
İyi arkadaşlarınız vardı. Öğretmenlerinizle diyaloğunuz iyiydi.
Bir gün, hayâtın da nasıl geçtiğini anlamayacaksınız inşâllâh.
Çünkü hayâtınız da mutluluk üzere sürecek inşâllâh.
Ve, bilinçle yaşadığınız bir hayâtın sonunda
Sonsuz mutluluklara da ereceksiniz inşâllâh…
Yüce Rabbim tüm mü’minleri hidâyet ve istikâmet üzere yaşatsın.
Gaflete ve dalâlete düşenlerden eylemesin.
Sana da bu anlamda başarılar diliyorum.
Bu vesîleyle, sen değerli talebemiz Elif AKÇAY’a
hayırlı, uzun ömürler, bereketli yıllar,
sonsuz saâdetler dileğiyle
âdetimiz gereği olan akrostişimizi sunuyoruz:
-AKROSTİŞ-
Eninde-sonunda işte, geldiniz son durağa
Lüzum yoktur dünyâda, aslâ hiç tumturağa
İçimiz emel dolu; köy-köşk, arsa, araba
Fakat, engel olamazlar; gitmemize ırağa
Aklı başında olan, emel taşır ukbâya
Kapılıp gitmez aslâ, “gerçek” varken hülyâya!
Çeyizini hazırlar, öteyi unutmadan
Aşkla göz yaşı döker, kâlbini uyutmadan!
Yolcularız hepimiz; kâh biner, kâh ineriz
Akşam olur gün gelir; ufuklarla söneriz
Elifle başlar hayât, sonra “LâmElîf” olur!
Bu ise “Lâ” demektir; yâni, hayât son bulur!
Elvedâsı var mutlak; selâmın, merhabânın
Dünyâya aldanmaktır, en büyüğü hatânın!
Îmânla îmânsızlık, Cennet, Cehennem farkı
Su gibi akan zaman, döndürür hangi çarkı?
Allâh demeli diller; hem çalışmalı ellerimiz
Âbisten-i vefâyı döndürmeli sellerimiz…
Dokuz köyden kovulur derler doğru söyleyen
Evet ama, pişman olmaz; hakka hizmet eyleyen!
Tâlib-i hakkım diyen, Hakk’a eyler can fedâ
Lezzeti kullukta bulur; eyler rüknünü edâ
Elif kulunu Rabb’im, erdir sonsuz nîmete
Rızânı nasîp eyle, dâhil olsun Cennet’e…
Âmin…
Değerli öğrencimiz;
İşte böyle, günler, hatır-gönül dinlemeden geçip gidiyor.
Ufuklar zamânı sayıyor. Hayat her an, her sâniye ayağımızın altından kayıyor…
Günler geçerken, her gün her gün tabutlar da geçiyor önümüzden.,.
Ama, kimse kendisinin de bir gün,
hattâ her an gidebileceğine inanıyor gibi değil!
Şâir bunu ne güzel ifâde ediyor:
İNANMAZ
Minârede, ölü var diye, bir acı salâ;
Er kişi niyetine, saf saf namaz; ne âlâ!
Böyledir de ölüme kimse inanmaz hâlâ!
Ne tabutu taşıyan, ne de toprağı kazan!..
Necip Fâzıl KISAKÜREK
Evet, ibret alan yok! Elest bezminde verdiği sözü hatırlayan yok!
Hâlbuki bize yakışan gafletten çok, Allâh’ı unutmadan yaşamaktır.
Bunun adı ibâdettir, itaattır, zikirdir.
Bu anlamda, her zaman uyanık olmalı, olan-bitenleri iyi gözlemlemeli,
her şey üzerinden, güzelliklere doğru bir yöneliş seyri çıkarmalı,
her şeyin hayırlısını istemeli,
hayrı gözetmeli ve hayır peşinde koşmalıyız ki;
hep duâ ettiğimiz hüsn-i hatîmelere ulaşalım.
Sana bu vâdîde güveniyor ve başarılar diliyorum.
Selâm ve sevgiler sunuyor,
Allâh’a emânet olunuz diyorum…
Öğretmenin:Nûri KAHRAMAN
Ordu İmam-Hatip Lisesi
16.01.1994
ORDU HAYAT GAZETESİ
03.11.2008 |
|
